ราตรีสีอำพัน (104)
“เอ้า!ทำอะไรอยู่ แหมสนุกจนลืมคนแก่เลยนะ” ลุงหม่อมเปรย
“คุณพ่อลืมพวกเรามากกว่า เห็นคุยเกาะติดสนามกับท่านป้าเลยนะคะ” หมอเติ้ลแหย่
“ผู้ใหญ่เขาคุยเรื่องโบราณกันเด็กๆมันไม่สนใจกันหรอก”
“เอาแล้วจะเดินไปไหนต่ออีกครึ่งชั่วโมงมูซาจะเอารถมารอที่เรือนใหญ่นะ อย่าช้า”
ลุงหม่อมเสร็จธุระแกแล้วเลยเร่งชาวบ้านใหญ่
“คุณพ่อตามคุณหมอไปด้วยซิครับ ลูกสาวท่านเก่งหลายอย่างเลยนะครับ” ท่านชายเอ่ยอย่างสุภาพ
ลุงหม่อมยิ้มให้ แล้วเดินตามทั้งกลุ่มเข้าไปที่เรือนไม้ “โอ้โฮ้! นี่ฝีมือหนูหมดเหรอเนี่ย “ป๋าพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“สุดยอดเลยค่ะ นี่แหละค่ะได้ครูดีก็จะเป็นแบบนี้แหละ” พี่แดงรีบอ้างเอาเครดิตบ้าง
“ยกหางใหญ่เลยนะแดง” ป้าอำไพว่าหลานสาว พี่แดงยิ้มจนตาหยี
“ดูดอกทิวลิปติดดอกแล้ว ไฮเดรนเยียก็เริ่มผลิช่อเต็มไปหมด เดฟฟาดิลแทงหน่อขึ้นเป็นต้นแล้วด้วย
ฝั่งโน้นมีกระบองเพชรหลายพันธุ์กับสับปรดสี สุดยอดเลยเพื่อนเรา มีอะไรที่ไอ้เติ้ลอยากทำแล้วทำไม่ได้”
“น่าภูมิใจแทนป๋ากับมะนะคะ” แป้งส่งเสียงแจ๋วๆตลอด คนที่ถูกพูดถึงเกาะแขนกันดูเด็กๆอย่างมีความสุข
ท่านชายกับท่านหญิงนั่งจิบชาอยู่ที่ชานเรือนเล็ก
“ข้าว่าเราปล่อยให้เขาคุยกันบ้างนะ ท่านหญิง”
“ค่ะท่านพี่”
“ทุกคนคุยกันไม่หยุด อีกทั้งเสียงหัวเราะของหมอ ข้ารู้เลยว่านางมีความสุขมาก เช่นนั้นเพียงเท่านี้ข้าก็สุขใจแล้ว”
ท่านหญิงพูดแล้วยิ้มใบหน้าสดใส
“แรกๆที่หมอมาถึงคงคิดถึงบ้านนะท่านพี่ว่าไหม”
“อือบางครั้ง ข้ายังเห็นนางตาแดงๆ แต่ใจแข็งมากแว๊บเดียวก็หาย” ท่านชายเล่าให้ท่านหญิงฟัง
“ใช่แล้ว นางมาจากครอบครัวที่อบอุ่นมาก ทุกคนรักและดูแลนางอย่างดี เพราะท่านหมอเป็นลูกคนเล็ก หากไม่มีจิตใจเข้มแข็งแน่วแน่คงไม่อยู่ และมีความสุขได้นานขนาดนี้”
“อือ!”ท่านชายตอบสั้นๆ เอามือกุมมือน้องสาวไว้ และคิดถึงเรื่องที่หมอมาที่นี่
“สวรรค์ลิขิตให้นางต้องคืนสู่แผ่นดินแม่ นางกลับมาตามบัญชาสวรรค์ เพื่อปลดปล่อยวิญญาณของแม่นางโซเฟียที่รอคอยอยู่ที่เพตรา
