อาตมาอายุ 20 ปี เพิ่งบวชพระได้ประมาณ 10 กว่าวัน
ตั้งใจว่าจะบวช 40 วัน เพราะปิดเทอมยาว
ก็จะทำวัตรบ้าง นั่งสมาธิบ้าง กวาดวัดบ้าง
ซึ่งที่วัดไม่ได้เคร่ง แต่ตั้งใจทำโดยหน้าที่
และการบวชครั้งนี้อาตมามีความตั้งใจมาก
ซึ่งพระนี้มีศีลที่เรียกว่า ปาราชิก ที่ทำแล้วจะขาดจากการเป็นพระ
และมีข้อหนึ่งที่กล่าวว่า ภิกษุใดลักทรัพย์ หรือฉ้อฉลสิ่งที่มีราคามากกว่า1บาทมาเป็นของตน
ภิกษุนั้นต้องปาราชิก คือขาดจากความเป็นพระ
เนื่องจากอาตมาตั้งใจมาก กลายเป็นว่าจิตวิตกมากเกินเหตุหรือเปล่าไม่ทราบ
ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะกลัวข้อนี้ไปหมด ทำให้ตอนนี้จิตไม่มีความสงบเลย
อยากให้ท่านทั้งหลายช่วยอาตมาพิจารณาและแนะนำอาตมาด้วย
1 วันแรกที่บวช อาตมาได้อยู่กุฏิห้องหนึ่ง ซึ่งมีข้าวของจำนวนหนึ่ง ทั้งใช้ได้บ้าง
ใช้ไม่ได้บ้าง วางอย่างไม่เป็นระเบียบ ด้วยรักความเป็นระเบียบจึงได้จัดเสียใหม่
ข้าวของบางส่วนเก็บเป็นหมวดหมู่ ข้าวของบางส่วนทั้งที่ใช้ได้และไม่ได้อาตมาก็เอาทิ้งไป
: ทีนี้จิตมันก็เลยเฝ้าแต่คิดว่า เอาของเขาไปทิ้งมีความผิด มันคิดว่าต้องปาราชิก อาตมาก็เอาเหตุผล
สู้กับมันว่า ของนี้เจ้าของได้ละทิ้งไปแล้ว อาจเพราะสึกหรือย้ายไปจำวัดอื่น แต่ก็ไม่เคยทำให้จิตสงบลงเลย
2 อาตมากวาดวัด ก็ไปหยิบของใครไม่รู้(น่าจะถือเป็นของวัด)มากวาด กวาดเสร็จก็เก็บที่ แล้วเวลาทำวัตรนั้น
ต้องทำห้องใครห้องมัน(นานๆถึงจะทำด้วยกัน) อาตมาก็ไปหยิบธูปแถวๆพระประธานมาใช้ทำวัตร
:ทีนี้จิตมันก็คิดไปว่า เราไปเอาไม้กวาดเขามา ไปเอาธูปเขามา มีความผิด อาตมาก็ใช้เหตุผลสู้กับมันว่า
ไม้กวาดและธูปนี้เป็นของส่วนกลาง สามารถนำไปใช้ได้ เหมือนกับน้ำดื่มที่ใครก็ไปเอามาดื่มได้
แต่ก็ไม่เคยทำให้จิตสงบเลย
3 อาตมามีบาตรเหล็กสีดำ ฝาทองเหลือง โยมที่อยู่วัดเห็นดังนั้นก็เอาบาตรแสตนเลสมาให้อาตมา โดยฝาบาตรนั้น
มันไม่พอดี โยมก็ไปเอาฝาบาตรที่ปิดบาตรน้ำมนต์นั้นมาแทน แล้วเอาฝาที่ไม่พอดีนั้นไปแทนฝาบาตรน้ำมนต์
:จิตมันก็คิดไปว่าไปเอาฝาบาตรนั้นมาได้อย่างไร นี่ผิดนะ ปาราชิกนะ
ทั้งๆที่โยมนั้นเป็นคนหามาให้ และโยมก็เป็นคนสับเปลี่ยนเอง อาตมาก็ใช้เหตุผลสู้กับมันอีกว่า
บาตรนั้นก็เป็นของส่วนกลาง ทั้งที่โยมเอามาให้และที่ใช้ใส่น้ำมนต์ การเปลี่ยนฝานั้นเป็นไปเพื่อให้เหมาะสมกับการใช้งาน
และโยมก็เป็นคนเปลี่ยนเอง แต่ก็ไม่เคยทำให้จิตสงบเลย
จิตมันคอยแต่บอกว่าตนนั้นขาดแล้วนะ บอกอย่างนี้อยู่ประจำๆ
อาตมาซึ่งตั้งใจบวชมากจึงรู้สึกไม่สงบเลย รู้สึกเป็นทุกข์มาก
จึงอยากปรึกษาท่านทั้งหลายว่า เหตุการณ์ที่เล่ามานี้ ถูกหรือผิดประการใด
อาตมาถูกหรือผิดแล้วหรือไม่ รวมถึงอยากขอคำชี้แนะจากทุกท่านว่าอาตมาควรทำเช่นไรดี
จิตนี้จึงจะสงบลง
ปล.อาตมาไม่กล้าปรึกษาพระรูปอื่น เพราะมันหลายกรณี และบางกรณีมันก็หยุมหยิมเกินไป
