กล่าวประวัติก่อนครับ
ผมเริ่มวิ่งมาใด้ 4 เดือนแล้ว จากที่น้ำหนัก 120 กว่าๆ จนเมื่อเดือนที่แล้วใด้ลองชั่ง น้ำหนักเหลือ 116 ก็พึ่งจะเริ่มวิ่งแบบจริงจังคือช่วงต้นกุมภานี้เอง ก่อนหน้านั้นก็วิ่งสามเว้นสอง วิ่งสี่เว้นหนึ่ง ก็เรื่อยๆครับ

เข้าเรื่องนะครับ
คือเมื่อก่อนผมวิ่งประมาณ 500 เมตร (ก่อนหน้าจะเดินก่อน 1 กิโลเมตร) แล้วก็พัก เลิกเลย มาตลอดสามเดือน
จนเมื่อสองสามวันมานี้ ผมใด้ลองวิ่งแบบฝืนลิมิตตัวเอง คือ วอร์มอัพยืดเส้น แล้วเริ่มวิ่งเลย วิ่งให้ใด้ 1 กิโลเมตรเลย แล้วพักแปปนึง

จุดสังเกตุ...... เมื่อผมพักจากการที่ร่างกายฟ้องว่าวิ่งไม่ไหวแล้ว ต้องหยุดแล้ว ผมก็เลยหยุดด้วยการเดินต่อช้าๆ อีกประมาณ 10 นาที หรือใกล้เคียง
แล้วที่นี้พอผมเริ่มวิ่ง ร่างกายผมจะรู้สึกตัวเบาหวิว มันรู้สึกเบามาก แบบว่า วิ่งสปีดก็ใด้ วิ่งเหยาะก้าวเร็วๆ ก็ใด้ ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกปวด ไม่รู้สึกเมื่อย รู้สึกตัวเบามาก ที่สำคัญ ไม่รู้สึกเหนื่อยด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่รู้คือ เราฝึกวิ่งมาสามเดือนโดยไม่วิ่งหายใจทางปาก ทำให้วิ่งแบบสบายๆยาวๆได้ และไม่รู้สึกว่าจะหายใจไม่ทัน ทำให้วิ่งใด้ยาวๆๆๆๆๆๆ

ผมเคยอ่านการ์ตูนเรื่องบากิ ในตอนที่บากิฝึกฝนในขณะที่จะสู้กับวานรยักษ์ ในป่ายาซาอิวะ(นอกเรื่อง) มีเกล็ดความรู้ของการ์ตูนอยู่ส่วนนึงว่า เมื่อร่ายกายและสมองเราบอกกับตัวเราว่า ไม่ไหวแล้ว ให้หยุดพักใด้แล้ว แต่หากเรายังฝืนต่อไป สารเสพติดที่ชื่อว่า เอนโดฟิน Endophins
(อ้างอิง http://www.school.net.th/library/snet4/may11/endophin.htm ) ก็จะหลั่งออกมาเมื่อเราวิ่งต่อเนื่องเกิน 20 นาที ผมอยากถามว่า มันมีผลดีผลเสียอย่างไรครับ ใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้างมั้ยครับ

ปล. เอาภาพจากการตูนมาให้ดูครับ พอผมเกิดอาการนี้ครั้งแรก นึกถึงการ์ตูนเรื่องนี้เลยครับ