ต่อจากนั้น ข้าไม่รู้เช่นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่เคยหวังสิ่งใดมาก เพียงขอให้ได้รักนาง และรักนางตลอดไปแม้นางจะไม่หวลคืนมาที่นี่อีกก็ตาม หรือแม้ข้าจะต้องเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม” ท่านชายคิดดวงตาคมโตมีแววเศร้าหมอง
“เที่ยงแล้วนะลูกเดี๋ยวมูซาจะรอ” ลุงหม่อมเร่ง
“เข้าไปดูในบ้านก่อนเถอะครับ ร้านอาหารอยู่ไม่ไกล อาดัมเจ้าบอกให้มูซารออีกครู่หนึ่ง”
“ครับท่านชาย”
ทุกคนเข้าไปในเรือนเล็กดูจะเป็นที่ถูกใจของทุกคน
ทุกส่วนจัดขึ้นอย่างตั้งใจแม้พื้นที่ไม่กว้างขวางมากแต่การใช้เนื้อที่ได้เหมาะสมและลงตัว
ไม่ว่าจะเป็นห้องนอนที่จัดแต่งไว้สวยน่านอน ห้อรับแขก ทีวี ชุดสเตอริโอ และส่วนกั้นด้านหลังเป็นห้องครัวด้วยระแนงไม้เนื้อแข็งโต๊ะกินข้าวที่ยื่นออกมาพอเหมาะ
“เอ! ลูกสาวป๋ามีเพื่อนทานข้าวบ่อยๆนะเนี่ย ใช่ไหมลุงหม่อม มีเก้าอี้เพิ่มอีกตัว “
“ใช่ๆ ก็ดีนะ ลูกสาวเราจะได้ไม่เหงาไงล่ะ” ลุงหม่อมดูจะไปทางฝั่งท่านป้าใหญ่เรียบร้อย สนับสนุนว่าดีทุกอย่าง
”แล้วป๋าจะได้ลูกสาวคืนไหมนะ” ป๋าสงสัย
ทั้งหมดออกมา ลุงหม่อมดูโต๊ะนั่งนอกชานที่ทำอย่างประณีตด้วยกระเบื้องโมเสก
“ท่านชายเอ๋ยท่านชาย เทหมดหน้าตักเลยนะ ของแต่งบ้านแต่ละชิ้นล้วนซื้อหามาแต่ของดีๆทั้งนั้น ทำไงได้ของที่มันเป็นคู่ก็ต้องอยู่ด้วยกันเช่นนี้เองตามธรรมชาติแห่งสรรพสิ่ง ฮึๆ” ลุงหม่อมหัวเราะเบาๆเมื่อคิดเช่นนั้น
แล้วทุกคนก็มาพร้อมกันที่รถตู้ อาดัมขับตรงไปที่ร้านอาหารจีน
หลังจากอิ่มอร่อยถ้วนหน้า ทุกคนก็มาต่อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ลุงหม่อมเดินเกาะกลุ่มท่านชาย ป๋าและมะซึ่งเดินจับมือไปกับท่านหญิง จีเลาะกับอาดัมเดินตาม แป้งกับพี่รองก็ตามมาไม่ห่าง
“ทุกอย่างเหมือนบ้านเราเลยนะพี่รอง”
“อือ! แต่พี่ว่าอินทผลัมผลใหญ่สวย น่าซื้อไปฝากคนบ้านเรานะ ราคาไม่แพงด้วย”
“อือฮือ! เดี๋ยวนี้เป็นคนช่างซื้อของตั้งแต่เมื่อไรคะพี่รอง”
“อ้าว! ก็ตั้งแต่ต้องเดินตามหิ้วของให้เรานั่นแหละ” พี่รองพูดจบแล้วหัวเราะเบาๆ แป้งค้อนให้ทีหนึ่งเป็นค่าหัวเราะ
มูซาเดินตามทั้งกลุ่มห่างๆ คอยดูแลความปลอดภัย
“ท่านหญิงดูมีความสุขที่ได้ออกมากับเพื่อนๆและเรา“ มะพูดอาหรับปนอังกฤษ
“มะพูดอังกฤษก็ได้ค่ะ ป๋าจะได้ไม่งง!”
