ขอใช้กระทู้ตรงนี้เป็นจุดระบายละกันครับ วันนี้เวลา2:35 ที่เริ่มเขียน ก็เพราะนอนไม่หลับเพราะดันไปคิดถึงอดีตความทรงจำแย่ๆขึ้นมา เหมือนรอยแผลเป็นที่เห็นแล้วก็รู้สึกถึงตอนที่โดนทำร้ายตลอด ย้อนไปยังสมัยวัยรุ่น ที่ผมได้พบกับเธอ ช่วงเวลานั้นมันคือความรักวัยรุ่น ในช่วงมัธยมต้น-ปลาย ผมก็ได้เจอกับเธอคนที่เข้ามาในชีวิตผมเป็นคนที่เข้ามาปิดโลกต่างๆ เธอเป็นคนแรกของผมทุกอย่างเลย อาจเรียกว่าเป็นรักแรก ที่ผมคิดว่ามันคือความรักจริงๆ สำหรับผมเลยก็ว่าได้เพราะผมรักและหลงไหลในตัวเธอมาก และ ตามประสาวัยรุ่น พวกเราก็รักกันดี มีทะเลาะตามวัยรุ่น งี่เง่างอนเป็นปกติ ปัญหาครั้งแรกที่เคยเจอกับรักครั้งแรกก็คือการนอกใจ หรือแอบคุยนั้นแหละ แต่ก็ผ่านมาได้เธอก็ยอมรับผิดและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ระหว่างช่วงวัยรุ่นบางคู่ก็จะเจอคู่อริที่อาจเป็นคนคุยหรือแฟนเก่าแฟนเราที่มันจะมีอยู่ประเภทหนึ่งที่คอยตามตื้อไม่เลิกคือจะเอาให้ได้555 ซึ่งทางฝั่งนั้นก็มีแต่งเพลงสื่อถึงแฟนผมว่าคิดถึงชื่อ ... รอวันกลับมาบลาๆของมัน แถมมีแซะผมในเพลงด้วยพอมานึกดูตอนนี้ที่เราฌตแล้วก็เป็นเรื่องที่ตลกดีแต่แน่นอนครับ คนที่ใช่อยู่เฉ่ยๆเขาก็เลือก จริงเขาก็เลือกผมเพราะผมดีนะ้นแหละผมกล้าพูดเลยว่าผมดีพอในระดับหนึ่ง ผมเป็นคนรักใครแล้วรักเดียวทุ่มสุดตัว ตอนคุยกับเธอครั้งแรกก็มรแค่แขทเธอผมก็คาแต่หน้าแชทเธอนั้นแหละ ตอบมาปุ้บผมสวนกลับทันที ซึ่งเมสเสจก็จะมีบอกว่าคู่สนทนากำลังคาแชทไว้อยู่นั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่เราได้มาลองคบกัน เพราะเธอคิดว่าผมไม่เหมือนใครผมตอบไวไม่ไวได้ไงก็คุยอยู่คนเดียว555 ต่างจากเธอที่เมื่อก่อนก็ตามประสาเด็กมีคนคุยเยอะมากแบบสลับลางรถไฟได้ยังไงผมเคยเห็นเพราะชาวงคบแรกๆก็เธอยังไม่ได้ลบไม่ได้อะไร+กับช่วงวัยรุ่นทั้งคู่ๆแต่ก็เคลียร์ผ่านจุดนั้นมาได้หมด  และความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยๆ พัฒนาไปเรื่อยๆ ระหว่างความสัมพันธ์ของเราก็ผ่านปัญหาอะไรมามากมายด้วยกัน ทั้งเรื่องครอบครัวของทั้ง2ฝ่ายเพราะช่วงนั้นพวกผมก็เริ่มออกมาเที่ยวไปไหนด้วยกันแต่แอบๆนะ555 ระยะทางบ้านผมกับเธอนั้นห่างไกลกันมาก พวกเราอยู่บ้านนอกแต่แถวที่ผมอยู่จะเป็นโซนที่เจริญที่สุด ระยะทางห่างกัน10กิโล และผมมักจะชอบขับเอาข้าวขนมเซเว่นไปให้เธอบ่อยๆ โดยการขับผ่านหน้าบ้านแล้วโยน555 นึกว่าส่งยา มีครั้งเธออยากกินข้าวแกงเราก็จัดไปโยนไปถุงแตกเห้ออ555 ซึ่งช่วงเวลานี้ก็มีความสุขมาก แต่ต้องคอยซ่อนตัวไม่ให้ฝั่งครอบครัวเธอเห็นเคยมีอยู่ครั้งไม่รู้อะไรดลใจให้ทำก็คือเธอก็บอกให้ผมขึ้นไปบนบ้านไอ่เราก็ตื่นเต้นวัยรุ่นไง555 แต่เหมือนเธอจะแค่หยอกแต่เราไม่หยอก เราบ๊อกเลยพอขึ้นไปก็ไม่ได้ทำอะไรผมก็มีความเป็นสุภาพบุรุษก็มองดูบรรยากาศสภาพภายในบ้าน และก็เข้าไปในห้องเธอจังหวะดันมาพอดีตาเธอมาหาบนบ้านทั้งคู่ต่างตกใจเธอก็ให้ผมหลบโดยมุดนอนใต้ผ้าห่มซึ่งระทึกมากไม่รู้ถ้าจับได้จัโดนฝังหลุมไหน555 แต่เีรอบคอบเก็บรองเท้าซ่อนรถ สุดท้ายปลอดภัยกลับบ้าน และช่วงชีวิตตอนนั้นก็มีอะไรเยอะเลยมากมายสุขทุกมีครบแต่ผ่านมาด้วยกันได้เสมอรักกันมากขึ้น และเรื่องความสัมพันธ์ ที่ต้องประคองมา ถือว่าในวัยรุ่น น้อยคู่จะประคองกันมานานได้ขนาดนี้ ทั้งการปรับตัว การใส่ใจ เข้าใจกัน พวกเราก็ค่อยๆเติบโตไปด้วยกัน พร้อมกับความสัมพันธ์ของพวกเรา จนมาถึงจุดที่ผมใกล้จบ มัธยมปลาย และเธอก็อยู่ ห่างจากผม 1 ปี ถึงตอนนั้นขีวิตคู่พวกเราดีมากเลยมีความสุข ผมคิดว่านี้ต้องเป็นรักแรก และรักสุดท้ายของผมอย่างแน่นอน ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ ผมเปลี่ยนนิสัยตัวเองเพื่อเธอ เพื่อที่ความรักของพวกเราจะก้าวต่อ ต่างคนต่างปรับ เพื่อนๆคนรอบข้างต่างรู้ว่าคู่ของพวกเรานั้นรักกันมาก และคงอยู่ถึงแต่งงาน เพื่อนๆเขายกย่องให้ผมเป็นสามีแห่งชาติไรนี่แหละ 555 ผมนี่ขำ คงเป็นเพราะว่าผมที่เวลาเลอกเรียนมักจะไปหาเธอเสมอ นั้นคือสิ่งที่ต้องการเจอตลอดทุกวันที่มีเธอ ปกติเมื่อสมัยที่ยังโสดผมก็มักจะอยู่กับเพื่อนๆ แค่พอมีเธอผมก็เหมือนไม่เคยมีเพื่อนเลย555 แต่เพื่อนผมดีครับ เข้าใจผมและคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ นั้นจึงทำให้เขามักบอกว่าผมเป็นสามีแห่งชาติ555 ใช่ครับชีวิตประจำในโรงเรียนที่ผมใกล้จะจบนั้น ทั้งวันก็คอยแต่ภาวนาให้เจอหน้าเธอ เจอทีต้องมีเขินเพราะผมเป็นคนที่ขี้อายแบบสุดขีดแต่เธอก็พังกำแพงนั้นลง -3- และช่วงเลิกเรียนผมก็มักจะใช้เวลากับเธอตอนเลิกเรียนเสมอ ใช้ชีวิตแบบนี้มาตบอดจนผมจบการศึกษาและเข้าไปเรียนต่อที่ตัวเมือง ชม จนถึงจุดนั้นผมคิดแบะมั่นใจเสมอว่าคนนี้แหละรักแท้ผมจะทำให้คนรอบข้างพ่อแม่เพื่อนทุกคนได้เห็นว่ารักแท้มีจริง ผมมีเป้าหมายอนาคตครอบครัวก็มาจากเธอนี่แหละ เพราะผมมั่นใจมาก ต้องเล่าให้ทุกคนรอบข้างฟังว่าแฟนผมอย่างงั้นอย่างงี้เธอดีที่สุดเรารักกันมากจะอยู่กันจนแต่งงาน หลับก่อนดีกว่า เรื่องนี้ยังอีกยาวนานไกลโพ้น แต่ต้องตื่นไปส่งเธอ-3- ไปละ

---