เมื่อวานขายเค้กได้ 50 ชิ้น วันก่อนขายได้ 70 ชิ้น ปีที่แล้วไม่เคยต่ำกว่าวันละ 100 ชิ้น ไม่รวมโดนัท บราวนี่
ปีนี้มันซบเซาอย่างเห็นได้ชัดครับเมื่อเทียบกับช่วงเดียวกันของปีที่แล้ว หลายกระทู้ก็บ่นๆกัน แถมมีข่าวฆ่าตัวตายกันอีก บรึ๋ย...ทำไงดี

แต่ช่วงที่หนักหนาที่สุดคือช่วงปี 51-52 ครับ ขอไม่พูดถึงสาเหตุละกันเอาเป็นว่าทุกร้าน ไม่ว่าจะขายของกินของใช้โดนหมด
ห้องเช่าในตลาดว่างหมด ไม่มีร้านไม่มีคน ผมรับเขามาขายยิ่งลำบากครับเพราะหมุนไม่ทัน ของก็หมดอายุก็ทิ้งๆไป

แต่เชื่อไหมครับว่าช่วงฟื้นตัวมันต่างกันราวฟ้ากับเหว พอคนมีกำลังซื้อกลับมา แต่ร้านค้ามีอยู่น้อยๆทำให้ขายดีมาก ร้านข้างๆ
ผมขายชุดนักเรียนช่วงนั้นเปิดเทอมใหม่ขายได้เป็นแสนกว่าในอาทิตย์เดียว ของกินก็ขายหมดเร็วทุกร้าน ผมเริ่มจับสัญญาณได้ตอนหลังสงกรานต์
ปี 54 คนอีสานแห่กลับภูมิลำเนา ผมเริ่มเร่งการผลิตแล้วจ้างคนมาช่วยทำช่วยขาย ขายไม่ทันเลยครับ คนเยอะมาก ครึ่งปีหลังจากนั้นเรียกช่วงโกยครับ
ออกตลาดนัดและขายหน้าร้านด้วย เราวางกันสองล็อก หัวตลาดท้ายตลาด ยอมจ่ายค่าแผงเพิ่มไม่เท่าไหร่ ยอดขายนัดละหมื่นถึงสองหมื่นทุกนัด
พวกขายเสื้อผ้าแซวกัน แหม กลับบ้านรถเปล่าทุกวันเชียวน้าาา จริงของเขานะครับดูรถเขาแล้ว
ผมรอจังหวะแบบนี้แหละครับเขาเรียกอะไรนะ ช่วงกระทิง 555 วันนี้ที่ว่าซบเซาผมจึงไม่สะทกสะท้านไงครับ ถ้าผมประคองตัวผ่านไปได้
ร้านที่เล็กกว่าก็จะไม่รอดครับ พอถึงช่วงฟื้นตัวก็จะเหลือเราเจ้าเดียว คราวนี้แหละครับ โกยเถอะโยม

ขอให้ทุกท่านที่กำลังเครียดอยู่อดทนไปก่อนครับ โลกธุรกิจใครอึดใครอยู่ครับท่าน ขอให้ร่ำให้รวยครับ