กลับมาบ่นให้ฟังอีกครั้ง หลังจากที่เคยถามไว้ในนี้ http://ppantip.com/topic/31586337  ตอนนี้ผมหมดแรง หมดกำลังใจจริงๆครับ

ล่าสุดมีโอกาสได้ลางานกลับไปบ้าน ตั้งแต่"วันแห่งความรัก" มีดอกกุหลาบติดไม้ติดมือไปให้แบบทุกปีที่ผ่านมา บอกรักภรรยา โดยคาดหวังเอาไว้ว่า คงจะได้ยินคำว่ารักให้ชุ่มชื่นใจ  แต่ก็ต้องผิดหวัง เหตุการณ์ยังคงเหมือนเดิมผมได้รับแต่ความเฉยชา ความรู้สึกไม่มีตัวตนกลับมาอีกแล้ว ความน้อยใจจนถึงที่สุดก่อให้เกิดคำถาม ว่าผมจะยื้อต่อไปได้นานแค่ไหน ลูกคือสิ่งที่ผมคิดถึงเป็นอันดับแรก ผมเองคนที่ครอบครัวแตกแยกในวัยเด็ก อยากจะรักษาสถานภาพครอบครัวให้ถึงที่สุด เพราะความรู้สึกแย่ๆที่เคยเจอมา ไม่อยากให้ลูกที่ผมรักมากต้องมาเจอเหมือนผม  แต่พอได้มาคุยกับภรรยา สิ่งที่ได้รับรู้จากปากของเธอเอง บอกว่าผมกลับมาบ้านนานๆแบบนี้รู้สึกอึดอัด จากที่เคยอิสระก็มีคนมาอยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เธอพูดออกมาชัดเจนว่าระหว่างเราคงเป็นได้แค่เพื่อน จะกลับมาเป็นสามีภรรยากันไม่ได้แล้ว ถ้าคบกันต่อไปเธอก็จะทำให้ผมเสียใจอีก เสียใจในความเฉยชาของเธอ เธอรู้สึกผิดที่เห็นผมต้องทนรับกับความเปลี่ยนแปลง เธอยืนยันว่าไม่ได้มีใครใหม่ ชีวิตที่เหลือคือลูก (ผมรู้ว่าเธอรักลูกมาก มากที่สุด) จากนี้ไปก็ให้ผมไปหาลูกเหมือนเดิม แต่กลับไปนอนบ้านผม(ห่างกันประมาณ 20 กว่าKm) เช้าค่อยมาใหม่ คืนแรกผมกลับไปบ้านผมเจอแม่ แม่ก็งงๆว่าทำไมมานอนบ้าน ผมตอบแม่ไม่ถูก แต่ด้วยประสบการณ์ แม่พูดขึ้นมาลอยๆว่า "มีปัญหาต้องคุยกันนะ หลานแม่(ลูกผม)กำลังน่ารักสดใสอยู่ ดูแลเค้าให้ดีๆ" ผมได้แต่หลบไปร้องไห้คนเดียว รู้สึกแย่มาก พอเช้ากลับไปบ้านภรรยาอีกครั้ง ถามเธออีกครั้งถึงความสัมพันธ์ของเรา "เพื่อนกัน เป็นได้แค่นี้จริงๆ" คือคำตอบจากเธอ  ความคิดผมวนเวียน สับสน เก็บของ เก็บเสื้อผ้า ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น สรุปมีวันหยุดได้ 9วัน ตั้งใจจะใช้เวลาให้มีความสุขกับครอบครัว ใช้ไปแค่ 5วัน แล้วก็กลับมา งุนงงอยู่ที่ห้องคนเดียว  

จนถึงเมื่อวานได้คุยกับพี่ของภรรยา ว่าเราคงต้องเลิกกัน ก็เล่าเหตุการณ์ต่างที่เกิดขึ้นให้เค้าฟัง (พี่ก็รู้ว่าผมรักน้องเค้ามาก) พี่ก็ให้ความเห็นมาว่า "ใจเย็นๆก่อนดีมั้ยอยู่กินกันมาขนาดนี้แล้ว ลองห่างๆกันก่อนก็ได้ พี่ก็ให้คำแนะนำได้เท่านั้นแหละ เพราะมันก็เป็นเรื่องของคนสองคน(ถูกครับพี่) แล้วเดี๋ยวพี่จะคุยดูว่าเป็นยังไงมีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ก็ใจเย็นๆก่อนนะ"   ตอนนี้ผมทำตัวไม่ถูก ทำใจไม่ได้ว่าจะต้องแยกทางกัน ทั้งๆที่คำพูดจากปากของเธอก็ชัดเจนอยู่แล้ว  ความหวังเล็กๆก็ยังมีอยู่ เผื่อว่า การที่พี่ของภรรยาได้ไปคุยกับน้องของเค้า จะทำให้อะไรมันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น  


ณ ตอนนี้ให้ผมเป็นเพื่อนกับคุณ บอกเลย "ผมทำไม่ได้นะครับ"

ผมขอขอบคุณพื้นที่ Pantip ที่ให้ผมได้ระบายสิ่งที่ผมอยากจะพูด อยากจะบอก แต่ไม่รู้จะบอกใคร ไม่รู้จะปรึกษาใคร แล้วมีอะไรเปลี่ยนแปลงผมจะขอมาระบายให้ฟังอีกนะครับ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันนี้ได้โทรไปหาภรรยา เพื่อย้ำถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น  อยากฟังคำตอบแบบชัดๆอีกซักครั้ง    เค้าจัดให้ครับ ไม่ผิดหวัง คำตอบชัดเจนกว่าครั้งไหนๆ  "เ ร า เ ป็ น เ พื่ อ น กั น"   จริงๆก็เหมือนที่เธอบอกผมมาหลายๆครั้งนั่นแหละ แต่ผมทำใจรับมันไม่ได้เอง   แต่วันนี้รู้สึกแปลกนะครับ รู้สึกรับได้มากขึ้นนิดนึง รู้สึกโล่งๆ  บอกไม่ถูก  ต่อไปนี้ก็คงโฟกัสไปที่ลูกอย่างเดียว ไม่ต้องเครียดเรื่องอื่นอีก ทำใจยอมรับมันให้ได้แค่นั้นเองครับ  

ปล. ได้แต่ภาวนาว่า คนรอบตัวที่พอจะรู้เรื่องนี้ อย่าเพิ่งมีใครมาถามอะไรนะครับ  สะกิดนิดเดียว ต่อมน้ำตาแตกได้เลย 555   ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน มาตอบนะครับ   ช่วงนี้ขอหลบไปเลียแผลใจก่อน