ผมเดาเอาครับ มั่วๆเอา

การศึกษาขั้นพื้นฐานในปัจจุบัน จะมีหลักสูตรแกนกลาง คือสิ่งที่เด็กทุกๆคนต้องได้เรียนรู้เหมือนๆกันทั้งประเทศ

โดยกำหนดจุดมุ่งหมาย เช่นเด็กๆต้องมีคุณลักษณะอันพึงประสงค์ มีสมรรถนะ ต่างๆถึงจะจบหลักสูตร

จากนั้นก็จะให้สถานศึกษาจัดทำหลักสูตรสถานศึกษา ซึ่งสถานศึกษาแต่ละที่จะต้องจัดขึ้นตามความเหมาะสม

ตามปัจัยแวดล้อมของสถานศึกษาแต่ต้องอิงจากหลักสูตรแกนกลาง

อีกโรงเรียนมาดูหลักสูตรของอีกโรงเรียน บอกว่า เฮ้ยผิด อีกโรงเรียนก็บอกว่า ไม่ผิดนะ นี่ไง วิชานี้เรื่อง.........

นี่ไงคุณลักษณะ นี่ไงสมรรถนะ ครบนะ จบนะ ตามจุดมุ่งหมายของหลักสูตรแกนกลางทุกอย่าง

คราวนี้อีกโรงเรียนต้องเปิดใจมองว่า เออว่ะจริงของเขา ไม่ผิดๆแค่คนละวิธี

ผมมองว่า พระไตรปิฎก ก็เหมือนกับหลักสูตรแกนกลางของชาวพุทธ

โดยหลักสูตรนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้เราพ้นจากกิเลส (จะเรียกว่านิพพานหรืออะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ)

จากนั้นก็ให้แต่ละคนไปกำหนดหลักสูตร(แนวทาง)ของตัวเอง แล้วแต่การตีความ แล้วแต่ระดับสติปัญญา ประสบการณ์

สิ่งนี้แหละที่จะทำให้เกิดความแตกต่างในแนวทาง จนอาจจะทำให้เกิดความแตกแยกทาง"ความคิด"

ซึ่งถ้าพูดกันในเรื่องของความคิดนั้น เราก็ควรเข้าใจว่า "มันไม่มีถูกไม่มีผิด"

มันคือการตีความตามประสบการณ์และระดับสติปัญญา การจะดูว่ามีการบิดเบือนหลักสูตรหรือไม่นั้น

ขอให้ดูที่ว่ามันตรงตามจุดมุ่งหมายหรือไม่ ไม่ใช่ไปดูที่กระบวนการ ตัวอย่างเช่น ถามว่าท่านนั่งสมาธิ ภาวนาเพื่ออะไร

ถ้าท่านได้ตำตอบว่า"นั่งแล้วได้บุญมาก เสริมบารมี" นั่นก็หมายถึง หลักสูตรแกนกลางนั้น"ถูกบิดเบือนไป"

ดังนั้นอยากให้พวกเรา ดูที่ "จุดมุ่งหมาย" มากกว่าดูที่ "วิธีการ" เพราะมันจะไม่ทำให้เกิด "ความขัดแย้ง"ขึ้นมา

อยากให้คนไทยรักกัน อยากให้ชาวพุทธรักกัน อยากให้ชาวโลกรักกัน