ผมเพิ่งจะเสียแม่ไปประมาณสองอาทิตย์ที่แล้ว ยอมรับว่าถึงตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้เลย พอมีเวลาว่างเมื่อไรเป็นต้องคิดถึงแม่ทุกๆครั้ง ซึ่งตัวผมประกอบอาชีพขายโทรศัพท์มือถือ

ปกติ ผมกับพ่อไม่สนิทกันเลย พูดคุยกันแต่ละวันนับคำได้ ต่างกับแม่ ซึ่งเป็นทั้งแม่ ทั้งพี่ ทั้งเพื่อนและอีกหลายอย่างเลยทีเดียว เมื่อท่านเสียไป ราวกับผมก็เสียทุกอย่างไปเช่นกัน

แม่ผมจากไปด้วยที่เส้นเลือดในสมองแตก สาเหตุหลักก็คือความเครียด ซึ่งหลักๆก็คือเรื่องหนี้สิน และปัญหาครอบครัว

ตั้งแต่แม่เสียไป พ่อผมมักจะพูดย้ำถึงเรื่องสาเหตุการตาย ว่าเครียดเรื่องหนี้สิน จากการที่ใช้หนี้ค้ำประกันให้ญาติสนิทบ้าง ใจดีให้เพื่อนยืมแล้วไม่ได้คืนบ้าง กู้เงินมาใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เป็นต้น

พ่อผมโทษทุกอย่าง โทษคนอื่น ยกเว้นตัวท่านเอง

ถูกต้องครับ ที่แม่สร้างหนี้สินไว้ แต่เพราะภาระของแม่ ที่น่าจะเหมาะกับ "หัวหน้าครอบครัว" มากกว่า ทั้งค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ค่าน้ำ ไฟ กับข้าว แม่จ่าย90%

ส่วนค่าเล่าเรียนผมตั้งแต่เกิดจนโต แม้ค่านมกระป๋อง พ่อไม่เคยจ่ายให้แม้แต่สตางค์เดียว เรื่องนี้ยายที่เสียไปรู้ดี เพราะแกเลี้ยงดูผมช่วงที่แม่ไปอบรมงานตอนเด็กๆ ยายเกลียดพ่อมากจากความเห็นแก่ตัว

พ่อชอบพูดอย่างภูมิใจเสมอว่า "ไม่เคยมีหนี้สิน" ผมนึกในใจทุกครั้งว่า "ใช่สิ เพราะไม่เคยรับผิดชอบอะไรในครอบครัวเลยนี่"

ลืมบอกไปครับ พ่อผมเป็น "ตำรวจ" อาชีพที่ผมไม่เคยใฝ่ฝันแม้แต่สักนิดเดียวในชีวิตนี้ ด้วยที่ผมฝังใจเห็นข้างบ้าน(บ้านพักตำรวจ)ทะเลาะกับเมีย ตบตีเมีย เกือบทุกวัน แล้วก็ขี้เมาด้วย

ตอนนี้ ผมเบื่อมากสุดๆที่ต้องรับฟังคำที่พ่อบ่นเรื่องแม่ ที่มันเสียๆหายๆ ทั้งที่แกก็ตายไปแล้ว เบื่อที่ต้องทนอยู่กับคนดีที่ไม่เคยมีอะไรบกพร่องเลยในชีวิต ไม่มีหนี้สิน

ผมอยากจะไปจากบ้านเสียให้พ้น แต่ทุกคนก็ต้องตราหน้าว่าผมอกตัญญู ทิ้งพ่อได้ลงคอ

มันกลืนไม่เข้า คายไม่ออก เจ็บปวดในหัวใจดวงนี้จริงๆครับ