สวัสดีครับ กระทู้นี้แค่อยากมาเล่าเรื่องของตัวเองแล้วก็ขอกำลังใจเล็กๆน้อยๆให้ตัวเองมีกำลังใจมากขึ้นหน่อยครับ

ก็เริ่มเลยนะครับ ผมก็อายุครบ 22 ปี ไปเมื่อวานนี้ครับ เป็นวันเกิดที่เหมือนเดิมในทุกๆปี ตั้งแต่พ่อและแม่ของผมหย่ากันตั้งแต่ผมอายุ 15 ซึ่งไร้ของขวัญและคำอวยพรมาของเค้า2คนมา 7 ปีแล้ว พ่อและแม่ของผมแต่งงานใหม่ และมีลูกใหม่ทั้งคู่ ส่วนผมอยู่กับอากงและอาม่าครับ ท่านเป็นคนส่งเสียผมตั้งแต่อายุ15 จนตอนนี้ผมกำลังจะจบปริญญาตรีแล้ว พ่อและแม่ไม่เคยส่งเงินหรือส่งเสียอะไรเลยแม้แต่ค่าเล่าเรียนตั้งแต่หย่ากันไป ในวันแม่หรือวันพ่อ 7ปีมาแล้ว ผมก็ได้ไหว้แต่อากงและอาม่า สำหรับพ่อก็ยังมีโอกาสเจอบ้าง เพราะกลับมาเยี่ยมอากงกับอาม่า ส่วนแม่ผมเจอครั้งสุดท้ายก็ตอนคุณอาเสีย ร่วม4ปีแล้ว ที่ผ่านมานี้ทั้งคู่ไม่เคยส่งข้อความหาผม หรือ โทรหาเพราะคิดถึงลูกเลยสักครั้งเดียว ที่พิมว่าโทรหาเพราะคิดถึงไม่เคยเลยเพราะ ทุกครั้งที่โทร ก็จะถามถึงแค่อาม่าหรืออากง ว่าทำอะไรอยู่โทรไม่รับ หรือ หรือเวลาแม่โทรก็จะถามถึงพ่อ ว่าพ่อมาหาบ้างหรือป่าว หรือพ่อให้เงินใช้มั้ย ลูกคนใหม่เค้าน่ารักหรือป่าว แต่ไม่เคยถามผมเลยสักครั้งเดียว ว่าทำอะไรอยู่ เรียนเป็นยังไงบ้าง เกรดดีมั้ย กินข้าวหรือยัง ผมเป็นคนขี้น้อยใจครับ เวลารู้สึกไม่สบายใจ เครียดเรื่องเรียน หรือคิดงานคิดการบ้านไม่ออก ผมจะชอบนั่งเงียบๆหลับตาอยู่ในห้อง เพื่อให้อารมณ์หรือความรู้สึกดีขึ้น ในสายตาของญาติที่มาทานข้าวเวลาเทศกาลตอนปีใหม่ หรือตรุษจีน ผมถูกมองเป็นเด็กที่เก็บตัว ที่ไม่ค่อยชอบทานข้าวร่วมโต๊ะที่มีญาติหลายๆคน ผมรู้สึกว่าผมน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง ว่าทำไมคนอื่นมีพ่อมีแม่ มากันเป็นครอบครัวแต่ทำไมผมตัวคนเดียว แต่อากงอาม่าก็ยังเข้าใจความรู้สึกข้างในของผม ถ้าอะไรที่ทำให้ผมอึดอัดใจท่าน2คน จะไม่พยายามหรือพาผมเข้าไปเด็ดขาด ท่านจะถามทุกครั้งว่า ผมโอเครมั้ย อยากไปมั้ย ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไรนะลูก ถ้าอ่านมาถึงตรงนี้คนหลายคนอาจจะมีคำถามในใจว่า อากงกับอาม่า ก็เลี้ยงดีไม่ไช่หรอ แต่ทำไมถึงมาน้อยใจแบบนี้ ไช่ครับเลี้ยงดีมากๆ ชีวิตผมดีกว่าตอนที่ผมอยู่กับพ่อและแม่เยอะมาก มีรถขับ อยากไปไหนก็ได้ไป อยากกินอะไรก็ได้กิน เงินทองไม่เคยเดือดร้อน แต่ในใจของผม ผมก็แค่อยากได้ความรัก ความหวังดี ความเป็นห่วงจากคนที่ทำให้ผมเกิดมาบ้าง คุณจะรู้บ้างมั้ยว่าการที่คุณทอดทิ้งคนคนนึงให้เติมโตโดยไร้คำยินดี หรือคำชม หรือคำอวยพรที่มันไม่เคยออกจากปากพวกคุณเลย มันเป็นบาดแผลในใจเค้าแค่ไหน

เรื่องของผมก็มีประมาณนี้ครับ ถ้าใครอ่านจบก็ขอบคุณมากๆเลย ส่วนหัวข้อที่ผมถามว่า การที่คุณหย่ากันความสัมพันธ์ของคุณกับลูกจบด้วยหรือป่าว ผมก็ยังอยากรู้จากทุกคนอยู่นะครับ ว่ามีใครทำแบบนี้ หรือเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นในชีวิตของพวกคุณบ้าง

ขอบคุณครับ

เพิ่มเติม ขอบคุณทุกๆคนมากนะครับ ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาตอบกระทู้ของผมมากมายขนาดนี้ ผมอ่านของทุกคนเลย ได้เห็นหลายๆมุมมอง สำหรับอากง อาม่า ผมก็รักท่านมากๆครับ ไม่ใช่จะโหยหาดราม่ากับสิ่งที่ขาดไป แต่แค่เนื้อความข้างบนมันเป็นแผลในใจของผมในวัย22ปี ที่บางอารมณ์เหนื่อย หรือท้อ ก็อยากจะพิมอยากจะระบายออกมาบ้างครับ และสื่อให้ทุกๆคนเห็นภาพของผมที่มีต่อพ่อกับแม่ ขอบคุณทุกๆคนครับ