ผมมีฐานะปานกลางเเหละครับ เเต่เงินที่ได้มาไม่ได้ถูกใช้จากผมหรอก ผมเเค่นั่งอยู่เฉยๆหน้าคอม เปิดเทอมก็ไปเรียนใช้ชีวิตตามปกติ ไม่เคยคิดอยากได้ของเเพงอะไรเลย เพราะผมคิดว่ามันไม่ใช้เงินของผม ถึงจะเเอบใช้ไปซื้อขนมกินหน้าคอมก็เถอะ เเต่วันละ 20 บาท ผมใช้เเค่นั้นเเหละตอนปิดเทอม ไม่ใช่ว่าผมเป็นเด็กดีนะ อย่าคิดเชียว ผมเป็นพวกไม่สนใจชีวิต พ่อผมบอกให้สมัครเข้าเรียน เเต่ผมบอกให้เลื่อนมันไป จนสายเกินไปเเล้วครับ ชีวิตผมไม่พังหรอกนะ ยังมีโรงเรียนของเด็กวัดอยู่ มันเป็นโรงเรียนทางเลือก ผมเลยถูกบังคับให้เข้าโรงเรียนนี่เพราะเป็นที่สุดท้าย เเต่ก็ไม่เชิงถูกบังคับ ผมเเค่พูดเออออไปเเค่นั้น ไม่จริงจังอะไรมาก เเต่จิตสำนึกก็ยังมี ผมไม่ยอมเข้าโรงเรียนเอกชนอย่าง วรรัตน์ศึกษาหรือเทพศิรินทร์ เพราะปัญหาเริ่มที่จะเข้าใกล้ครอบครัวผมทุกวัน ทั้งน้าชายตกงานเเล้วก่อคดีทำร้ายร่างกาย อีกทั้งลุงก็เป็นโรคไตทำงานหนักไม่ได้อีก เงินที่น้าชายหามาได้ก็ถูกเจ้าตัวเอาไปซื้อเหล้าจนหมด ลุงผมก็พยายามหาเงินนะ เเต่ก็อย่างว่า ร่างกายอ่อนเเอทำไม่ได้ เเถมต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อฟอกเลือดอีก พ่อผมเป็นคนเดียวที่ต้องหาเงินให้ครอบครัว ผมมีพี่สาว 2 คนเธอเป็นลูกของน้าผม คนกลางท้องก่อนเรียนจบ เเต่ชีวิตก็ยังไม่สาย พอมีการเรียนที่ช่วยพี่ผมได้เเต่เเค่ 1 วันเธอก็เลิกไป พี่สาวคนโตก็เรียนจบเเต่ดูท่าจะส่งเงินให้ทางยายผมเยอะไม่ได้ เธอถูกเลี้ยงโดยน้องสาวของยาย เพราะอย่างนั้นเธอจึงต้องตอบเเทน เลยต้องให้น้องสาวยายใช้เงินเยอะกว่ายายของผม เเต่น้องสาวยายผมก็ไม่ใจร้ายนะครับ ส่วนปัญหาจริงๆที่ว่า พี่สาวผมจะไปรอดไหม ตอนนี้เป็นเเค่พนักงานมือใหม่ ไม่ได้มีตำเเหน่งใหญ่โต ผมเป็นหลานที่ยังพอมีเวลา เรียนให้จบ หางานดีๆทำ พ่อผมเคยพูดว่าอยากให้ผมจบมหาวิทยาลัย ซึ่งผมไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ คิดมากก็เคยมาเเล้ว ถึงขนาดอยากตายมาเเล้วก็ยังมี เเต่มันก็อารมณ์ชั่ววูบ ไม่กล้าทำจริงๆหรอกครับ ผมมีพี่ชายฝาเเฝดอยู่หนึ่งคนนะ เเต่เขาก็ย้ายไปอยู่กับเเม่เเท้ๆที่หย่ากับพ่อผมไปนานเเล้ว เธอไปเเต่งงานใหม่ที่อิตาลี มีน้องต่างพ่อให้ผม 2 คน พี่ชายผมเป็นหลานรักของเเม่ใหม่ของเเม่เเท้ๆผม นานครั้งจะกลับมาเมืองไทย จะส่งเงินมาหรอ อย่าได้เเม้เเต่คิดว่าจะได้เงินค่าขนมเป็นพันๆ เพราะเเค่เดือนเดียวเธอส่ง 5 พันเอง ค่าน้ำค่าไฟจะพอหรอ เพราะงี้ไงผมเลยไม่ค่อยสนิทกับเเม่ผม ไม่ได้อยู่กันซะหน่อย ตัดเเม่ตัดลูกยังได้เลย ยิ่งเธอพาพี่ชายผมไปด้วยตั้งเเต่ ป.6 ผมก็เลยห่างเหินจากเธอมากๆเลยละครับ ตอนนี้ผมอายุ 13 เเล้ว เเต่ก็ยังไม่สนใจชีวิตอยู่ดี ผมเเค่อยากได้พี่ชายมาคุยเล่น เตะบอล เล่นคอมด้วยกันเเค่นั้นเอง อยากให้พี่ชายกลับมาจัง หรือผมต้องไปอิตาลีตามคำเชิญจากยายทางฝั่งพ่อใหม่ดี เเต่ผมจากยายเเท้ๆของผมไม่ได้เเน่ๆ พี่ชายก็ยังอยากอยู่ด้วย ผมต้องไปไหนดี ผมต้องเรียนให้จบเเล้วไปเรียนต่อที่อิตาลีหรืออยู่เหงาๆเเบบนี้ดีละครับ คุณคิดว่าไงถ้าคุณเป็นผม