เรื่องต่อไปนี้...เป็นปัญหาชีวิตเรามาสักพักใหญ่ๆแล้วค่ะ
แต่ก็รู้ทางออกว่าควรทำอย่างไร...แต่มันก็ติดที่ว่า "เราเลือกไม่ได้"
มีพี่ๆหลายคนเห็นเราเพ้อเจ้อใน Facebook อยู่ประมาณ 4 เดือนมาแล้ว...แต่ไม่มีใครรู้ว่าเราพูดถึงใคร

เหตุการณ์เล่าย้อนกลับไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว...
เราเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง และอยู่ในคณะที่มีคนหน้าตาดีๆ และ ลูกเจ้าของบริษัท (รวยๆ) เรียนอยู่เยอะมาก
ในคณะก็มีผู้ชาย และ ผู้หญิง อยู่จำนวนใกล้ๆกัน แต่ด้วยตอนรับน้อง
เราเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มผู้ชาย แล้วเราก็สนิทกันมากจนเรียนจบมหาวิทยาลัย
-ตอนเรียนมหาลัย เราอยู่ภาควิชาเดียวกัน เอกเดียวกัน
-อ่านหนังสือด้วยกัน
-กลับบ้านด้วยกัน
ว่าง่ายๆ คือไปไหนไปกัน ไปด้วยกันทั้งกลุ่ม นานๆทีจะมีแฟนเพื่อนมาเที่ยวกันบ้าง เวลาไปต่างจังหวัด อย่างน้อยก็ คู่ ถึง 2 คู่ ค่ะ
แต่ก็นอนในบ้านหลังเดียวกันหมด เรื่องอย่างว่าตัดทิ้งได้เลยค่ะ เพราะส่วนมากก็นั่งดื่มกันจนถึงเช้า

สมัยเรียนเราจะสนิทกับเพื่อนผู้ชายกลุ่มนี้มาก...
แต่จะมีคนๆนึงที่เราแอบชอบเค้ามาตั้งแต่รับน้องปี 1 แล้วค่ะ แต่ไม่เคยบอกเลยว่าชอบ
รู้เรื่องเค้ามาตลอดว่าเค้ามีแฟนเป็นใครบ้าง ไปที่ไหนกัน มีปัญหาอะไรกันบ้างจนกระทั่งเราอยู่ ปี3 เราก็มีแฟนเป็นรุ่นพี่ต่างมหาสิทยาลัย
ก็มีหายๆไปจากกลุ่มในหลายๆครั้ง

จนจบมหาวิทยาลัย กลุ่มเราแยกย้ายไป ต่างๆนานา บางคนไปทำงานต่างประเทศ ต่างจังหวัด ไปเรียนต่อต่างประเทศ
ส่วนเราทำงานอยู่ในกรุงเทพฯค่ะ และเพื่อนคนที่เราแอบชอบก็ทำงานที่ใกล้ๆกัน
ส่วนแฟนเราทำงานอยู่ต่างประเทศ (ในเดือนนึงจะเจอกันเดือนละ 1-2 ครั้งค่ะ สลับกันบินไปหา บางทีเราบินไป บางทีพี่เค้าก็บินมา)
จะว่าไปแล้วชีวิตเราค่อนข้าง OK เงินเดือนดี มีทุกอย่างพร้อม ไม่ขัดสน

หลังจากเรียนจบไป...
ต่างคน ต่างหน้าที่ เพื่อนที่เคยเจอก็ห่างๆกันบ้าง แต่ก็ติดต่อกันผ่าน Social ต่างๆ
จนวันนึง...เพื่อนที่เราชอบโทรมาหาตอนเราทำงานอยู่ต่างจังหวัด (ซึ่งเป็นช่วงเหงาๆ ไม่ได้เจอเพื่อนนาน งานเยอะ ออกไซค์งานเยอะมาก)
ชวนกินข้าว // ไปเที่ยว // แฮงเอ๊าท์ บลาๆๆๆ

เราเลยตอบตกลงว่าจะไปเจอกัน
ซึ่งเพื่อนเราอยู่คอนโดเดิมที่ตอนมหาวิทยาลัยเคยไปอ่านหนังสือกัน