“อือ!ใช่ ท่านหญิงก็พูดอังกฤษเก่งอยู่แล้วด้วย” ท่านหญิงยิ้ม ท่านหญิงหันมาทางป๋า
“วันนี้ข้ามีความสุขมากๆเลยค่ะ”
“ดีแล้วท่านหญิงชีวิตเรามีไว้ใช้ให้เต็มที่ ทำสิ่งดีๆไว้ทุกวัน อย่ากังวลกับอนาคต และเลิกคิดถึงอดีตที่เศร้าหมอง เช่นนั้นแล้วเราจะมีความสุขกับปัจจุบันได้ตลอดไป”
“ขอบคุณค่ะ ข้าจะจำไว้ ป๋าพูดได้ดีมาก” ท่านชายหันมาโอบท่านหญิงแล้วยิ้มกับป๋า
ลุงหม่อมแอบมอง “เฮ้อ!ครอบครัวสุขสันต์ แค่เห็นก็ดีใจแล้ว”
ทั้งหมดกลับมาถึงวัง ฟาติมา จีซาและไมทามาช่วยรับของไปที่โรงครัว ป้าอำไพกับพี่แดงเดินตามมาด้วย
“ฮัสต้าจ้ะ” “ท่านหมอมีอะไรให้ข้ารับใช้คะ”
“อ้อ! นี่ป้าอำไพกับพี่แดง เขาจะมาทำอาหารไทยให้ทุกคนทาน เจ้าช่วยดูแล ช่วยเหลือด้วย
อ้อ!ฟารีอยู่ด้วยดีกว่านะ จะได้ช่วยอีกคน ป้ากับพี่แดงต้องการอะไรก็บอกเขา ถ้าไม่เข้าใจก็ใช้ภาษามือ
ไม่ได้จริงๆให้ฟารีไปตามเติ้ลนะคะ เดี๋ยวเติ้ลจะพาเขาไปเก็บส้มกัน”
ที่เรือนหมอ มูซากำลังปีนเก็บส้มส่งลงมาให้แป้ง และเติ้ล
มะกับป๋าและลุงหม่อมนั่งเอกเขนก ดูไปจิบชาไป ลมพัดโชยเอาความเย็นมาบ้างแล้วอีกไม่นานคงเข้าฤดูหนาวแล้ว พี่รองขอปีนบ้าง
เก็บกันได้ส้มผลงามสองเข่งใหญ่ ท่านชายกำลังเลือกผลงามๆไว้สองกอง กองใหญ่ หมอเติ้ลส่งตะกร้าสวยให้
อีกส่วนเอาใส่ตะกร้าพาสติกเก็บไว้เรือนหมอ ที่เหลือส่งไปที่โรงครัว
กลิ่นอาหารไทยโชยมา”อือ!หอมจัง ผมว่าต้องมีไก่ทอดด้วยแน่ๆ” เขาพูดแล้วหันมายิ้มกับหมอเติ้ล
“ยังเหลือเวลา ไปพักแล้วอาบน้ำและเจอกันที่ห้องอาหารทุ่มหนึ่งนะคะ” หมอเติ้ลพูดขึ้น
แล้วเดินไปส่งผู้อาวุโสกลับห้องพัก
ราตรีสีอำพัน (104)
“เอ้า!ทำอะไรอยู่ แหมสนุกจนลืมคนแก่เลยนะ” ลุงหม่อมเปรย
“คุณพ่อลืมพวกเรามากกว่า เห็นคุยเกาะติดสนามกับท่านป้าเลยนะคะ” หมอเติ้ลแหย่
“ผู้ใหญ่เขาคุยเรื่องโบราณกันเด็กๆมันไม่สนใจกันหรอก”
“เอาแล้วจะเดินไปไหนต่ออีกครึ่งชั่วโมงมูซาจะเอารถมารอที่เรือนใหญ่นะ อย่าช้า”
ลุงหม่อมเสร็จธุระแกแล้วเลยเร่งชาวบ้านใหญ่
“คุณพ่อตามคุณหมอไปด้วยซิครับ ลูกสาวท่านเก่งหลายอย่างเลยนะครับ” ท่านชายเอ่ยอย่างสุภาพ
ลุงหม่อมยิ้มให้ แล้วเดินตามทั้งกลุ่มเข้าไปที่เรือนไม้ “โอ้โฮ้! นี่ฝีมือหนูหมดเหรอเนี่ย “ป๋าพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“สุดยอดเลยค่ะ นี่แหละค่ะได้ครูดีก็จะเป็นแบบนี้แหละ” พี่แดงรีบอ้างเอาเครดิตบ้าง
“ยกหางใหญ่เลยนะแดง” ป้าอำไพว่าหลานสาว พี่แดงยิ้มจนตาหยี
“ดูดอกทิวลิปติดดอกแล้ว ไฮเดรนเยียก็เริ่มผลิช่อเต็มไปหมด เดฟฟาดิลแทงหน่อขึ้นเป็นต้นแล้วด้วย
ฝั่งโน้นมีกระบองเพชรหลายพันธุ์กับสับปรดสี สุดยอดเลยเพื่อนเรา มีอะไรที่ไอ้เติ้ลอยากทำแล้วทำไม่ได้”
“น่าภูมิใจแทนป๋ากับมะนะคะ” แป้งส่งเสียงแจ๋วๆตลอด คนที่ถูกพูดถึงเกาะแขนกันดูเด็กๆอย่างมีความสุข
ท่านชายกับท่านหญิงนั่งจิบชาอยู่ที่ชานเรือนเล็ก
“ข้าว่าเราปล่อยให้เขาคุยกันบ้างนะ ท่านหญิง”
“ค่ะท่านพี่”
“ทุกคนคุยกันไม่หยุด อีกทั้งเสียงหัวเราะของหมอ ข้ารู้เลยว่านางมีความสุขมาก เช่นนั้นเพียงเท่านี้ข้าก็สุขใจแล้ว”
