เราเป็นลูกคนที่ 3 คนสุดท้ายเลยค่ะ  กว่าพ่อแม่จะมีเราเค้าก็อายุเยอะแล้ว ตอนนี้เราเพิ่ง 19  พ่อเรา 60 กว่าแล้ว แม่เราก็ 50 ปลายๆ พ่อเราเป็นข้าราชการตั้งแต่เรายังไม่เกิด เดินทางไปนู่นไปนี่ตลอด เราไม่ค่อยเห็นพ่อกับแม่อยู่ติดบ้านเท่าไร มันเป็นภาพชินตาตั้งแต่เด็กๆ ถึงตอนนี้จะเกษียณแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นหยุด  ทุกวันนี้ก็โรครุมเร้าทั้งคู่ มีปัญหาสุขภาพมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็เห็นพวกเค้ามีความสุขดี

            เวลาเราต้องออกไปเรียนไกลบ้าน บางครั้งเราก็วิตกจริตกับเสียงโทรศัพท์ เวลาเห็นเบอร์พี่โทรมา หรือเบอร์พ่อแม่โทรมา มันรู้สึกว่าใจมันหวิวๆกลัวว่าจะได้รับข่าวร้ายจากปลายสาย กลัวว่าคนที่บ้านจะเป็นอะไร...

            เรื่องแบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เราทุกคนก็รู้อยู่แล้ว หรือบางทีเราอาจจะจากไปก่อนพวกเค้าก็ได้ แต่ถ้าไม่ล่ะ  เราจะทนเห็นสภาพแบบนั้น ทนอยู่กับสภาวะแบบนั้นได้อย่างไร  ?