ในเเต่ละวันที่ผ่านไปเราเจออะไรต่อมิอะไรมากมาย ดีบ้างร้ายบ้างสลับกันไป
สำหรับผม มักจะชอบมีเรื่องให้ขุ่นคิดปวดหัวอยู่เสมอ ทั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องคนในครอบครัว เรื่องเงิน เเละปัญหาต่างๆในเเต่ละวันที่เป็นเหมือนเกมส์ที่รอการเเก้ไข้
ผมทำตัวเองให้ดี ทำทุกอย่างที่เป็นสิ่งดี คิดดีเเละมุ่งมั่นที่จะทำความดีให้มากที่สุดเพียงหวังผลบุญจะหนุนนำให้มีความสุขทั้งในโลกนี้เเละโลกหน้า
โลกนี้หากมองดูเเล้ววววก็สุดเเสนจะโหดร้ายยยย หรือเเสนจะน่าอยู่เเละมีความสุข ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองมันอย่างไร
ปัญหาชีวิตสารพัดที่โถมเข้ามาหาตัวของผมในเเต่ละวันนั้น มันทำให้ผมต้องรู้จักการคำว่า โตขึ้น เเละรู้จักกับสัจจธรรมอะไรอีกหลายๆอย่างในชีวิต

ผมไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่เเสนสุขสบาย ชีวิตของผมต้องดิ้นรนขวนขวาย ตั้งใจทำทุกสิ่งให้ดีที่สุดเพื่อสักวันจะได้สุขสบาย เรื่องเรียนผมเองไม่เคยทิ้งเรียนมันอย่างเต็มที่จนได้เรียนอย่างที่ใจหวัง  เรื่องงาน...ด้วยความที่บ้านผมมีอาชีพค้าขายผมจึงไม่สามารถนิ่งเฉยเห็นพ่อเเม่ลำบากทำงานได้ ผมต้องช่วยเหลือท่านมาโดยตลอด มันสอนให้ผมเป็นคนมีความอดทนอดกลั้น รู้จักคุณค่าของเงินเเละรู้จักคำว่าชีวิต....ผมไม่เคยเสียใจเลยที่เกิดมาเเล้วไม่ได้ร่ำรวยเเต่เกิดเหมือนใครต่อใคร

ในอีกด้านหนึ่งผมเเม่ชีวิตของตัวผมเองจะเป็นในทางที่ถูกต้องสวยงาม อนาคตอยู่ตรงหน้า เเต่ ... มันไม่ง่ายอย่างนั้น....ผมมีน้องคับน้องผมเเต่ละคนไม่ได้ครึ่งนึงของผมเลย คนละขั้วกับผมด้วยซ้ำ น้องผมบางคนนอกจากจะทำตัวเหลวไหลเเล้วยังคอยที่จะทำให้คนในครอบครัวเดือดร้อน พ่อเเม่ต้องเสียใจอยู่บ่อยๆ ผมเองเผ้าเเต่วิงวอนขอพระเจ้าให้เปิดใจน้องให้กลับสู๋หนทางที่ดีเเละเสียใจมากที่เห็นพ่อเเม่ต้องมานั่งทุกข์ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ลำพังเเค่งานก็ทำให้ท่านเหนื่อสายตัวเเทบขาดเเล้ว ยังจะต้องมาทนเลี้ยงดูลูกที่ไม่รู้ว่าจะมีอนาคตเป็นอย่างไรอีก ช่างน่าเศร้าใจเสียจริงๆ

ที่ผมเล่ามาสั้นๆนี้ผมเคยอยากเเสดงให้เห็นว่าความเป็นจริงของชีวิตบนโลกนั้นไม่ได้ง่ายดาย มีทางไว้เดิน มีคนโรยไปด้วยกลีบกุหลาบไว้ให้เดิน ต้องเป็นไปอย่างที่เราคิดทุกๆเรื่อง บางทีหนทางที่เรากำลังเดินไปอยู่นั้นมันอาจจะเต็มไปด้วยอุปสรรค์ต่างๆมากมายที่รอการเเก้ไข โค้งบาง ลาดบ้าง เอียงบาง ขรุขระบาง จนบางครั้งเราเเทบจะถอนใจ รวมถึง ปัญหาที่เราต้องเผชิญทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นคนก่อเเต่ก็มีเกี่ยวข้องสัมพันธ์พาให้เราปวดหัวได้โดยไม่ทันได้ตั้งเนื้อตั้งตัว

บางทีชีวิตถ้าเรายึดติดกับมันมากไป ก็เหมือนเอาหินมาถ่วงเอาไว้ ยิ่งเดินไปก็ยิ่งหนักยิ่งเหนื่อย
เเต่ถ้าปล่อยวางเสียบ้างคิดสะว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือสิ่งที่บางทีอาจจะเกินอำนาจการควบคุมของเราได้ ปล่อยให้มันเป็นไปดั่งที่ควรจะเป็น
พูดดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย ความจริงที่โหดร้ายยิ่งกว่า......จะมีสักกี่คนที่ปล่อยวางได้!

ผมเองบางครั้งยอมรับเลยว่าก็ไม่อาจจะปล่อยวางได้ทั้งหมด ด้วยความเป็นมนุษย์ที่มีความ รัก โลภ โกรธ หลง มันจึงทำให้ผมต้องยื่นมือเข้าไปช่วยอย่างไม่มีทางปฏิเสธได้ จนบางครั้งผมเคยคิดเลยว่า อยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด ไม่ต้องสนใจอะไรใครอีกเอาตัวเองนี่ละให้สบายก็พอ เเละพ่อเเม่ น้องๆเราละ? ไม่ได้ไม่ได้เราทำอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าเรามีสติเเล้วลองคิดดู ยิ่งหนีก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งไกลเหมือนยิ่งใกล้เพราะเรากำลังหนีอะไร....ความจริง!

ปล่อยวาง จึงอาจจะยากสำหรับใครหลายๆคน(ผมคือหนึ่งในนั้น) งั้นลองมา เข้าใจเเละยอมรับ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ว่ามันต้องเกิดดีกว่า....ทำตัวเราให้เข้าใจเเละปรับตัวให้กลมกลืนกับสถานการณ์ที่กำลังเกิด มองว่าไม่มีวันหรอกที่จะไม่มีทางออกสำหรับคนอย่างฉัน มันต้องเเก้ได้ ทำมันให้ดีที่สุดเเละมีสติ สติมาปัญญาเกิด เเละรู้เท่าทันตัวเองว่าเราทำอะไรไปถึงไหนเเล้ว ผมว่ามันน่าจะง่ายขึ้นกว่าการปล่อยวางที่หลายคนเข้าใจ หรือไม่สนใจอะไรอย่างที่ใครคิด

ขอบคุณที่รับฟังครับ...