ท่านหญิงพูดแล้วยิ้มใบหน้าสดใส
“แรกๆที่หมอมาถึงคงคิดถึงบ้านนะท่านพี่ว่าไหม”
“อือบางครั้ง ข้ายังเห็นนางตาแดงๆ แต่ใจแข็งมากแว๊บเดียวก็หาย” ท่านชายเล่าให้ท่านหญิงฟัง
“ใช่แล้ว นางมาจากครอบครัวที่อบอุ่นมาก ทุกคนรักและดูแลนางอย่างดี เพราะท่านหมอเป็นลูกคนเล็ก หากไม่มีจิตใจเข้มแข็งแน่วแน่คงไม่อยู่ และมีความสุขได้นานขนาดนี้”
“อือ!”ท่านชายตอบสั้นๆ เอามือกุมมือน้องสาวไว้ และคิดถึงเรื่องที่หมอมาที่นี่
“สวรรค์ลิขิตให้นางต้องคืนสู่แผ่นดินแม่ นางกลับมาตามบัญชาสวรรค์ เพื่อปลดปล่อยวิญญาณของแม่นางโซเฟียที่รอคอยอยู่ที่เพตรา
ต่อจากนั้น ข้าไม่รู้เช่นกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่เคยหวังสิ่งใดมาก เพียงขอให้ได้รักนาง และรักนางตลอดไปแม้นางจะไม่หวลคืนมาที่นี่อีกก็ตาม หรือแม้ข้าจะต้องเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม” ท่านชายคิดดวงตาคมโตมีแววเศร้าหมอง
“เที่ยงแล้วนะลูกเดี๋ยวมูซาจะรอ” ลุงหม่อมเร่ง
“เข้าไปดูในบ้านก่อนเถอะครับ ร้านอาหารอยู่ไม่ไกล อาดัมเจ้าบอกให้มูซารออีกครู่หนึ่ง”
“ครับท่านชาย”
ทุกคนเข้าไปในเรือนเล็กดูจะเป็นที่ถูกใจของทุกคน
ทุกส่วนจัดขึ้นอย่างตั้งใจแม้พื้นที่ไม่กว้างขวางมากแต่การใช้เนื้อที่ได้เหมาะสมและลงตัว
ไม่ว่าจะเป็นห้องนอนที่จัดแต่งไว้สวยน่านอน ห้อรับแขก ทีวี ชุดสเตอริโอ และส่วนกั้นด้านหลังเป็นห้องครัวด้วยระแนงไม้เนื้อแข็งโต๊ะกินข้าวที่ยื่นออกมาพอเหมาะ
“เอ! ลูกสาวป๋ามีเพื่อนทานข้าวบ่อยๆนะเนี่ย ใช่ไหมลุงหม่อม มีเก้าอี้เพิ่มอีกตัว “
“ใช่ๆ ก็ดีนะ ลูกสาวเราจะได้ไม่เหงาไงล่ะ” ลุงหม่อมดูจะไปทางฝั่งท่านป้าใหญ่เรียบร้อย สนับสนุนว่าดีทุกอย่าง
”แล้วป๋าจะได้ลูกสาวคืนไหมนะ” ป๋าสงสัย
ทั้งหมดออกมา ลุงหม่อมดูโต๊ะนั่งนอกชานที่ทำอย่างประณีตด้วยกระเบื้องโมเสก
“ท่านชายเอ๋ยท่านชาย เทหมดหน้าตักเลยนะ ของแต่งบ้านแต่ละชิ้นล้วนซื้อหามาแต่ของดีๆทั้งนั้น ทำไงได้ของที่มันเป็นคู่ก็ต้องอยู่ด้วยกันเช่นนี้เองตามธรรมชาติแห่งสรรพสิ่ง ฮึๆ” ลุงหม่อมหัวเราะเบาๆเมื่อคิดเช่นนั้น
แล้วทุกคนก็มาพร้อมกันที่รถตู้ อาดัมขับตรงไปที่ร้านอาหารจีน
หลังจากอิ่มอร่อยถ้วนหน้า ทุกคนก็มาต่อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ลุงหม่อมเดินเกาะกลุ่มท่านชาย ป๋าและมะซึ่งเดินจับมือไปกับท่านหญิง จีเลาะกับอาดัมเดินตาม แป้งกับพี่รองก็ตามมาไม่ห่าง
“ทุกอย่างเหมือนบ้านเราเลยนะพี่รอง”
“อือ! แต่พี่ว่าอินทผลัมผลใหญ่สวย น่าซื้อไปฝากคนบ้านเรานะ ราคาไม่แพงด้วย”
“อือฮือ! เดี๋ยวนี้เป็นคนช่างซื้อของตั้งแต่เมื่อไรคะพี่รอง”
“อ้าว! ก็ตั้งแต่ต้องเดินตามหิ้วของให้เรานั่นแหละ” พี่รองพูดจบแล้วหัวเราะเบาๆ แป้งค้อนให้ทีหนึ่งเป็นค่าหัวเราะ
มูซาเดินตามทั้งกลุ่มห่างๆ คอยดูแลความปลอดภัย
“ท่านหญิงดูมีความสุขที่ได้ออกมากับเพื่อนๆและเรา“ มะพูดอาหรับปนอังกฤษ
“มะพูดอังกฤษก็ได้ค่ะ ป๋าจะได้ไม่งง!”
