ผมเลิกกับเธอมาสองปีกว่าแล้ว ด้วยเหตุผลหลายอย่าง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือกลัวการผูกมัด เพราะรู้ว่าคบกันต่อไปอีกไม่ถึงปี ต้องแต่งงานกันเป็นแน่ ผมขอสารภาพว่ากลัวการแต่งงานและการมีพันธะเป็นที่สุดจะ้ด้วยมีโลกส่วนตัวหรืออะไรก็ตามแต่ ผลก็คืออาุยุสี่สิบแล้วก็ยังไม่ได้แต่งงานเสียที สำหรับเธอนั้นแม้ว่าจะไม่สวยมาก  แต่ก็เป็นคนเปอร์เฟกต์ที่สุดคนหนึ่งในสายตาของผม น่ารักและนิสัยดี อาชีพการงานก็ดี (ก็เลยเดาเอาว่าตอนนี้คงมีแฟนหรือแต่งงานไปแล้วเป็นแน่)

ด้วยความระลึกถึงเธอคนนั้น ผมจึงไม่เคยลบเบอร์มือถือของเธอออกไป แถมในไลน์ก็ยังมีภาพของเธออยู่หลอกหลอนผมอีก  เวลาผ่านไป ผมก็เริ่มรู้สึกได้ว่าไม่มีใครดีเท่าเธออีกแล้ว  วันหนึ่งผมจึงใจกล้าหน้าด้านส่งไลน์ไปหาเธอเป็นครั้งแรก

ผม : น้อง.... (เธออ่อนกว่าผมรอบหนึ่ง)

เธอ : มีอะไรหรือคะ มีอะไรจะให้ช่วย (ถ้าเดาน้ำเสียงก็คงรำคาญโพดๆ )

ผม : อยากจะให้น้องยกโทษให้พี่ด้วยครับ กับเรื่องที่ผ่านมา

เธอ: (ทิ้งช่วงไปนาน)  ไม่เป็นไรคะ ลืมเรื่องทุกอย่างแล้ว

ผมไม่กล้าไลน์ต่อ เพราะคิดเล่นๆ ว่าถ้าขอคืนดีก็คงจะหน้าแตกเพราะเธออาจจะไลน์กลับมาเป็นทำนองว่า

"หนูมีแฟนใหม่แล้วคะ พี่ไปเิกิดใหม่ เอ้ย ไปหาคนใหม่เถอะ"


ผมก็เลยหายไปไ่ม่ติดต่อเธออีก  แต่ภาพของเธอก็ยังคงเฝ้าอยู่ในห้วงคิดคำนึงของผมอยู่เสมอ  ได้แต่หวังว่าถ้าบังเอิญเธอผ่านมาอ่านเจอกระทู้ๆ นี้  (ฟีลประมาณเหมือนเจย์ เกสบี้ตัวเอกในเรื่อง The Great Gatsby  ที่จัดงานปาร์ตี้ใหญ่ ๆ เกือบทุกคืน เพื่อหวังจะให้คนรักของเขาซึ่งแต่งงานแล้วเดินหลงเข้ามาในคฤหาสน์ของตัวเอง)   ก็อยากจะให้รู้ว่าพี่คนนี้ยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอไม่ลืมเลือน สาเหตุที่เราเลิกกันไม่ใช่อะไรเลย  เพราะนิสัยแย่ๆ ของพี่เอง