จิตไม่สงบเลย คอยแต่จะหาเรื่องว่าตัวเองขาดจากการเป็นพระ
ตั้งใจว่าจะบวช 40 วัน เพราะปิดเทอมยาว
ก็จะทำวัตรบ้าง นั่งสมาธิบ้าง กวาดวัดบ้าง
ซึ่งที่วัดไม่ได้เคร่ง แต่ตั้งใจทำโดยหน้าที่
และการบวชครั้งนี้อาตมามีความตั้งใจมาก
ซึ่งพระนี้มีศีลที่เรียกว่า ปาราชิก ที่ทำแล้วจะขาดจากการเป็นพระ
และมีข้อหนึ่งที่กล่าวว่า ภิกษุใดลักทรัพย์ หรือฉ้อฉลสิ่งที่มีราคามากกว่า1บาทมาเป็นของตน
ภิกษุนั้นต้องปาราชิก คือขาดจากความเป็นพระ
เนื่องจากอาตมาตั้งใจมาก กลายเป็นว่าจิตวิตกมากเกินเหตุหรือเปล่าไม่ทราบ
ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะกลัวข้อนี้ไปหมด ทำให้ตอนนี้จิตไม่มีความสงบเลย
อยากให้ท่านทั้งหลายช่วยอาตมาพิจารณาและแนะนำอาตมาด้วย
1 วันแรกที่บวช อาตมาได้อยู่กุฏิห้องหนึ่ง ซึ่งมีข้าวของจำนวนหนึ่ง ทั้งใช้ได้บ้าง
ใช้ไม่ได้บ้าง วางอย่างไม่เป็นระเบียบ ด้วยรักความเป็นระเบียบจึงได้จัดเสียใหม่
ข้าวของบางส่วนเก็บเป็นหมวดหมู่ ข้าวของบางส่วนทั้งที่ใช้ได้และไม่ได้อาตมาก็เอาทิ้งไป
: ทีนี้จิตมันก็เลยเฝ้าแต่คิดว่า เอาของเขาไปทิ้งมีความผิด มันคิดว่าต้องปาราชิก อาตมาก็เอาเหตุผล
สู้กับมันว่า ของนี้เจ้าของได้ละทิ้งไปแล้ว อาจเพราะสึกหรือย้ายไปจำวัดอื่น แต่ก็ไม่เคยทำให้จิตสงบลงเลย
2 อาตมากวาดวัด ก็ไปหยิบของใครไม่รู้(น่าจะถือเป็นของวัด)มากวาด กวาดเสร็จก็เก็บที่ แล้วเวลาทำวัตรนั้น
ต้องทำห้องใครห้องมัน(นานๆถึงจะทำด้วยกัน) อาตมาก็ไปหยิบธูปแถวๆพระประธานมาใช้ทำวัตร
:ทีนี้จิตมันก็คิดไปว่า เราไปเอาไม้กวาดเขามา ไปเอาธูปเขามา มีความผิด อาตมาก็ใช้เหตุผลสู้กับมันว่า
ไม้กวาดและธูปนี้เป็นของส่วนกลาง สามารถนำไปใช้ได้ เหมือนกับน้ำดื่มที่ใครก็ไปเอามาดื่มได้
แต่ก็ไม่เคยทำให้จิตสงบเลย
3 อาตมามีบาตรเหล็กสีดำ ฝาทองเหลือง โยมที่อยู่วัดเห็นดังนั้นก็เอาบาตรแสตนเลสมาให้อาตมา โดยฝาบาตรนั้น
มันไม่พอดี โยมก็ไปเอาฝาบาตรที่ปิดบาตรน้ำมนต์นั้นมาแทน แล้วเอาฝาที่ไม่พอดีนั้นไปแทนฝาบาตรน้ำมนต์
:จิตมันก็คิดไปว่าไปเอาฝาบาตรนั้นมาได้อย่างไร นี่ผิดนะ ปาราชิกนะ
ทั้งๆที่โยมนั้นเป็นคนหามาให้ และโยมก็เป็นคนสับเปลี่ยนเอง อาตมาก็ใช้เหตุผลสู้กับมันอีกว่า
บาตรนั้นก็เป็นของส่วนกลาง ทั้งที่โยมเอามาให้และที่ใช้ใส่น้ำมนต์ การเปลี่ยนฝานั้นเป็นไปเพื่อให้เหมาะสมกับการใช้งาน
และโยมก็เป็นคนเปลี่ยนเอง แต่ก็ไม่เคยทำให้จิตสงบเลย
จิตมันคอยแต่บอกว่าตนนั้นขาดแล้วนะ บอกอย่างนี้อยู่ประจำๆ
อาตมาซึ่งตั้งใจบวชมากจึงรู้สึกไม่สงบเลย รู้สึกเป็นทุกข์มาก
จึงอยากปรึกษาท่านทั้งหลายว่า เหตุการณ์ที่เล่ามานี้ ถูกหรือผิดประการใด
อาตมาถูกหรือผิดแล้วหรือไม่ รวมถึงอยากขอคำชี้แนะจากทุกท่านว่าอาตมาควรทำเช่นไรดี
จิตนี้จึงจะสงบลง
ปล.อาตมาไม่กล้าปรึกษาพระรูปอื่น เพราะมันหลายกรณี และบางกรณีมันก็หยุมหยิมเกินไป