ก็ไปทดลองสอนรอบนี้ เป็นอะไรที่ยากมากๆเลยเพราะว่า เด็กมัธยมเค้าไม่ค่อยฟังกันเลยที่เดียวละ

เริ่มเรื่องก่อนที่ผมจะไปทดสองสอน 2 อาทิตย์ ผมก็ได้ปรึกษาครูหลายๆคน ว่าผมจะไปฝึกประสบการณ์ที่โรงเรียนไหนดี โรงเรียนไหนเค้าจะอยากรับเด็กบกพร่องไปสอนกันละ ยิ่งเด็กมัธยมด้วยแล้ว ยิ่งยากเข้าไปใหญ่เลย จากตอนนั้น ผมก็พยายามถาม ครูในมหาลัยว่า พอมีที่ไหนที่ผมได้ไปทดลองสอนบ้าง คำตอบคือ ไม่มีเลย ในขณะที่เพื่อนเค้าก็ได้โรงเรียนกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็เลยไปหาคณะบดีอีกเช่นเคย ผมก็เดินเข้าไป คณะบดีพูดว่า เชาว์จะมาเรื่องโรงเรียนใช่ไหม ในใจผมก็คิดว่า รู้ได้ไง ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย จากนั้นผมก็บอกตามที่เค้าบอกนั้นแหละ ผมก็ได้คุย และคณะบดีบอกว่า ให้รอไปก่อน ทางครูฝ่ายฝึกก็พูดเหมือนให้มีความหวังว่า ผมได้โรงเรียนแล้ว แต่ไม่บอกชื่อโรงเรียน ผมก็เศร้าใจและก็ทำใจรอ จากนั้น สองสามวัน ผมก็ได้ข่าวจากครูฝ่ายฝึกประสบการณ์ว่า โรงเรียนที่ผมได้คือ โรงเรียน(ขอไม่บอกชื่อและกัน) เสร็จแล้วผมก็ดีใจที่ว่าได้โรงเรียนแล้วละ

ต่อมา ผมก็ต้องไปยื่นเอกสารที่โรงเรียนนี้คนเดียว ก่อนที่ผมจะไป ผมก็กังวนมากเลย เพราะไม่รู้ว่าโรงเรียนอยู่ไหน ส่วนไหนกัน ผมกลัวมากเลย ผมก็เลยถามครูที่สอนวิชานี้ ว่าไปอย่างไร ครูเค้าก็บอกว่า ผมไปตรงนี้ๆๆ ผมก็พยายาม โดยการขึ้นรถเมล์ และไปในใจ ผมก็กลัวตลอดเลยว่า ผมจะทำได้มั่ย พอไปถึงโรงเรียน ก็เจอเจ้าหน้าที่ธรุการ เค้าบอกว่า รองวิชาการไม่อยู่ พาเด็กไปเข้าค่าย ผมก็กังวนใจหนักเลย ตรงนี้ผมบอกเลยนะครับ พอเจอสถานการณ์ที่ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด ผมก็จะกังวนใจมากๆ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไม่เป็น ผมก็เลยโทรหาครูคนเมื่อกี้ เค้าก็บอกว่าให้ ขอพบหัวหน้าหมวดคณิตศาสตร์ แต่แล้ว เค้าก็ไม่อยู่ ผมก็เลยโทรถามครูอีกรอบ ด้วยความที่ผมคิดแก้ปัญหากับสถานการณ์ที่มันเป็นลักษณ์แบบนี้ไม่ได้ ผมก็เลยได้คำตอบกับครูว่า ให้กลับมหาลัย ส่วนหนังสือส่งตัวก็ฝากไว้ที่เจ้าหน้าที่นั่นแหละ หลายวันต่อมา ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากรองฝ่ายวิชาการของโรงเรียนที่ผมไปติดต่อ เค้าบอกว่าวันจันทร์ให้มาโรงเรียนด้วย มาคุยกัน เค้าพูดเสียงน่ากลัวมาก ผมก็กลัว และก็รอถึงวันจันทร์

จากนั้นวันจันทร์ ผมก็ได้ไปถึงโรงเรียน ผมพบว่ามีเพื่อนที่ไปโรงเรียนเดียวกับผมอีกสองคน ผมก็ไปคนเดียว จากนั้นผมก็นั่งรอเพื่อนอีกสองคน จนมาครบแล้ว ก็เดินไปหารองฝ่ายวิชาการที่โรงเรียน มันน่ากลัวมากๆเลย ผมก็ไปถึงโรงเรียน และก็พบรองฝ่ายวิชาการ เค้าก็อธิบายว่า โรงเรียนเป็นอย่างไร และพวกเธอจะมาสอนชั้นไหน ผมก็พูดกับรองเค้า ด้วยความที่ผมเป็นเด็กพิเศษ ผมก็พูดกับเค้าไม่หยุด และคนที่ไปด้วยก็สะกิตบอกว่าพอแล้ว ดูจากสีหน้าแต่ละคนไม่พอใจผมกันมากๆเลยละ ผมก็กลับมหาลัยมาอย่างเศร้าๆ

