วันนี้เราไปงานสัปดาห์หนังสือมาค่ะ
ก็หมดเงินไปมากมายตามระเบียบ 555

แต่เรื่องที่จะเล่าคือตอนที่ออกจากงานมาแล้วหน่ะค่ะ
เจอคุณตาคนนึง (หลายคนที่ไปงานวันนี้อาจจะเห็น)
กำลังเล่นไวโอลินอยู่ตรงหน้าบันได จะลงไป MRT
ตอนแรกเราก็ไม่สนใจนะ

แต่จู่ๆก็มีเสียงเพลงที่คุณตากำลังเล่นลอยเข้ากระทบกับเส้นประสาทหู

สมองก็ประมวลด้วยความเร็วอันฉับไว ว่านั่นคือ>>>> เพลงใกล้รุ่ง  ซึ่งเราชอบมากๆ

เท่านั้นแหละเราก็ถอยๆๆ กลับมาพร้อมกลับเปิดกระเป๋าสตางค์ทันที อู้แม่เจ้าา ไม่มีแบงค์ย่อย

เหลือแต่ใบม่วงๆ เทาๆ ทันใดนั้นเราก็ทำใจพร้อมกับบบบบบบบบบบบ



....


เปิดช่องใส่เหรียญแล้วควักๆเหรียญอันมหาศาล ถึงกับเป๋าแฟบเลยทีเดียว
หย่อนใส่หมวกที่คุณตา ซึ่งไม่ได้นับจำนวน แต่โดยรวมแล้วเยอะมากทั้งเหรียญห้าเหรียญสิบ
กินข้าวได้เป็นจานๆ TT

แต่ทำไมไม่รู้ กับอิ่มใจเป็นพิเศษ  เป็นอีกวันที่มีความสุขมากๆ

ปล. เราชอบนะคนที่เอาความสามารถแลกเงินอ่ะถึงจะไม่พิการก็เถอะ แต่เขายังมีความพยายาม
ไม่ใช่มานั่งขอเงินฟรีๆ แล้วก็ตอกย้ำว่าตัวเองพิการ ตัวพิการแต่ใจต้องไม่พิการนะคะ

ขอบคุณพื้นที่น้อยๆในห้องสยาม และทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน