ของผมไปหาลูกทุกวัน (วันธรรมดา)
ไปรับที่เนิส พาลูกไปตลาด กินข้าว
สอนการบ้าน อ่านนิทาน พาเข้านอน ลูกหลับผมก็กลับ
บางทีแม่เขามาเร็วผมก็ขอกลับก่อน

ส่วนเสาร์อาทิตย์ไม่ได้ไป เก็บห้อง ซักผ้า
ถ้าไม่ได้นัดกันไปเที่ยวไหน แบบพ่อแม่ลูก
ผมก็พยามไม่เข้าไป (บางวันก็คิดถึงลูก, บางวันก็อยากนอน)

ไปหาลูกก็ขี่มอไซค์ไป หน้าฝน หน้าหนาว
ก็ลุยฝนไป ลุยหนาวไป ไปมันทุกวันแหละ
กลัวลูกขาดความอบอุ่น

1. ก็ไม่รู้ว่าพ่อๆ คนอื่นเป็นอย่างไรกันบ้างครับ
2. ทำใจกันอย่างไรครับ เวลาคิดถึงลูก เวลาคิดห่วงลูก มันก็ทรมานเหมือนกัน
3. ทำตัวกันอย่างไรบ้าง ใช้ชีวิตอย่างไรกัน
4. มีคนใหม่กันหรือเปล่าคับ มันจะช่วยหรือมันจะทำให้แย่กว่าเดิม

แชร์ประสบการณ์กันนะครับ