เนื่องจากลูกเรา5 เดือนครึ่ง นอนดึกมาก บางที ตี3ยังไม่นอน ตื่นสายๆ
พยายามดัดนิสัยไม่ให้นอนกลางวันเยอะ
สรุป เราจะฝึกนอน เวลานอนจะปล่อยร้องบนเตียงเด็กแล้วหลับไปเอง
เมื่อคืน ปล่อยร้องไป22นาที จากนั้นตื่นกินนมห้าทุ่ม ตีหนึ่ง รวม7ออน แล้วหลับยาวถึง 7โมงเช้า

คนเป็นแม่จะรู้ เวลาลูกร้อง ยิ่งร้องแบบเจ็บปวดเหมือนโดนทิ้ง แหกปาก สะอื้น มันเจ็บปวดมากแค่ไหน
วันนี้ ปู่เค้า มาประกอบ AWG ให้ ตอนแรกิจะไว้ห้องเรา เพราะกว้างกว่า ปู่บอกให้ไว้ห้องเล็ก
แล้วก็ลากไปต่ออีกห้อง   เราเองก็รู้ว่าวางไม่มีทางได้แน่ ก็คิด ต่อๆไป วันหลังค่อยย้าย
เรารู้สึกขอบคุณปู่มากที่อุตส่าห์ต่อให้ค่ะ

วันนี้ ลูก กินนมแล้วหลับเองตอน 22.45 เราก็ใส่เตียงเด็กเรียบร้อย นั่งเฝ้าจนแน่ใจว่าหลับสนิท ไม่ตื่นอีก
จึงเดินไปอีกห้อง บอกทุกคนว่า หมาน้อยหลับแล้ว เรานั่งอีกห้อง ช่วยปู่ต่อ AWG ซัก5-7นาที. เป็นห่วงลูก จึงเดินกลับห้อง นอนเล่นในห้อง รอเวลาปั๊มนมรอบดึก
ได้ยิยเสียงเคาะประตู ปู่เอา AWG มาให้ ยกแล้ววางตึง ตึง เสียงดังพอสมควร
เรารีบดูลูก. และแล้ว นอนเบะปาก เรียบร้อย. พยายามปลอบ ตบก้น   ปู่ก็เรียกๆเราประมาณว่า ตั้งไว้นี่นะ อีกห้องแคบ เราสนใจแต่ลูก ไม่ได้ฟังหมด
เอานมให้กิน  และแล้ว เธอก็ตื่นจนได้
เราจึงเปลี่ยนโป๊ะโกะไปิโมโหไป มากๆๆๆ คิดในใจ ต้องวางให้ร้องอีกแระ
จากนั้นเราวางบนเตียง เค้าเล่นไปมาก็แหกปากร้อง. เราเครียดและสงสารมาก และโกรธ ปู่ ทำไม เอามาให้พรุ่งนี้ก็ได้นะ
เราจึงเดินไปปิดประตู ปัง.  สักพัก ปู่เดินมา ถามเสียงอะไร. เรายอก เผลอทำประตูหลุดมือน่ะ.
เราเข้าใจ ปู่หวังดี อุตส่าต่อawg ให้   เราดีใจมาก. แต่ตอนนั้น โมโหมากด้วย
เราเดินออกไปเข้าห้องน้ำ แต่เปิดประตูทิ้งไว้คอยฟังเสียงลูก   สามีนอนเล่นแม่กะพ่อ    เราคิดในใจ ช่วยเฝ้าลูกหน่อยดิ เดี๋ยวลูกร้องจนตายพอดี
จึงเดินเข้าไป บอกให้กลับห้อง  ขณะนั้น เสียงลูกเงียบไป. เราตกใจมาก บอกสามี รีบไปป่ะ เดี๋ยวลูกตาย. ตอนนั้น หน้าเราคงดูเครียดมาก
สามีเลยเข้าใจว่าเราด่าเค้า   
เรารีบวิ่งมาดู   ลูกยังอยู่ดี. สงสารเค้า แต่เราอยากฝึก
เราปล่อยเค้าร้องต่อ  เฝ้าเค้าไป ร้องไห้น้ำตาซึมไป
สามีเดินมา. นี่ สงสัยอนาคตต้องอยู่คนเดียวแระ. กูเกี่ยวไรด้วย โกรธพ่อก็ด่าพ่อสิ มาด่ากูทำไม
เราบอกว่า ไม่ได้ด่า. สงสารลูก ปู่ทำตื่น แค่อยากให้พี่มาดูลูกเดี๋ยวลูกตาย เพราะเค้าจะไปห้องน้ำ

เค้ายังเข้าใจว่าเราด่าเค้าอยู่ แต่เราไม่ได้ด่าเค้าเลย
่เค้าไม่เชื่อ ยังโกรธเราอยู่  บอกว่า โทษพ่อ ไม่โทษตัวเอง

เรา เห็นลูก หลับเองโดยไม่ต้องปล่อยร้อง แต่กลับต้องมาปล่อยร้อง เพราะพ่อทำเสียงดัง  เราเลยโมโหน่ะค่ะ
แต่เราพยายามเก็บอาการไว้ ไม่ให้ใครรู้. อีกทั้งสงสารที่ลูกร้อง เวลาพูดกะสามี คงดูหน้าเครียดมาก

สุดท้าย เราก็อุ้มลูก มาป้อนนม แล้วเค้าก็หลับไป. เราป้อนไป ร้องไป. สงสารลูกมาก น้อยใจสามีด้วย
ไม่เข้าใจรึไง ว่าตอนแรกดีใจที่ลูกหลับเอง แต่ต้องปล่อยร้องเพื่อฝึกน่ะ มันเจ็บปวดมาก.

แค่อยากระบายน่ะค่ะ.
เราจะพูดให้เค้าเข้าใจยังไง ว่าเราไม่ได้ด่าเค้าน่ะค่ะ

เราเองตอนนี้ก็รุสึกผิดที่ไปโมโหปู่. ปู่เค้าหวังดี อยากให้ลูกเราได้เล่นไวๆ

สับสนจัง

เราเกินไปมั้ย จริงๆ ไม่ควรโมโหมั้ยคะ   เราโยนความผิดให้ปู่ใช่มั้ยคะ.  


ตอนนี้ เราเจ็บปวดน้ำตาซึมมากกว่า ที่เห็นลูกร้องสะอึกสะอื้นค่ะ

ปล. เราพยายามทุกวิธีแล้ว ที่จะทำให้เค้าหลับยาว. แต่ไม่ได้ผลเลยค่ะจนต้องใช้วิธีฝรั่ง. อย่าว่าเราใจร้ายนะคะ  เราเองต้องทำงาน7-19น. ไม่ไหวค่ะิถ้าไม่ได้พักผ่อน

ขอบคุณค่ะ