วันนี้เป็นวันที่2แล้วที่คุณแม่จากไป
ตอนแรกที่พาคุณแม่ไปเพราะคุณแม่มีอาการขาอ่อนแรงกับท้องบวมนิดหน่อย
ตอนคุณแม่อยู่ในห้องฉุกเฉินของร.พ. คุณแม่อาการยังปกติมาก
พอย้ายเข้าหอพักผู้ป่วยใน ผ่านไปประมาณ ครึ่งชั่วโมง คุณแม่มีอาการหัวใจหยุดเต้นครั้งที่1
ปั้มครั้งที่1 / คุณหมอปั้มหัวใจคุณแม่ ประมาณ 7 นาที หมอฉีดยากระตุ้นหัวใจหลอดที่1
.... ผ่านไป 4 ชั่วโมง หัวใจคุณแม่หยุดเต้นอีก
ปั้มครั้งที่ 2 / คุณหมอปั้มหัวใจคุณแม่ ประมาณ 8 นาที หมอฉีดยากระตุ้นหัวใจหลอดที่2
.... ผ่านไป ครึ่งชั่วโมง
ปั้มครั้งที่ 3 / คุณหมอปั้มหัวใจคุณแม่ 10 กว่านาที หมอฉีดยากระตุ้น 3 หลอดในเวลาเดียวกัน
แต่ คลื่นหัวใจของคุณแม่ยังเป็นเส้นตรง

ภาพนั้นมันยังติดตาเรามาก พยาบาลอยู่บนเตียงคุณแม่ ผลัดเปลี่ยนคนปั้มตลอด
เลือดก็ออกตามสายที่คุณหมอใส่เข้าไปตามรูจมูกและปากของคุณแม่ ออกมาเป็นกระฉอกตามแรงปั้ม
( คุณแม่ถูกปั้มหัวใจจนปอดแตก,กระดูกซี่โครงหัก : หมอทางร.พ.บอกไว้ )

เรารู้ว่าคุณแม่จะจากไปแน่ ทั้งเราและคุณพ่อสั่งพยาบาลหยุดปั้มสักที
สุดท้ายเราถามหมอว่า คุณแม่เป็นโรคอะไร ทำไมถึงจากพวกเราไปเร็วขนาดนี้
หมอตอบว่า " ติดเชื้อในกระแสเลือดขั้นรุนแรง แต่ไม่รู้ว่าเชื้ออะไร เพราะรู้ไปก็หมดประโยชน์แล้ว "
นี่อาจจะเป็นเพราะโรงพยาบาลรัฐบาลรึป่าว คำพูดหมอเลยเป็นแบบนี้

ตอนนี้รู้สึกทุกข์ใจ จะเดิน จะนั่ง เห็นสิ่งของที่คุณแม่ใช้เป็นประจำ รู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ใจไปเสียหมด
ผวาตื่นขึ้นมากลางดึก ร้องไห้ตลอด รู้สึกหดหู่ สิ้นหวัง สมองมันตื้อไปหมดเลย

แต่ตราบาปอย่างนึงที่ยังอยู่ในใจเรา เวลาคุณลุงท่านหนึ่งพูด
หากเราพาคุณแม่ไป ร.พ.เอกชน เครื่องมือทางการแพทย์ หรือ หมอที่คอยรักษา ที่ดีกว่าพร้อมกว่า  
ณ วันนี้ คุณแม่อาจจะมีชีวิตอยู่ก็ได้ แต่เราไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เราควรจะทำยังไงต่อไปดี .