ผมคงต้องเริ่มก่อนเลยเนาะ.....

       ก็ จะขอแชร์แบบสดๆครับ... อาจผิดๆถูกๆ เลอะๆเลือนๆ
                                 เพราะจะว่าตามที่จำมาจริงๆ ...
              ( ที่จริง ถ้าลองค้นในกูเกิ้ลดู ก็คงเจออย่างที่ถูกต้อง เชื่อว่าคงมีบางท่านได้โพสต์ไว้
                        แต่ผมว่า ถ้าเราบอกเล่ากัน อย่างที่จำมาในหัว  
                                   ....คงได้อารมณ์ถวิลหาความรู้สึกเก่าๆ หนหลังได้มากกว่าเยอะครับ )

                   ท่านใด ฝังใจกับบทอะไรมา... ขอเชิญเล่าแบ่งปันกันด้วยนะครับ
                                    
                                             *************
                          ของผมนะ......  
              
      1.   บทเพลงที่ครูสอนตอนประถมต้นครับ..
                     ทำนองง่ายๆ   แต่ประทับใจจัง .....
  
                                          เพลงนกขมิ้น
                                (น่าจะตอนเรียน ป.2 / 2507)
                                        
                                        
                       เจ้านกขมิ้น             จะบิน ไปไหน  
       บินไปใกล้ หรือไกล                   หนใด จงบอกมาที
                     อย่าไปไกลรัง            ระวัง ให้ดี  
        หากเหตุร้าย เกิดมี                    เห็นที จะต้องโศกศัลย์

                             หยุดพักเสียหน่อย        แล้วค่อย บินถลา
                 กลับมาก่อน ขวัญตา                 ย้อนมาเสียเถิดจอมขวัญ
                             ประมาทพลาดไป         แล้วใครจะช่วยเจ้าทัน
                  อยากเตือนให้ เจ้านั้น               รู้ทันก่อนภัยจะมี

                                              **********

                                                        เพลง ลูกนก
                          (ทำนองเพลงแคน -แต๊น แต๊น แต แต่ แล แลน  มาฟังเสียงแคนกันเถิดหนา-
                                                ..... ก็คงจะรุ่นๆ ร่วมสมัยกับเพลงแรกครับ)

                              ลูกเอย ลูกนกเอย        อย่าละเลย โผผกไกล
                                   อายุ เจ้าเยาว์วัย       อย่าเหินไป ไกลรวงรัง
                                         ตัวเจ้ายัง มิห่างอกแม่        ตัวเจ้ายัง มิห่างอกแม่

                                ปีกเรา เมื่อเล็กบิน      ออกหากิน ยังไม่ไหว
                                       ต้องเรียน เพียรพากไป     เถิดสายใจ เชื่อฟังข้า
                                             ต่อภายหน้า จะได้สบาย      ต่อภายหน้า จะได้สบาย

                                                (เพลงนี้ ท่าทางผมจะจำมาผิดๆถูกๆ
                                                          ท่านใด พอจะร่วมยุคสมัย  ช่วยทีจ้า..)

                                                             **************

         2. บทโคลง บทกลอน ....  ที่เกาะ ฝังร่องสมองมานาน  40 กว่าปีครับ
                          เรื่องกลอน ผมคงโพสต์แบบสะเปะสะปะหน่อยนะครับ
                 เพราะจำมาอย่างกระท่อนกระแท่น .... ไม่แม่น ไม่เต็มรูปแบบเดิม ....อิ อิ

                 2.1    "... แม่ตวาด ช้านางแมว แล้วกันเจ้า    พลางตีเข้า อย่างจัง เสียงดังปุบ
                           นางแมวกลัว ระย่อ ลงงอฟุบ             เนื้อกระดุบ กระดิบ ริบหรี่ตา...."
                    (นิทานร้อยบรรทัด เล่มแรกเลยครับ / ที่เด็กชาย-หญิง พานกเข้าบ้าน
                              ..แม่ก็ชื่นชมนก แต่นางแมวกลับหมั่นไส้  จึงตั้งท่าจะตะครุบนก)

                2.2          " วังเอ๋ย วังเวง                     หง่างเหง่ง ย่ำค่ำ ระฆังขาน
                       ฝูงวัวควาย ผ้ายลา ทิวากาล            ค่อยค่อยผ่าน ท้องทุ่ง มุ่งถิ่นตน..."
                     (ชอบมากเลยครับ กลอนบทดอกสร้อยนี้...
                                     แต่จำสมัยเรียนไม่ได้ ว่าตอน ม.ศ. ไร)

                                       2.3         " สักวา หวานอื่น มีหมื่นแสน
                                                 ไม่เหมือนแม้น พจมาน ที่หวานหอม.."
                                            กับ....  " สักวา ดาวจระเข้ ก็เหหก
                                                  ศีรษะตก หันหาง ขึ้นกลางหาว.. "
                                             (ดีใจครับ.. ที่ทราบว่า ทั้ง 2 บทนี้ เด็กสมัยนี้ก็ยังได้เรียนกัน   เย้ !..)

