แปลกนะคะ ... เราเจอกันผ่านอินเตอร์เนต โดยโปรแกรมแชท สมัยนั้น MSN ได้พบกันพูดคุยกันตั้งแต่สมัย ม ปลาย ปี 2550
ณ ตอนนี้ก็ 7 ปีนิดๆแล้ว มีลูกด้วยกัน 1 คน อีกคน ท้องได้ 2 เดือน ไม่เคยคิดเลย ว่าจะมีความรักที่แท้จริง ที่จะหาได้จากโลกออนไลน์
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองอย่างไร แต่น้อยคนนักที่จะเจอผู้ชาย ที่ไม่เคยนอกใจเราเลย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นยา ไม่เล่นการพนัน ไม่ติดเหล้า ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน หรือ เข้าผับ บาร์ แต่ ... ชอบเล่นเกม ติดเกม
ถึงแม้ทางบ้านเขาจะจนมาก ... แต่เราก็รับได้นะ เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เราทำงานหาเงินกันได้ เราต้องมีเงิน
เราต้องลบคำดูถูก คำสบประมาท คนอื่นให้ได้ เราต้องได้ดีกว่าคนพวกนั้น
หลังจากนั้น ย้ายออกมาอยู่บ้านแฟน ฐานะค่อนข้างจน เราผ่านอะไรกันมามากมาย ตั้งแต่ไม่มีเงิน หรือ มีเงินติดตัวอยู่ ไม่ถึง 10 บ ต้องหาเศษเหรียญในบ้านดูว่ามีตกหล่นไหม เพื่อจะไปซื้อไข่ 10 บาท ได้ 3 ใบ มาทอดกินกัน 2 คน กับน้ำมันเก่าๆ เหลือค้างในถ้วย น้ำปะปาไม่มีเพราะบ้านอยู่ติดแม่น้ำ อาบน้ำแม่น้ำ
จนวันนี้...เรามีธุรกิจเป็นเจ้าของกิจการของตัวเอง เพียงอายุ 20 ต้นๆ
แต่ต้องมาเจอเรื่องที่ต้องพลัดพรากจากกัน ... ทั้งที่ชีวิตกำลังมีความสุข กำลังทำในสิ่งที่รัก .... สิ่งที่หวังกันมา
มีใครเคยรอคอยคนที่รักของเรานานๆบ้างไหม มีเพียงจดหมายเท่านั้นที่เป็นสื่อกลางให้เราได้พูดกัน ตอนนี้แฟนโดนคดีฆ่าคนตาย แต่ไม่ใช่ผู้กระทำเองหรอกนะคะ ส่วนคนที่กระทำเป็นเยาวชน ศาลตัดสินมาทั้งหมด 11 ปี ยืนตามชั้นต้น (ต้องโทษครั้งแรก ) ก่อนหน้านี้ ตัวสามีก็ฝันว่า ไปยิงคนตาย ทำให้ติดคุก ใครจะไปคิดว่ามันจะเป็นจริงๆ ... เพราะปกติไม่ใช่คนเที่ยว หรือชอบไปมีเรื่อง มีปัญหากับใคร
มันมีความในใจมากมายอยากพูด อยากจะบอก แต่เพียงเวลา...แค่ 10 นาที ที่ได้ไปเยี่ยมแต่ละครั้งมันคงไม่เพียงพอ นี่ก็เป็นเวลา 1 เดือนแล้วสินะ ที่เราจากกันมันเหมือนผ่านไปไว เหมือนเราเพิ่งเสียใจเมื่อ 2-3 วันก่อน แต่..เวลายังอีกยาวไกล อีก 11 ปี ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ถึงหรอก แต่มันก็นานและแสนทรมานมากเลย เขาสัญญาว่าจะทำตัวดี ไม่เกเร เพื่อให้ได้ชั้นเยี่ยม (ชั้นนักโทษในเรือนจำ) เพื่อจะได้ออกไวๆ สัญญาว่าจะรอ ... สามีกลับมา กลับมาอยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก ครอบครัวของเรา ถึงแม้...จะนานเพียงไหน จะรอคอยวันนั้น วันที่...จะไปยืนรอรับเขา...ออกจากเรือนจำ..กลับสู่บ้านของเรา
ตลอดเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา ไม่มีใครไปเยี่ยมเลย นอกจากแม่ของเขา 1 ครั้ง (อันนี้เข้าใจ เขาทำงาน และเงินเขาไม่มี หนี้เยอะ)
มีแต่เรา ไปเยี่ยม อาทิตย์ละ 2 ครั้ง ขับมอไซสไปเอง ประมาณ 40 นาที
ยังคิดเล่นๆ ว่าถ้าเราทิ้งเขา แล้วใครจะไปเยี่ยมเขาบ้าง ขนาดพี่แท้ๆ ของเขา หลอกเอาเงินไปมากมาย แม้แต่บาทเดียวยังไม่ส่งให้เลย
และการที่เราเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ทำให้รู้อีกอย่างคือ คนที่จริงใจ กับ คนที่หวังกอบโกยผลประโยชน์จากเรา ในวันที่เราพบเจอปัญหาแย่ๆ
