เมฆทะมื่นกลืนเดือนดับดาว
ใจคนหม่นร้าวเปล่าเปลี่ยว
จ่อมจมอนธการดายเดียว
ห่อเหี่ยวอ้างว้างกลางสายลม

ลมหนาวเคล้าฝนปนน้ำตา
เจ็บปวดแปลบปล่าอ่อนล้าขื่นขม
เส้นทางยาวนานลาญใจระทม
ซานซมซึมเศร้ากับเงาของตน

ยิ่งเดินยิ่งไกลไร้สิ้นสุด
สะดุดคลุกคลานลนลานล่วงหล่น
ยิ่งคว้ายิ่งคว้างยิ่งสร้างยิ่งจน
ที่ท่วมเอ่อท้นเพียงทุกข์ชั่วกัลป์

หนึ่งเดียวในฝันที่มั่นคงอยู่
คือวันเคียงคู่กับเธอดังฝัน
ให้ทุกข์กว่านี้กี่ร้อยกี่พัน
ก็จะฝ่าฟันเพื่อวันของเรา

บ้านฉาง
๔ มีนาคม ๒๕๕๖