วันที่นัดกัน....
เรา 2 คนไปทานข้าวที่ผับย่านเอกมัย
(ปกติไม่ทานข้าวเย็น) เลยเปิดเหล้ามาดื่มกัน ปกติเราก็ไม่ดื่มเท่าไร
วันนั้นเราเมามากเลย...
แล้วทุกอย่างก็จบลงที่ห้องเพื่อนเรา...ภาพสุดท้ายคือเราทั้งคู่ไม่เหลืออะไรเลย...
ออกตัวเลยว่าเราคบกับแฟน แฟนเราไม่เคยมีอะไรกับเราเลย เวลาเราไปหาที่ต่างประเทศ เราก็จะจองโรงแรมต่างหาก
ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ว่าเราอยากให้เค้ารู้ว่าเราไม่พร้อมจะมีอะไรผูกมัดกับเค้า

หลังจากวันที่เรากับเพื่อนผ่านคืนนั้นไป เรากับเพื่อนคนนั้น...ก็ติดต่อกันปกติ
ด้วยการที่เพื่อนเราตามมาขอโทษ
มารอที่บริษัท มาหาที่บ้านบ้าง ชวนไปกินข้าวบ้าง ไม่ว่าเราจะไปไหนมาไหน เค้าก็จะมาหาคนแรกเสมอ
ทั้งๆที่เค้าก็มีแฟนอยู่...จนสุดท้ายเพื่อนเราคนนั้นเลิกกับแฟน
แล้วแฟนของเพื่อนก็โทรมาหาเรา...ว่าเลิกกันแล้วนะ
แฟนเพื่อนโทรมาหาเรา : "..(ชื่อเพื่อนเรา)..เค้าขอมาอยู่กับเธอ" เราไม่โอเค เลยปล่อยเค้ามาให้มาอยู่กับเธอ
เราก็อึ้งๆ ว่าไม่ได้ขอเลยนะ แต่ก็รู้สึกดีใจนะ ที่เพื่อนเลือกเรา แต่เราก็มีแฟนอยู่แล้ว แล้วยังมีคนเข้ามาเรื่อยๆอีกต่างหาก
ไม่อยากนอกใจแฟนเลย เพราะแฟนก็เป็นคนดี น่ารัก รักครอบครัวมาก

ตอนนี้เรามีคนเข้ามาเยอะมาก หลากหลายอาชีพ การงานดีๆทั้งนั้น
แต่แฟนเราที่เราคบมาตั้งแต่ ปี 3 พี่เค้าก็เป็นคนดีมากๆ
เพื่อนเรา...กลายเป็นคนที่มีอะไรกับเราเป็นแรก

......ก่อนส่งกรานต์ที่ผ่านมา........
เรายุติความเลวของเราด้วยการทิ้งเพื่อนคนนี้ไปแล้วกลับไปรักแฟนอย่างจริงจัง
เรา : เธอ...เรารู้นะว่าเธอคิดอะไร เธอรู้มั้ย ทุกครั้งที่เราไม่เจอเธอ เราคิดถึงเธอมากนะ
เพื่อน : อืม รู้ มีอะไรจะบอกเราป่ะ
เรา : เราว่า...เราเป็นแฟนกันไม่ได้อ่ะ เรามีแฟนอยู่แล้วอ่า เราไม่ควรทำผิดกับแฟนใช่ป่ะแก
เพื่อน : อืม ถ้าเป็นเรา เราก็คงไม่โอเค ที่เธอมีใครต่อใครมากมายเข้ามาคุยด้วย เราหวง เราขวางทุกคนที่เข้ามา
เรา : (หวั่นไหวเลย) เพราะแฟนไม่เคยพูดเลย

::::: เราเล่าเรื่องผู้ชายทุกคนที่เข้ามา แฟนเราไม่เคยหวงเลย บอกแต่ว่า "ดี..ศึกษาเค้าไว้นะ เผื่อเลิกกับเรา"
ว่าง่ายๆก็คือ ไม่ได้หวงเลย สักนิด ต่างจากเพื่อนคนนี้มากๆ
แฟนทำงานเป็นวิศวกรที่ต่างประเทศ การเงินดี การงานดี เค้าเป็นหนุ่มที่รักฟิตเนส มอเตอร์ไซค์ รถแข่ง ซึ่งเราก็ชอบ
เค้าเป็นคนเก่ง (เราชอบคนเก่งที่เดาความคิดเราออก ว่าง่ายๆใครจับทางเราได้ เราชอบ เพราะรู้สึกว่าฉลาด)

