ลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าในวันนี้ ก็ได้รู้ตัวแล้วว่า ได้เสียสิ่งที่รักที่สุดไป นั่นก็คือ เธอ อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาไหล ออกมาไม่หยุด แต่ด้วยภาระและหน้าที่ ทำให้เราไม่อาจที่จะเสียน้ำตาต่อได้ จากเมื่อคืน..
เรื่องระหว่างเราได้จบไปด้วยดี ละมันคงไม่อาจจะย้อนคืนมาใหม่ได้อีก เธอ เป็นเพียง อดีตเท่านั้น วันเวลาข้างหน้าไม่มีความหมายสำหรับผมอีกต่อไป..ผมทำได้แค่ เดินและใช้ชีวิตในปัจจุบันให้เต็มที่ โดยลำพังเพียงตัวคนเดียว..
เช้าในวันนี้ อากาศดูสดใส แต่หัวใจเรากลับห่อเหี่ยว และไม่มีความสุขเท่าใดนัก เจอผู้คนรอบกาย ต้องปั้นหน้าฝืนยิ้ม ว่ายังไหว และสบายดี ในหัว ก็หวนคิดคำนึง เรื่องเมื่อคืนที่ได้พูดคุยกับเธอ คำคำนึง ยังฝังอยู่ในห้วงสอมง ที่ลึกแน่น กับคำที่เธอบอกกันว่า " มันก็ยังดีที่อย่างน้อยเราเคยจับมือกันเดิน" สิ้นสุดความคิด หัวใจก็เจ็บแปลบๆ ขึ้นมา หัวใจมันสูบฉีดเลือดดันน้ำตาให้ออกมาได้อย่างไร นั่นคือคำถาม ในขณะที่ผม ได้เขียนข้อความนี้..
สุดท้าย มันทำให้ผมได้รู้ว่า เช้าในวันที่ไม่มีเธอข้างกาย และไม่อาจจะได้อยู่ ข้างใจของเธอแบบนี้ โลกมันช่างดูหดหู่ และบรรยากาศ ทำให้เราเศร้าได้ถึงที่สุดจริงๆ...
เช้าวันที่ไม่มีเธอข้างกาย
เรื่องระหว่างเราได้จบไปด้วยดี ละมันคงไม่อาจจะย้อนคืนมาใหม่ได้อีก เธอ เป็นเพียง อดีตเท่านั้น วันเวลาข้างหน้าไม่มีความหมายสำหรับผมอีกต่อไป..ผมทำได้แค่ เดินและใช้ชีวิตในปัจจุบันให้เต็มที่ โดยลำพังเพียงตัวคนเดียว..
เช้าในวันนี้ อากาศดูสดใส แต่หัวใจเรากลับห่อเหี่ยว และไม่มีความสุขเท่าใดนัก เจอผู้คนรอบกาย ต้องปั้นหน้าฝืนยิ้ม ว่ายังไหว และสบายดี ในหัว ก็หวนคิดคำนึง เรื่องเมื่อคืนที่ได้พูดคุยกับเธอ คำคำนึง ยังฝังอยู่ในห้วงสอมง ที่ลึกแน่น กับคำที่เธอบอกกันว่า " มันก็ยังดีที่อย่างน้อยเราเคยจับมือกันเดิน" สิ้นสุดความคิด หัวใจก็เจ็บแปลบๆ ขึ้นมา หัวใจมันสูบฉีดเลือดดันน้ำตาให้ออกมาได้อย่างไร นั่นคือคำถาม ในขณะที่ผม ได้เขียนข้อความนี้..
สุดท้าย มันทำให้ผมได้รู้ว่า เช้าในวันที่ไม่มีเธอข้างกาย และไม่อาจจะได้อยู่ ข้างใจของเธอแบบนี้ โลกมันช่างดูหดหู่ และบรรยากาศ ทำให้เราเศร้าได้ถึงที่สุดจริงๆ...