อย่างที่ถามไปค่ะ คือเราเคยคิดเล่นๆว่า ที่เราพูดได้เพราะเกิดจาการเรียนรู้จากพ่อแม่และผู้ปกครองรวมถึงบุคคลรอบข้างและสิ่งแวดล้อมที่เป็นตัวหล่อหลอมเรามา ให้เราพูดได้และมีพฤติกรรมอย่างเช่นทุกวันนี้

เราเลยคิดว่า กรณีแรก ถ้าเอาเด็กที่เกิดมาเลี้ยงแยก โดยตอนแรกมีการให้นมเลี้ยงดุตามปกติ แต่ไม่ให้มีปฏิสัมพันธ์ใดๆกับเด็กไม่ว่าจะเป้นการโต้ตอบหรือพูดคุย จนกระทั่งเด็กสามารถที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเองแล้ว ก็ให้เพียงข้าวน้ำกินเพียงเท่านั้น ซึ่งอาจจะจัดให้เด็กอยู่ในสถานที่ที่สามารถจะใช้ชีวิตได้(ไม่ได้จำกัดในห้องแคบๆ) แต่ว่าไม่ให้พบเจอผู้คนอื่น หรือถ้าจำเป็นต้องเจอกับเด็กคนนั้น ก็จะไม่มีการพูดใดๆ  
ถาม.  เด็กคนนั้นจะมีพัฒนาการและพฤติกรรมอย่างไรบ้างคะจะเรียนรุ้การพูดการกินอย่างไร ?
จะมีเพียงสัญชาตญาณหรือไม่  ?
กระบวนการทางสังคมของเด็กคนนั้นเมื่อออกมาเจอกับโลกภายนอกจะเป็นอย่างไร ?
จะมีอารมณ์เหมือนคนทั่วไปรึเปล่า ? อย่างเช่น เมื่อออกมาเจอกับคนอื่นจะเข้าใจอารมณ์ โกรธ หัวเราะ ร้องไห้ ดีใจรึเปล่า สามารถแยกท่าทางอารมณ์สีหน้าต่างๆบนใบหน้าได้รึเปล่าว่า ดีหรือไม่ดี มีความสุข ดีใจเสียใจ รังเกียจ บลาๆๆ
ขอเน้นด้านวิชาการหรือความเป็นไปได้  หรือาจจะอ้างอิงทฤษฏีใดๆก็ได้ค่ะ (หรือขอแบบมีเหตุมีผลก็ได้ค่ะ)

กรณีที่สอง เหมือนกับกรณีแรก เพียงแต่ไม่ได้ให้เด็กอยู่คนเดียว แต่ให้เด็กอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มอาจจะสี่ห้าคนเป็นต้น
ถาม. กรณีนี้ แม้จะไม่มีการติดต่อสื่อสารกับเด็กในกลุ่มนี้ แต่เราคิดว่าภายในกลุ่มของเด็กจะต้องมีการสื่อสารกัน คุณคิดว่าเค้าจะใช้วิธีการอย่างไรในการสื่อสาร จะมีภาษาเป็นของตัวเองหรือไม่ พัฒนาการและพฤติกรรมจะแตกต่างจากเด็กกลุ่มแรกอย่างไร

พอดีเราเรียนเรื่องการขัดเกลาทางสังคมมา แล้วครูก็เล่าให้ฟังถึงเรื่องนี้พอดี เหมือนที่เราเคยคิดไว้ แต่รุ้สึกยังไม่ค่อยกระจ่าง เนื่องจากว่า ไม่สามารถนำมนุษย์มาทำการทดลองทำนองนี้ได้จึงไม่สามารถที่จะหาคำตอบมาอธิบายได้ แต่ก็เหมือนมีเด็กที่ผลัดหลงในป่าตั้งแต่เป็นทารกแล้วอยู่กับสัตว์ ตอนหลังคนไปเจอ เค้าก็มีพฤติกรรมที่ไม่เหมือนคน  อันนี้เราเองก็ไม่รุ้ว่าจริงรึเปล่าเพียงแต่ฟังครูเล่ามาในห้องเท่านั้นไม่ได้หาข้อมูลมายืนยัน แต่มันทำให้เราสใจมากๆ

ใครมีความคิดเห้นยังไง มาแบ่งปันกันนะคะ เราว่าสนุกดีหัวข้อนี้