คนที่เข้ามาในชีวิตเรื่อยๆ ส่วนมากเป็นเด็กทุนมหาลัยดังๆของโลกสักส่วนใหญ่ค่ะ
ก็รู้สึกว่าชอบคุยด้วย เอาจริงๆเราก็หว่านๆอ่ะ เผื่อไว้ก่อน

ต่อ...
หลังจากที่บอกเพื่อนไปว่าเรากลับไปรักแฟนมากๆเหมือนเดิม
เพื่อนเราก็บอกว่า "งั้นเราอย่ารู้จักกันเลย...เราไม่โอเคที่เธอจะกลับไปโดยไม่มีเรา"
เรา : แก...เรารักแกนะ เราคิดถึงแกตลอด เราอยากไปกินข้าว ดูหนัง ทำอะไรบ้าๆกับแก แต่เรารักแกไม่ได้จริงๆ
เพื่อน : อืมๆ จริงๆเรารู้แล้วหล่ะ ว่าสุดท้ายก็จะต้องเป็นอย่างนี้
เรา : (วางสายโทรศัพท์ไป) แล้วก็ไม่ได้โทรไปอีก 3 วัน

ไลน์ก็เด้ง...
เพื่อน : เราจะไม่คุยกันแล้วจริงๆใช่มั้ยครับ
เรา : จริงๆ คือเราไม่ได้ต้องการอย่างนั้นเลยนะ เราอยากอยู่แบบมีเธอ ไปนู่น ไปนี่ ด้วยกัน เหมือนเดิม
เพื่อน : อืม เราก็อยาก แต่ถ้าเป็นแบบนี้ คนที่เจ็บมันคือเรานะ ไม่ใช่เธอ...
เรา : เราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่ป่ะ
เพื่อน : ถ้าเธอแต่งงานกับแฟนเธอคนนี้ เราจะยินดีมากๆเลย แต่ถ้าเราเป็นเพื่อนเธอ...คนที่ไม่สามารถยืนข้างเธอได้ ก็ไม่ใช่เราอยู่ดีใช่ป่าว


เราร้องไห้เฉยเลย รู้สึกเสียใจนะ เพราะรู้แล้วเพื่อนเราเค้าจะไม่คุยกับเราอีก จะไม่มีคนไปเที่ยวด้วย ไปกินข้าว เดินเล่น ดูหนังด้วยแล้ว
จะไม่มีที่ปรึกษาที่ดี ไม่มีคนขับรถไปต่างจังหวัดหาอะไรอร่อยๆกินกันอีกแล้ว
มันดูเหมือนเรื่องเล็กๆนะ แต่มันดันเรื่องใหญ่ของชีวิตเราเลยอ่า

อยู่ดีๆทำไมเราถึงรู้ว่าเราขาดเค้าไม่ได้ ไม่อยากให้เค้าไปไหน
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เราโทรหาเค้า...แต่เค้าไม่รับโทรศัพท์เลย
เราร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เพื่อนนึกว่าเราเลิกกับแฟน แต่จริงๆ..เราแค่ขาดคนนี้ไม่ได้

มันเพราะ "เรารักเค้าใช่หรือป่าว" ......
เราเลวใช่หรือป่าว  ...ใช่เลว...
เรากำลังทำเรื่องผิดๆอยู่ใช่มั้ย ...ใช่ผิดมาก...

นี่เราร้องไห้เพื่อนคนนี้ไม่อยู่มาจะสัปดาห์นึงแล้ว
เราไปนั่งผับอยู่คนเดียวตอนกลางคืน ในที่ที่เราเคยไปกับเพื่อนคนนี้ เพื่อหวังว่าเค้าจะมาเหมือนกัน
เราไปนั่งฟังเพลง ร้องไห้ แล้วก็ดื่มจนมึนนิดๆ แล้วก็กลับบ้าน
เมนูที่สั่งคือเมนูที่เคยกินกับเพื่อนคนนี้ เมนูเครื่องดื่มก็สั่งเครื่องดื่มที่เพื่อนคนนี้สั่งทุกครั้งที่มา