บางคนมีรัก ... แต่ไม่ดูแลรักษา
บางคนไขว่คว้า ... แต่ไม่ได้มันมาครอบครอง
บางคนถูกใจ ... แต่มีสิทธิ์ได้แค่จ้องมอง
บางคนได้เป็นเจ้าของ ... แต่ไม่รู้จัก "คุณค่า"
แล้วค่อยมา "มีน้ำตา" ในวันที่ ... "เสียมันไป"
วันนี้ว่างๆ เลยเข้ากุ๊กเล่ (Google) ไปหาอ่านเรื่องราวปัญหาชีวิตของคนอื่นๆ ที่บางทีมาโพสสอบถาม ปรึกษากันในเว็บไซต์ เว็บบอร์ดต่างๆ ผมก็จะไปอ่านและเปรียบเทียบ รวมถึงคิด วิเคราะห์ แยกแยะ และบางทีก็จะได้คำตอบ จากท่านอื่นๆ เช่นกัน (ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนไปถามหรอก) แต่ปัญหามันคล้ายๆกัน ซึ่งบางทีก็เป็นการแชร์ประสบการณ์ชีวิตเสียมากกว่า นี่ก็เพิ่งจะผ่านวันวาเลนไทน์มาหมาดๆ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ที่ผมจะพูดคุยต่อไปนี้ก็คือ "เรื่องความรักครับ" จะเป็นคุณผู้หญิง หรือ ผู้ชายก็สามารถร่วมกันแสดงความคิดได้ครับ เพื่อแลกเปลี่ยนมุมมอง
มีรัก ... แต่ไม่ดูแลรักษา
ตามหัวข้อเลยครับ ผมกำลังจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า ผมกับแฟนคบกันมา 7 ปีแล้วครับทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกว่ายังรัก และมีความสุขเวลาได้อยู่กับ ผญ. คนนี้ แต่ผมมักไม่ค่อยได้ทำหวาน ทำซึ้งอะไร นานมากแล้วครับ ถ้าย้อนหลังไปสมัยเรียนมหาลัย ตอนจีบกันใหม่ๆผมก็ทำอยู่นะครับ เช่น ซื้อเค๊กไปอวยพรวันเกิดแล้วซื้อพลุ ดอกไม้ไฟไปจุดบนชั้นดาดฟ้าของตึก เพื่อทำเซอร์ไพร์ พาไปเที่ยวในเทศกาลต่างๆ พอเรียนจบก็พากันมาทำงานก็พักอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกันมา 7 ปีครับแต่ยังไม่ได้แต่งงาน ผมกับแฟนทำงานคนละที่กัน แต่ใกล้ๆกัน วันธรรมดาเจอกันก็เย็นเลยครับ แต่เสาร์-อาทิตย์ก็ได้อยู่ด้วยกัน หรือถ้าเป็นวันหยุดสำคัญๆ แฟนผมมักพูดว่าผมไม่ค่อยได้พาเธอไปทำไรดีๆแบบว่า ไปกินข้าว ไปเที่ยว (ก็ไม่ใช่ว่าไม่ไปเสียทีเดียว นานๆที) ผมเป็นพ่อบ้านครับ ทำกับข้าว ปั่นผ้า ส่วนแฟนก็รอตากผ้าอะไรยังงี้ เป็นลูกมือเวลาทำกับข้าวบ้าง แต่แฟนผมจะพูดว่าผมไม่ค่อยหวานเหมือนเมื่อก่อน และอีกอย่างผมเป็นคนติดเพื่อนครับ เพื่อนที่ทำงานเกิดกันบ่อย (เกิดอยา่กกิน) ไอ้ผมก็เป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเก่ง ไปก็ไป บางวันก็ บางๆ เอ้า บางๆก็บางๆ แต่ไม่เคยจะบางเลยสักครั้ง ไปทีก็ปากันไป เที่ยงคืน กว่าๆ ตลอด แฟนก็เริ่มโวยครับว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ ไม่ดูแลเค้า อาทิตย์นึงจะมีวันนึงอะครับ ที่จะไปกับเพื่อน พบปะพูดคุยกันเรื่องงานด้วย ทั้งงานในงานนอก แต่ผมไม่ได้พาแฟนมาด้วยเวลาอยู่กับเพื่อนเพราะเพื่อนๆจะได้เมาท์ได้เต็มที่ 2 ปีหลังนี่เริ่มทะเลาะกันเรื่องกลับบ้านดึกบ่อย แฟนผมก็ลากเอามาคุยแบบว่า เดือนก่อนก็ไป อาทิตย์ก่อนก็ไป บ่อยไปนะ ทิ้งให้อยู่ห้องคนเดียว ไม่รัก ไม่ห่วง ทะเลาะเรื่องพวกนี้แหละครับ บางทีผมก็นอยด์เหมือนกัน รู้สึกอึดอัดที่เค้าโทรตามแล้วออกคำสั่งกับเรา บางทีผมก็พูดกลับไปว่า "ขนาดแม่ผมเองยังไม่เคยบ่นเคยว่าเลย" รู้นะครับว่ามันแรงไปแต่บางทีมันถึงจุดที่ผมเถียงเขาไม่ได้แล้ว แบบฟังอย่างเดียว อะไรก็มาหมดอะครับคราวนี้ เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่อง ผีสาง เทวดา มาหมดเลย แต่ลึกๆแล้วผมลองกลับมานั่งคิด ชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว ผมก็มีเพื่อนและมีครอบครัวของผม ซึ่งผมควรจะให้เวลากับเพื่อนผมบ้าง แต่อีกมุมผมก็รักแฟนผม รักมากด้วย ทำงานทุกวันนี้เก็บเงินแต่งงาน ไม่ค่อยได้ซื้ออะไรให้ตัวเอง มีให้แม่บางเดือน ที่เหลือก็ฝากบัญชีร่วมกันกับเค้า ค่าห้องผมก็จ่าย เติมสร้อย ซื้อแหวนให้บางเดือน จ่ายค่ากับข้าว ส่วนเงินของเขาผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวเลย เครื่องสำอางค์ผมก็ซื้อให้บางเดือน แต่เขากลับพูดว่าผมทำตัวเหมือนรูมเมท แปลกนะคนพูดอาจไม่ได้คิดก่อนจะพูด แต่คนฟังไม่รู้ลืม ผมกลัวมากครับ กลัวว่าวันนึงจะถึงขั้นเลิกรากันไป ไม่ใช่ไม่รัก แต่เขาไม่เข้าใจผมเลยในเรื่องของชีวิตการทำงาน เพื่อนร่วมงาน จะให้ไปเช้า เย็นกลับ แบบนี้ผมคงไม่มีใครคบหา ชีวิตก็ดูขาดสีสันไป เพราะคนเราก็ต้องมีเพื่อนบ้าง ผมควรจะทำยังไงดี จะเปลี่ยนเขา เปลี่ยนความคิดทัศนติของเขา ซึ่งยากมากๆ กับเปลี่ยนตัวผมเอง เพื่อรักษาความรักไว้ ผมควรจะทำยังไงดี?
มีรัก ... แต่ไม่ดูแลรักษา
บางคนไขว่คว้า ... แต่ไม่ได้มันมาครอบครอง
บางคนถูกใจ ... แต่มีสิทธิ์ได้แค่จ้องมอง
บางคนได้เป็นเจ้าของ ... แต่ไม่รู้จัก "คุณค่า"
แล้วค่อยมา "มีน้ำตา" ในวันที่ ... "เสียมันไป"
วันนี้ว่างๆ เลยเข้ากุ๊กเล่ (Google) ไปหาอ่านเรื่องราวปัญหาชีวิตของคนอื่นๆ ที่บางทีมาโพสสอบถาม ปรึกษากันในเว็บไซต์ เว็บบอร์ดต่างๆ ผมก็จะไปอ่านและเปรียบเทียบ รวมถึงคิด วิเคราะห์ แยกแยะ และบางทีก็จะได้คำตอบ จากท่านอื่นๆ เช่นกัน (ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนไปถามหรอก) แต่ปัญหามันคล้ายๆกัน ซึ่งบางทีก็เป็นการแชร์ประสบการณ์ชีวิตเสียมากกว่า นี่ก็เพิ่งจะผ่านวันวาเลนไทน์มาหมาดๆ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ที่ผมจะพูดคุยต่อไปนี้ก็คือ "เรื่องความรักครับ" จะเป็นคุณผู้หญิง หรือ ผู้ชายก็สามารถร่วมกันแสดงความคิดได้ครับ เพื่อแลกเปลี่ยนมุมมอง
มีรัก ... แต่ไม่ดูแลรักษา
ตามหัวข้อเลยครับ ผมกำลังจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า ผมกับแฟนคบกันมา 7 ปีแล้วครับทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกว่ายังรัก และมีความสุขเวลาได้อยู่กับ ผญ. คนนี้ แต่ผมมักไม่ค่อยได้ทำหวาน ทำซึ้งอะไร นานมากแล้วครับ ถ้าย้อนหลังไปสมัยเรียนมหาลัย ตอนจีบกันใหม่ๆผมก็ทำอยู่นะครับ เช่น ซื้อเค๊กไปอวยพรวันเกิดแล้วซื้อพลุ ดอกไม้ไฟไปจุดบนชั้นดาดฟ้าของตึก เพื่อทำเซอร์ไพร์ พาไปเที่ยวในเทศกาลต่างๆ พอเรียนจบก็พากันมาทำงานก็พักอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกันมา 7 ปีครับแต่ยังไม่ได้แต่งงาน ผมกับแฟนทำงานคนละที่กัน แต่ใกล้ๆกัน วันธรรมดาเจอกันก็เย็นเลยครับ แต่เสาร์-อาทิตย์ก็ได้อยู่ด้วยกัน หรือถ้าเป็นวันหยุดสำคัญๆ แฟนผมมักพูดว่าผมไม่ค่อยได้พาเธอไปทำไรดีๆแบบว่า ไปกินข้าว ไปเที่ยว (ก็ไม่ใช่ว่าไม่ไปเสียทีเดียว นานๆที) ผมเป็นพ่อบ้านครับ ทำกับข้าว ปั่นผ้า ส่วนแฟนก็รอตากผ้าอะไรยังงี้ เป็นลูกมือเวลาทำกับข้าวบ้าง แต่แฟนผมจะพูดว่าผมไม่ค่อยหวานเหมือนเมื่อก่อน และอีกอย่างผมเป็นคนติดเพื่อนครับ เพื่อนที่ทำงานเกิดกันบ่อย (เกิดอยา่กกิน) ไอ้ผมก็เป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเก่ง ไปก็ไป บางวันก็ บางๆ เอ้า บางๆก็บางๆ แต่ไม่เคยจะบางเลยสักครั้ง ไปทีก็ปากันไป เที่ยงคืน กว่าๆ ตลอด แฟนก็เริ่มโวยครับว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ ไม่ดูแลเค้า อาทิตย์นึงจะมีวันนึงอะครับ ที่จะไปกับเพื่อน พบปะพูดคุยกันเรื่องงานด้วย ทั้งงานในงานนอก แต่ผมไม่ได้พาแฟนมาด้วยเวลาอยู่กับเพื่อนเพราะเพื่อนๆจะได้เมาท์ได้เต็มที่ 2 ปีหลังนี่เริ่มทะเลาะกันเรื่องกลับบ้านดึกบ่อย แฟนผมก็ลากเอามาคุยแบบว่า เดือนก่อนก็ไป อาทิตย์ก่อนก็ไป บ่อยไปนะ ทิ้งให้อยู่ห้องคนเดียว ไม่รัก ไม่ห่วง ทะเลาะเรื่องพวกนี้แหละครับ บางทีผมก็นอยด์เหมือนกัน รู้สึกอึดอัดที่เค้าโทรตามแล้วออกคำสั่งกับเรา บางทีผมก็พูดกลับไปว่า "ขนาดแม่ผมเองยังไม่เคยบ่นเคยว่าเลย" รู้นะครับว่ามันแรงไปแต่บางทีมันถึงจุดที่ผมเถียงเขาไม่ได้แล้ว แบบฟังอย่างเดียว อะไรก็มาหมดอะครับคราวนี้ เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่อง ผีสาง เทวดา มาหมดเลย แต่ลึกๆแล้วผมลองกลับมานั่งคิด ชีวิตไม่ได้มีด้านเดียว ผมก็มีเพื่อนและมีครอบครัวของผม ซึ่งผมควรจะให้เวลากับเพื่อนผมบ้าง แต่อีกมุมผมก็รักแฟนผม รักมากด้วย ทำงานทุกวันนี้เก็บเงินแต่งงาน ไม่ค่อยได้ซื้ออะไรให้ตัวเอง มีให้แม่บางเดือน ที่เหลือก็ฝากบัญชีร่วมกันกับเค้า ค่าห้องผมก็จ่าย เติมสร้อย ซื้อแหวนให้บางเดือน จ่ายค่ากับข้าว ส่วนเงินของเขาผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวเลย เครื่องสำอางค์ผมก็ซื้อให้บางเดือน แต่เขากลับพูดว่าผมทำตัวเหมือนรูมเมท แปลกนะคนพูดอาจไม่ได้คิดก่อนจะพูด แต่คนฟังไม่รู้ลืม ผมกลัวมากครับ กลัวว่าวันนึงจะถึงขั้นเลิกรากันไป ไม่ใช่ไม่รัก แต่เขาไม่เข้าใจผมเลยในเรื่องของชีวิตการทำงาน เพื่อนร่วมงาน จะให้ไปเช้า เย็นกลับ แบบนี้ผมคงไม่มีใครคบหา ชีวิตก็ดูขาดสีสันไป เพราะคนเราก็ต้องมีเพื่อนบ้าง ผมควรจะทำยังไงดี จะเปลี่ยนเขา เปลี่ยนความคิดทัศนติของเขา ซึ่งยากมากๆ กับเปลี่ยนตัวผมเอง เพื่อรักษาความรักไว้ ผมควรจะทำยังไงดี?