เริ่มเลยนะคะ แม่สามีเป็นคนพูดมากค่ะ พูดไม่คิดด้วย จนลูก ๆ ของนางเองส่ายหน้าแต่คำพูดของแกก็ไม่เคยทำให้เรารู้สึกน้อยใจหรือเสียใจเท่าครั้งนี้ เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนนั้นเราท้อง แกดีใจมากเพราะเป็นหลานคนแรกของบ้าน โทรมาหาบ่อยมาก ถามนั่น ถามนี่ "ลูกดิ้นมั้ย? กินนมรึยัง? อยากได้ลูก ญ หรือ ช? บลา ๆๆๆ" ตอนนั้นเราก็รู้สึกดีนะที่แกคอยถามต่าง ๆ นานา แต่เรามาสะดุดกับคำพูดหนึ่งของแก
แม่สามี : โอ้ย อยากเห็นหน้าหลานแล้ว คลอดเมื่อไหร่นะ
     เรา :  ประมาณมีนาค่ะ
แม่สามี : ไม่รู้จะหน้าเหมือนใครเนาะ ถ้าออกมาหน้าเหมือนพ่อก็ดี (ตอนนั้นรู้แล้วค่ะว่าได้ลูกสาว) ลูกสาวเหมือนพ่อจะได้ไม่ลำบาก แต่ถ้าหน้าเหมือนแม่เนี้ยดิ.....
     เรา : เงิบ!! อ้าว หน้าเหมือนตูแล้วไงฟะ (คิดในใจ) แต่เราตอบไปว่า อืม...
แม่สามี : เนี้ย โชคดีนะที่..........(ชื่อสามีเรา) พี่เค้าขาว ...........(ชื่อเรา) ก็ขาว ลูกออกมาคงขาว แต่ถ้าดำก็แสดงว่า ...........(ชื่อเรา) ไปทำกับคนอื่นมา
     เรา : ตอนนั้นควันออกหูแล้วค่ะ ดีนะที่คุยแค่ทางโทรศัพท์เลยตัดบทไป "แม่แค่นี้ก่อนนะ ปวดขี้"
แล้วกดวางทันที บ๊ะ!!! พูดออกมาได้ ไปทำกับคนอื่นมา ไม่เคยคิดว่าคนเป็นแม่คนมาแล้วจะพูดคำนี้ออกมา

สรุปตอนลูกเราคลอดออกมา ผิวขาว หน้าตาน่ารัก (ไม่ได้มโนไปเองนะคะ เวลาพาไปไหนด้วยคนอื่นก็ชมว่าลูกเราน่ารัก จัดว่าสวยตั้งแต่เด็กเลย) แกดีใจใหญ่ เที่ยวอุ้มเอาไปอวดชาวบ้านแล้วบอกว่า "เนี้ยะ หลานชั้นมันสวยเหมือนย่ามัน ขาวเหมือนพ่อมัน" อ้าว แสดงว่าเค้ามีกันสองแม่ลูกไม่ต้องมีเรา ยังไงหลานก็จะออกมาหน้าตาแบบนี้ใช่มะ (ตรู ไม่มีส่วนร่วมเลย)    

ปล.เราเป็นคนเหนือ ผิวขาวเนียน ส่วนสามีเป็นคนอีสาน ดำกันทั้งบ้าน มีสามีเราคนเดียวที่ขาวกว่าทุกคน แต่ยังไงก็ดำกว่าเรา

ที่ตั้งกระทู้นี้ไม่ใช่จะอยากแสดงให้คนทั้งโลกรู้นะคะว่าลูกเหมือนใครมากกว่ากัน แต่แค่อยากระบายเท่านั้นเองค่ะ