แม่เราเป็นมะเร็งสมอง แบบลุกลามมาจากเต้านม ได้แต่ยื้อชีวิตเอาไว้เท่านั้นไม่มีวิธีรักษาให้หาย แต่เราทำใจไม่ได้ อีก 2 วันจะสอบแล้วแต่เรานั่งร้องให้ทั้งวัน อยากไปอ่านหนังสือสอบทำคะแนนดีๆให้แม่ แต่เรากลับทำไม่ได้ เราทำให้แม่ผิดหวังเสียใจมาเยอะมาก เราไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปได้ยังไงถ้าไม่มีแม่แล้ว มันทำใจเชื่อไม่ได้จริงๆ เราพึ่งอยู่ม.3 แม่ยังไม่ได้เห็นเราสอบเข้ามหาลัย ยังไม่ได้ทำงาน ยังไม่ได้ทำอะไรหลายๆอย่างเลย เราควรทำยังไงดี เราควรให้แม่มีความสุขที่สุดในชีวิตที่เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว แต่เราก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเราจะอยู่ได้มั้ย แม่เป็นคนทำทุกอย่างในบ้าน ทั้งเลี้ยงครอบครัวพาไปซื้อเสื้อผ้า สมัครเรียน ทำทุกอย่างจริงๆ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว  เราหยุดร้องให้ไม่ได้เลย

มาเล่าต่อค่ะ ขอบคุนสำหรับทุกกำลังใจจริงๆนะคะ นี่เป็นวันที่สองหลังจากที่เรารู้ว่าแม่เป็นมะเร็งสมองเราพยายามหาโรงพยาบาลดีๆให้แม่ จะทำทุกอย่างให้แม่มีความสุข จริงๆก็ยังทำใจไม่ได้แต่เราต้องสู้ต่อไปชีวิตที่เราจะไม่มีแม่อีกแล้ว ลึกๆแล้วเรายังไม่เชื่อ ทำใจเชื่อไม่ได้ คิดแต่วาเดี๋ยวแม่ก็หาย นี่แค่ฝันไป ไม่ก็ผมตรวจมันผิดพลาด แต่ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปแล้ว เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่มีทางหาย เราพึ่งจะมาทำดีกับแม่ ทำไมตอนแม่สบายดีเราเอาแต่เถียง คิดแล้วเราก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้แม่เครียด ไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะกลับมาเป็นใหม่ เราพึ่งดูหนังเรื่องนึงชื่อ one litter of tear เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงชื่ออายะ เธอก็เป็นโรคที่รักษาไม่หาย ตอนนั้นเรายังไม่อิน ไม่คิดว่าอีกสองวันจะมาเกิดกับแม่ของเรา เราจะสอบเตรียมให้ติด ถึงจะเริ่มต้นสายเกินไป แต่เราจะทำให้ครั้งสุดท้ายที่แม่ยังมีลมหายใจอยู่มีความสุข ขอบคุนทุกคนนะคะ เราเอาไปเล่าให้เพื่อนที่สนิทที่สุดฟัง เค้าก็บอกว่า ไม่เป็นไรไม่ต้องร้องนะ เรารู้สึกดีใจที่เค้าปลอบเรา แต่ไม่นานเค้าก็คุยล้อเล่นกันปกติ รู้สึกว่ามันไม่มีใครที่เข้าใจเราได้จริงๆ ถ้ามันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเอง เราเห็นคนที่เป็นโรคต่างๆมากมาย เรารู้สึกสงสารแต่ไม่กี่วันก็ลืม ไม่คิดจริงๆ ว่าแม่เราจะเป็น แม่เป็นมะเร็งสมอง น่าจะระยะที่ 3 ถึง 4 สมองคนเราเล็กนิดเดียว ถ้ามีก้อนเนื้อก้อนใหญ่ๆ  ประมานหนึ่งกำปั้น ยัดเข้าไปต้องปวดหัวมากแน่ๆ มีตั้งสามก้อน เราสงสารแม่ ตอนแรกที่แม่บ่นปวดหัว แล้วโมโหใส่เราบ่อยๆเรายังไม่เข้าใจว่าแม่เป็นอะไร เราก็บ่นแม่ ว่าแม่ ตอนนี้เราพึ่งจะมาทำดีกับแม่ คิดแล้วก็เสียใจ   แม่คือทุกสิ่งทุกอย่างของเรา จริงๆ เราพยายามเข้าใจว่าคนเราไม่ช้าหรือเร็วยังไงก็ต้องตาย แต่เราคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ถ้าเป็นคุนย่าคุนยาย เรายังพอทำใจได้ ไม่ใช่ว่าไม่รักแต่เราคิดว่า ท่านใช้ชีวิตคุ้มแล้ว ได้นอนอยู่บ้านสบายๆ แต่กับแม่เราเรายังไม่ได้เลี้ยงดูท่าย ตอบแทนท่าน ยังไม่ได้พาไปเที่ยวต่างประเทศที่แม่อยากไป ยังไม่ได้ทำอะไรด้วยกันอีกตั้งหลายอย่าง ยังไม่ได้ใช้เงินที่แม่ทำงานหนักห่ามรุ่งห่ามค่ำทุกวัน ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เราคอยแต่สวรรค์ขอให้เกิด ปาฐิหาร ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปได้ยาก เราคิดว่าแม่ต้องเป็นคนหนึ่งในล้านที่หายจากโรคร้ายนี้ได้แน่ๆ แม่เราเป็นคนดี กินแต่ผัก ของมีประโยช เวลาแม่เห็นก้อนหินขวางทางจะคอยเอาเท้าเขี่ยกลัวคนสดุด แม่สวดมนต์ทุกวัน แต่แม่พักผ่อนไม่พอเพราะทำงานอพาตเม้น มีลูกค้ามาหาตอนดึกบ่อยๆ ทั้งดูห้องบ้าง กุญแจหายบ้าง แต่ในตอนเช้าแม่ก็ตื่นมาทำกับข้าว ให้เรากินกิน ส่งเราไปโรงเรียนเสมอ เราไม่ค่อยเชื่อเรื่องชาติหน้า เรากลัวว่ามันไม่มีจริงเราอยากตอบแทนแม่เราอยากทำให้แม่มีความสุข เรายังเรียนอยู่เลย เราทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ เราร้องให้จนปวดตาไปหมดแล้วใครมีวิธีแนะนำให้หยุดร้องมั่งคะ วันอังคารเราต้องไปสอบเอาแต่ร้องให้ทั้งวันจนแทบมองไม่เห็น เราเห็นหน้าแม่ปุ๊ปน้ำตาก็จะไหล แอบวิ่งหนีเข้าห้องน้ำตลอด เราจะไม่ให้แม่เห็นน้ำตาของเรา เรากลัวมาก กลัวทุกอย่าง  

เราอยากหางานพิเศษทำ ถึงหลายๆคนอาจจะคิดว่าเรียนให้ได้ดีๆก่อน แต่เราก็อยากทำค่ะ เราคิดว่าค่าใช้จ่ายมันต้องเยอะมากแน่ๆถึงจะไม่รู้ว่าเท่าไหร่ ใครมีงานอะไรช่วยแนะนำด้วยนะคะ เราตั้งใจอ่านหนังสือแต่มันไม่มีสมาธิจริงๆ ทั้งที่ จะมัวแต่มานั่งร้องให้ มาทำให้แม่มีความสุขไม่ดีกว่าหรอ แต่มันก็หยุดร้องไม่ได้ ไม่ทันได้เตรียมใจ เมื่อเห็นเธอเดินจากไปและตัวฉันคงทำได้แค่เพียงยอมรับความจริง ทุกเนื้อเพลงมันย้ำลึกลงไปในใจเรา มันใช่เลย ถ้าได้ฟังเมื่อไหร่จะร้องให้ออกมาเลยค่ะ กับ ได้แค่เกิดมาเป็นทั้งคนที่รักเธอ และคนที่เธอทิ้ง
คำบอกรักทุกวันที่ฉันนั้นเคยได้ยิน ไม่มีอีกแล้ว เศร้ามากๆเลยค่ะ ทำใจยังไงดี หัวใจเรายังไม่ยอมรับมันเลย T T

ขอบคุนสำหรับทุกๆคอมเม้นและกำลังใจค่ะ