ตอนสมันมัธยม 6 เราเคยแอบชอบน้องคนหนึ่ง น้องคนนั้นอยู่ ม.2 มันคงตลกมากเลยใช่ป่ะ น้องเค้าเป็นคนอัธยศัยดี หน้าตาน่ารัก มีเสน่หานิดๆ ชอบมองเราด้วยสายตาแปลกๆ จนแอบคิดว่า เอ๊ะ! น้องเค้ามีใจให้เราหรือเปล่า

วันหนึ่งน้องเขาทักแชทมา บอกว่าคิดถึง เรากรี๊ดลั้นห้องเลย และทำอะไรไม่ถูก (ตามสไตร์ผู้หญิงที่ไม่เคยมีแฟน และไม่เคยคุยกับผู้ชาย) เราเป็นคนที่พอเขิลแล้วทำยิ่ง ยิ่งชอบน้องเค้ามากก็ยิ่งไม่กล้ามองหน้าจนกลายเป็นว่าเรากับน้องเค้าเริ่มห่างกัน แน่นอน เรากับน้องเค้าไม่ได้คบกัน แค่คุยแบบพี่น้อง เจอกันแบบพี่น้อง


55555555' บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ก็ยังคิดถึงน้องคนนั้นอยู่เลย เป็นเด็กที่น่ารักมาก! เราชอบย้อนคิดไปถึงทุกๆ ตอนที่เรากับน้องเค้าเจอกัน มันเป็นเวลาที่มีความสุขมาก ประมาณว่า ป็อบปี้เลิฟ ก็รู้ว่า ม.6 มันก็ไม่ได้ป็อบปี้เลิฟมากมาย แต่คนส่วนใหญ่ชอบบอกว่าเราแก่ช้า 2 ปี + กับน้องเค้าอยู่ ม.2 ก็เลย...ไม่รู้สินะ รู้สึกดีมาก ทุกๆ อย่างเลยล่ะ ทั้งตอนยิ้ม ตอนทักทาย ตอนสบตา โอ๊ยยย


เพ้อมากมาย หวังว่าน้องเค้าคงไม่เล่น Panrip แล้วมาเห็นโพตย์นี้ (แอบกลัว) (ซึ่งเป็นไปได้อยาก) ช่างเหอะ ก็แค่อยากระบายให้คนได้อ่าน อิอิ (ต้องการอะไรจากสังคม) เราอยากคุยกับน้องเค้าอีก มีไลน์ แต่ไม่กล้าทัก กลัวน้องเค้ามีแฟนหรือคนที่ชอบแล้ว ตอนนี้คงโตกว่าเมื่อก่อนแล้วล่ะ

จบตอนแค่นี้ดีกว่า โฮะๆ