                                        2.4                " เมื่อนั้น                     นวลนาง ลำหับ พิศมัย
                                                 ครั้นรุ่งราง สร่างแสง อโณทัย      ทรามวัย แต่งตัว ไม่มัวมอม...."
                                            (เงาะป่า/ ผมชอบ ตรงที่มีเพื่อนคนนึง เขาแกล้งแปลงบทกลอนนี้ว่า
                                                " ครั้นรุ่งราง สร่างแสง อโณทัย      ทรามวัย แต่งตัว กลัวไม่งาม...."  
                                                                     .... 5555

                 2.5           " พวกเรา ชาวไทย ล้วนใจเด็ด        กล้าเหมือนเพชร ไม่ยอม ใครง่ายๆ...
                                                                  ..... ฯลฯ....
                            ถึงเมียสาว ลูกอ่อน นอนผ้าอ้อม           ชายก็ยอม ทิ้งได้  ไม่เหลียวหลัง    
                            แม้นไม่ทิ้ง  หญิงคง ส่งเสียงดัง            และดันหลัง ไล่ออก นอกเรือนชาน "
                         ( จำว่า เรียนตอนประถมปลาย/ ก่อนโรงเรียนเลิก จะตะโกนท่องจำพร้อมกันทั้งห้อง
                                        ...มือก็ถือไม้กวาด กวาดขยะ ทำเวรในห้องไปด้วย  
                                  นี่แหละ ที่เขาว่า...
                                        "เวร ย่อมระงับด้วยการทำเวร ..ให้สะอาดเรียบร้อยด้วย ...อิ อิ )    

                 2.6      ขอโดดมาตอนเรียน ป.กศ.ต้น/2516-2517  วิชาภาษาไทย ซักบทดีกว่า....
                                    น่าจะเป็นร่ายนะครับ...เรื่อง พระเวสสันดร (กัณฑ์ไหน ไม่แน่ใจ...)
                         เป็นตอนที่ พระเวสสันดรกำลังต่อสู้กับตบะบำเพ็ญทานบารมี
                                     เพราะชูชก แกเล่นมาเฆี่ยนตีชาลี-กัณหา ต่อหน้าต่อตาพระเวสสันดรเลยทีเดียว )        
                            
                                 จขกท กับเพื่อนๆ ต้องท่องจำกันแทบตาเหลือกตาปลิ้น..
                           เพราะต้องจำบทร่ายยาวทั้งหมด (มีประมาณสองหน้าหนังสือเรียนเต็มๆ)
                                เวลาสอบ...อาจารย์จะไม่ให้ดูตำรา  จะแบบว่า อาจารย์เอ่ยตรงไหนของบทขึ้นมา
                                             เราต้องต่อบทให้ได้ในฉับพลัน...
                                มามัวเกาหัว ทำท่านึก กระอึกกระอัก ...อ้อมๆ แอ้มๆ    
                                              รับรอง ได้คะแนน 0 แน่ อะจ้า....
                                                       สมัยนั้น อะนะ...

                                ตอนสอบท่องจำบทพระเวสสันดร

                        อาจารย์(นั่งที่โต๊ะ) : " โสโพ..."
                        เรา(ยืนตรงหน้าโต๊ะ) : " ...โสโพธิสัตโต ปางนั้น สมเด็จพระบรมโพธิสัตว์ตรัสได้ทรงฟังพระลูกน้อยทรงกรรแสงทูลละห้อยวันนั้น
                                    กลั้นพระโศกมิได้ ละอายพระทัยแก่เทพยดา ปรรณสาลังปวิสิตวา....."

                        อาจารย์ :  " อุเหม่ อุเหม่.."
                        เรา :  "  อุเหม่ อุเหม่  พราหมณ์ผู้นี้ อาจ -อง ทนงหนอ มาตีลูกต่อหน้าพ่อไม่เกรงใจ ตัวกูมาอยู่ป่าเปล่าเมื่อไร...
                                     ทั้งพระขรรค์ชัยก็ถือมา..."
                                                      
                                              (จำมาแค่นี้เองครับ... 11 % ถึงป่าวเนี่ย ...5555)

                                                              ******************
                               ผมพอก่อนละ....
                                              อยากรออ่าน ที่ท่านอื่นๆมาร่วมแชร์บ้างครับ...
                                                       กระทู้ผมไม่มีสาระอะไรนะครับ  ...อิ อิ
                                                      แค่ว่า ได้คุยแลกเปลี่ยนกันสนุกๆ ...  แก้เหงาไปวันๆ
                                       ที่ตั้งเป็นกระทู้คำถามไว้  เพราะเผื่อท่านที่ยังไม่ ล็อก อิน ก็จะสามารถแจมได้ด้วยครับ
                            
                                                              ***************