เรื่องราวความรัก จากโลกโซเชียว และ ( ผ่านไปแล้ว 1 เดือน ) กับการรอคอย สามีต้องโทษ 11 ปี
แปลกนะคะ ... เราเจอกันผ่านอินเตอร์เนต โดยโปรแกรมแชท สมัยนั้น MSN ได้พบกันพูดคุยกันตั้งแต่สมัย ม ปลาย ปี 2550
ณ ตอนนี้ก็ 7 ปีนิดๆแล้ว มีลูกด้วยกัน 1 คน อีกคน ท้องได้ 2 เดือน ไม่เคยคิดเลย ว่าจะมีความรักที่แท้จริง ที่จะหาได้จากโลกออนไลน์
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองอย่างไร แต่น้อยคนนักที่จะเจอผู้ชาย ที่ไม่เคยนอกใจเราเลย ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นยา ไม่เล่นการพนัน ไม่ติดเหล้า ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน หรือ เข้าผับ บาร์ แต่ ... ชอบเล่นเกม ติดเกม
ถึงแม้ทางบ้านเขาจะจนมาก ... แต่เราก็รับได้นะ เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เราทำงานหาเงินกันได้ เราต้องมีเงิน
เราต้องลบคำดูถูก คำสบประมาท คนอื่นให้ได้ เราต้องได้ดีกว่าคนพวกนั้น
หลังจากนั้น ย้ายออกมาอยู่บ้านแฟน ฐานะค่อนข้างจน เราผ่านอะไรกันมามากมาย ตั้งแต่ไม่มีเงิน หรือ มีเงินติดตัวอยู่ ไม่ถึง 10 บ ต้องหาเศษเหรียญในบ้านดูว่ามีตกหล่นไหม เพื่อจะไปซื้อไข่ 10 บาท ได้ 3 ใบ มาทอดกินกัน 2 คน กับน้ำมันเก่าๆ เหลือค้างในถ้วย น้ำปะปาไม่มีเพราะบ้านอยู่ติดแม่น้ำ อาบน้ำแม่น้ำ
จนวันนี้...เรามีธุรกิจเป็นเจ้าของกิจการของตัวเอง เพียงอายุ 20 ต้นๆ
แต่ต้องมาเจอเรื่องที่ต้องพลัดพรากจากกัน ... ทั้งที่ชีวิตกำลังมีความสุข กำลังทำในสิ่งที่รัก .... สิ่งที่หวังกันมา
มีใครเคยรอคอยคนที่รักของเรานานๆบ้างไหม มีเพียงจดหมายเท่านั้นที่เป็นสื่อกลางให้เราได้พูดกัน ตอนนี้แฟนโดนคดีฆ่าคนตาย แต่ไม่ใช่ผู้กระทำเองหรอกนะคะ ส่วนคนที่กระทำเป็นเยาวชน ศาลตัดสินมาทั้งหมด 11 ปี ยืนตามชั้นต้น (ต้องโทษครั้งแรก ) ก่อนหน้านี้ ตัวสามีก็ฝันว่า ไปยิงคนตาย ทำให้ติดคุก ใครจะไปคิดว่ามันจะเป็นจริงๆ ... เพราะปกติไม่ใช่คนเที่ยว หรือชอบไปมีเรื่อง มีปัญหากับใคร
มันมีความในใจมากมายอยากพูด อยากจะบอก แต่เพียงเวลา...แค่ 10 นาที ที่ได้ไปเยี่ยมแต่ละครั้งมันคงไม่เพียงพอ นี่ก็เป็นเวลา 1 เดือนแล้วสินะ ที่เราจากกันมันเหมือนผ่านไปไว เหมือนเราเพิ่งเสียใจเมื่อ 2-3 วันก่อน แต่..เวลายังอีกยาวไกล อีก 11 ปี ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ถึงหรอก แต่มันก็นานและแสนทรมานมากเลย เขาสัญญาว่าจะทำตัวดี ไม่เกเร เพื่อให้ได้ชั้นเยี่ยม (ชั้นนักโทษในเรือนจำ) เพื่อจะได้ออกไวๆ สัญญาว่าจะรอ ... สามีกลับมา กลับมาอยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก ครอบครัวของเรา ถึงแม้...จะนานเพียงไหน จะรอคอยวันนั้น วันที่...จะไปยืนรอรับเขา...ออกจากเรือนจำ..กลับสู่บ้านของเรา
ตลอดเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา ไม่มีใครไปเยี่ยมเลย นอกจากแม่ของเขา 1 ครั้ง (อันนี้เข้าใจ เขาทำงาน และเงินเขาไม่มี หนี้เยอะ)
มีแต่เรา ไปเยี่ยม อาทิตย์ละ 2 ครั้ง ขับมอไซสไปเอง ประมาณ 40 นาที
ยังคิดเล่นๆ ว่าถ้าเราทิ้งเขา แล้วใครจะไปเยี่ยมเขาบ้าง ขนาดพี่แท้ๆ ของเขา หลอกเอาเงินไปมากมาย แม้แต่บาทเดียวยังไม่ส่งให้เลย
และการที่เราเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ทำให้รู้อีกอย่างคือ คนที่จริงใจ กับ คนที่หวังกอบโกยผลประโยชน์จากเรา ในวันที่เราพบเจอปัญหาแย่ๆ