พอถึงวันทที่ไปโรงเรียนวันแรก ตอนนี้ผมบอกเลยว่าตื่นเต้นมากๆ ผมไม่รู้รายละเอียดที่ว่า ผมจะต้องสอนชั้นไหน อะไรอย่างไร และอีกอย่างบ้านผมก็อยู่ไกลจากโรงเรียนมากๆ ทำให้ผมต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 เพื่อไปโรงเรียนให้ทัน 7 โมงครึ่ง แล้วจากนั้นผมก็รีบไป ก็ทัน ผมก็ต้องไปเจอรองฝ่ายวิชาการ เค้าบอกกับผมว่า ให้ไปหารองอีกคนนึ่ง ซึ่งผมก็เจอเค้า และก็คุยกันจนรู้ว่าจะสอนห้องไหน และพบใคร ผมก็ไปพบครูสอนคณิตศาสตร์ระดับมัธยม วันนี้ เค้าก็ถามว่าผมจะสอนเลยไหม ผมก็ยังไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ก็บอกไปว่ายังไม่สอน ขอให้ผมพร้อมเสียก่อน ตอนนี้ผมก็ได้อยู่ในห้องพักครูชั้น 4 ก็สูงเดินก็เหนื่อยอยู่ ครูในห้องพักที่นี่ต่างจากที่ผมคิดไว้มากคือ เค้าแบ่งเป็นตามสายชั้น ไม่แบ่งเป็นวิชา ผมก็งงๆ อยู่ เดินมาอย่างกะเด็กเอ๋อๆ ไม่รู้เรื่อง จากนั้นครูในห้องพักครูเค้าก็ ถามว่า จะลงไปพักห้องสมุดไหม ผมก็ไม่รู้จะอยู่ส่วนไหนของโรงเรียนดี เค้าก็เลย เก็บของโต๊ะที่ว่างโต๊ะนึ่งเข้า และช่วยทำความสะอาดให้ผม ในใจผมคิดว่าครูที่นี่ ทำไมใจดีกับผมอย่างนี้ ผมเป็นแค่นักศึกษาที่เป็นออทิสติกเองนะ ผมจะมีประโยชน์อะไร ผมก็ได้นั่งห้องพักครู เขียนแผนการสอนไปเตรียมพร้อมสำหรับวันต่อไปละ

ที่นี่เด็กก็มีปัญหาไม่น้อยเหมือนกันโดยเฉพาะเด็กมัธยม ซึ่งเอาเข้าจริงๆ ในใจก้คิดว่ามันยากมากๆเลยละ แต่ผมก็ต้องเตรียมตัวให้ดีสำหรับต่อที่จะสอนวันแรก และแล้วก็มาถึง วันที่ผมได้สอนวันแรก ผมละก็เข้าใจนะว่ายาก วันนี้ผมได้สอน คาบ 4 ตอนบ่าย และก็พอเข้าไปในห้องตอนแรก ก็เห็นนักเรียนอยู่ๆกัน พร้อมหน้า ครั้งแรกที่นักเรียนก็ดูตั้งใจดี แต่ก็ไม่เก่งเท่าไหร่ ผมก็อธิบายและทำสื่อ เด็กๆม.1 ห้อง 2 ก็ตั้งใจดี ผมก็คิดว่า ผมก็จะสอนไม่ได้ซะแล้ว พอไปสักพักนึ่ง เด็กก็เริ่มคุยกัน ผมก็บอกให้เงียบ เด็กๆก็เงียบแปปนึ่ง ผมก็สอนได้สำเร็จ ผมก็เลยสอนให้สนุกมากๆขึ้น นั้นคือวันแรกของการสอนของผม

วันต่อมา ผมก็เริ่มคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในโรงเรียนบ้างแล้ว วันนี้เป็นวันที่3 ที่ผมได้มาทดลองสอน ผมก็ได้เตรียมแผนการสอนมาพร้อมเลย วันนี้ได้สอนคาบตอนบ่าย ช่วงเช้าผมก็นั่งตรวจงานของนักเรียนห้องม. 1/2 ที่ทำในชั่วโมงเมื่อวานนี้ ก็เห็นว่าเด็กห้องนี้ยัง ลืมอะไรหลายอย่างเยอะมากเลย ก็ต้องเตือนกันไป ตอนนี้ขอเล่าย้อนไปนิดนึ่งตรงเหตุการณ์ที่ว่า ก่อนที่จะเข้าห้องครั้งแรกจะมีครูพี่เลี้ยง มาส่งผมที่ห้อง ให้ทำความรู้จักกับนักเรียน ผมก็รู่ไม่ค่อยรู้จักกับนักเรียนเท่าไรหรอก เพียงแต่ก็พยายามกันไป ก็ดีนะ วันนี้ได้สอนห้องม.1/1 เป็นอะไรที่ดีมากๆ ตรงที่ว่า นักเรียนคุยกันน้อย ไม่เหมือนห้อง 2 คุยกันมากกว่า และดื้อมากกว่านี้ ผมก็ทำใจนะ ผมก็สอนไปจนเสร็จ โดยปกติแล้วเวลาผมสอนละ ผมจะให้นักเรียนมีส่วนร่วมหน้าชั้นเรียนเยอะมากเลยละครับ อย่างเช่น ผมก็เรียกเลขที่เด็กนักเรียนในห้องให้ออกมาทำหน้าชั้นเรียน เรียนเรื่อยๆจนเกือบหมดห้อง เด้กๆก็บอกว่าครูเรียกเลขที่นี้สิ เรียกเลขที่นั้นสิ มันก็เป็นอะไรที่สนุกดี และเด็กได้ออกมาทำด้วยละ

(ติดตามต่อได้ใน part 2 นะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆเลยนะครับ)