คือหนูเเต่งกลอนนิทานเเต่งเป็นกลอนเเปดอ่ะค่ะเรื่องเจ้าชายกับเเมว เป็นเรื่องที่เจ้าชายชอบเเมวที่เลี้ยงไว้เเมวก็ชอบเจ้าชายเเต่เเมวก็บอกกับตัวเองว่าเป็นเเค่เเมวคงจะรักกับเจ้าชายไม่ได้ นางฟ้ามาเห็นก็เลยช่วยเสกให้เเมวเป็นเจ้าหญิงเเต่ต้องสัญญากันว่าห้ามมีสัญชาตญาณเหมือนเเมวอีก เเล้วเจ้าชายก็ได้เเต่งงานกับเจ้าหญิงเเมว เเต่ผ่านไปเเมวก็ไม่รักษาสัญญาทำตัวเหมือนเเมวเช่นเดิม เจ้าชายมาเห็นเข้า เจ้าหญิงเเมวก็หลับเป็นเเมวเหมือนเดิม ข้อคิดมีอยู่ว่าพื้นเพเเละเบื้องหลังที่เป็นจริง ไม่ใช่สิ่งที่จะปกปิดกันง่ายๆ ซึ่งหนูก็เเต่งเนื้อเรื่องหมดเเล้วค่ะ จนมาถึงบทข้อคิด  
ในวันหนึ่งเจ้าชายทรงตกใจยิ่ง   เห็นเจ้าหญิงได้คาบหนูดูคล่องเเคล่ว  
เเต่ไม่ทันได้ตรัสสิ่งใดเเล้ว         เจ้าหญิงเเมวก็กลับกลายเป็นวิฬาร  
  อันนิทานมีข้อคิดติดเตือนไว้    เช่นเเมวไซร้ที่อาภัพน่าสงสาร  
เป็นเจ้าหญิงเเสนสวยได้ไม่นาน   เพราะการปิดสันดานนั้นไม่ง่ายดาย  
ประเด็นคือว่าวรรคสุดท้ายมันดูไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางค่ะ เลยอยากจะให้ลองช่วยปรับเเต่งหรือบอกเเนวทางในการลงวรรคสุดท้ายให้หน่อยค่ะ
#ขอขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับผู้ที่ช่วยปรับเเต่งเเก้ไข หรือบอกเเนวทางนะคะ