“อือ!ใช่ ท่านหญิงก็พูดอังกฤษเก่งอยู่แล้วด้วย” ท่านหญิงยิ้ม ท่านหญิงหันมาทางป๋า
“วันนี้ข้ามีความสุขมากๆเลยค่ะ”
“ดีแล้วท่านหญิงชีวิตเรามีไว้ใช้ให้เต็มที่ ทำสิ่งดีๆไว้ทุกวัน อย่ากังวลกับอนาคต และเลิกคิดถึงอดีตที่เศร้าหมอง เช่นนั้นแล้วเราจะมีความสุขกับปัจจุบันได้ตลอดไป”
“ขอบคุณค่ะ ข้าจะจำไว้ ป๋าพูดได้ดีมาก” ท่านชายหันมาโอบท่านหญิงแล้วยิ้มกับป๋า
ลุงหม่อมแอบมอง “เฮ้อ!ครอบครัวสุขสันต์ แค่เห็นก็ดีใจแล้ว”
ทั้งหมดกลับมาถึงวัง ฟาติมา จีซาและไมทามาช่วยรับของไปที่โรงครัว ป้าอำไพกับพี่แดงเดินตามมาด้วย
“ฮัสต้าจ้ะ” “ท่านหมอมีอะไรให้ข้ารับใช้คะ”
“อ้อ! นี่ป้าอำไพกับพี่แดง เขาจะมาทำอาหารไทยให้ทุกคนทาน เจ้าช่วยดูแล ช่วยเหลือด้วย
อ้อ!ฟารีอยู่ด้วยดีกว่านะ จะได้ช่วยอีกคน ป้ากับพี่แดงต้องการอะไรก็บอกเขา ถ้าไม่เข้าใจก็ใช้ภาษามือ
ไม่ได้จริงๆให้ฟารีไปตามเติ้ลนะคะ เดี๋ยวเติ้ลจะพาเขาไปเก็บส้มกัน”
ที่เรือนหมอ มูซากำลังปีนเก็บส้มส่งลงมาให้แป้ง และเติ้ล
มะกับป๋าและลุงหม่อมนั่งเอกเขนก ดูไปจิบชาไป ลมพัดโชยเอาความเย็นมาบ้างแล้วอีกไม่นานคงเข้าฤดูหนาวแล้ว พี่รองขอปีนบ้าง
เก็บกันได้ส้มผลงามสองเข่งใหญ่ ท่านชายกำลังเลือกผลงามๆไว้สองกอง กองใหญ่ หมอเติ้ลส่งตะกร้าสวยให้
อีกส่วนเอาใส่ตะกร้าพาสติกเก็บไว้เรือนหมอ ที่เหลือส่งไปที่โรงครัว
กลิ่นอาหารไทยโชยมา”อือ!หอมจัง ผมว่าต้องมีไก่ทอดด้วยแน่ๆ” เขาพูดแล้วหันมายิ้มกับหมอเติ้ล
“ยังเหลือเวลา ไปพักแล้วอาบน้ำและเจอกันที่ห้องอาหารทุ่มหนึ่งนะคะ” หมอเติ้ลพูดขึ้น
แล้วเดินไปส่งผู้อาวุโสกลับห้องพัก