แล้วสิ่งที่ผมเกลียดมากก็คือการที่ใครหลายๆ คนพยายามลดคุณค่าของความรักแบบนี้ และลดคุณค่าของตนเองโดยการแสวงหาความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวยเพียงชั่วข้ามคืน

ผมเกลียดที่จะต้องมาทนเห็นคนหลายๆ คนมองความรักเป็นแค่เพียงอารมณ์ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่มองว่าความรักเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาจากจิตใจที่หวังอยากให้อีกฝ่ายมีความสุข

ผมเลิกศรัทธากับคำว่ารักแท้ไปแล้ว เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นมาให้เห็นเลย แล้วคนที่ใช่คืออะไร ผมเลิกรอไปแล้ว

ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกแล้วเจอคู่รักชายหญิงปกติเค้ามีความสุขกันก็อิจฉา ใจก็นึกอยากมีเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง แต่เราไม่เหมือนคนอื่น เราจะหาคนที่ไม่เหมือนคนอื่นแบบนี้จากไหน กว่าจะหาเจอก็ไม่ใช่ง่ายๆ และพอหาเจอก็ยังต้องมาลุ้นอีกว่าจะไปด้วยกันได้มั้ย

จนผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากๆ เลยที่เกิดมาแล้วมีความชอบแบบนี้ บางครั้งก็มีความคิดที่อยากจะกลับไปเป็นผู้ชายแท้ แต่จิตใจไม่แข็งแกร่งพอ และผมคงหลอกตัวเองให้เป็นในสิ่งที่ใจไม่ต้องการได้หรอก

ผมเคยทดลองมีความรัก และมันเป็นแค่การทดลอง ผลของการทดลองก็ล้มเหลว ทุกอย่างพัง ได้แต่มองผลการทดลองของคนอื่นที่เป็นไปได้ด้วยดี ก็ได้แต่สงสัยว่าทำไม เราผิดที่เราเป็นแบบนี้ใช่มั้ย

ถ้าสิ่งเดียวที่ผมทำได้คือการทำใจยอมรับมันแล้วพัฒนาชีวิตตัวเอง ผมทำอยู่ แต่บางทีก็แค่สงสัยว่าทำไม

เพื่อนแต่ละคนของผมทยอยมีแฟนกันไปหมดแล้ว (ชายจริงหญิงแท้) แล้วเค้าก็พากันห่างจากผม แม้แต่ญาติพี่น้องที่มีแฟนกันจะหมดแล้ว นัดเจอตอนงานปีใหม่ก็คุยกันแต่เรื่องแฟน เราคุยกับเขาไม่ได้ ก็ได้แต่ต้องทำใจยอมรับใช่มั้ย

จะปรึกษาคนในครอบครัวก็ไม่ได้ เพราะกลัวว่าเค้าจะไม่ยอมรับ ปรึกษารูมเมทเค้าก็รับไม่ได้เพราะเป็นผู้ชายแท้ ก็มีเพื่อนบางคนที่ยังไว้ใจรับได้ให้พอระบาย แต่มันก็ไม่เพียงพอ

มันเป็นเวรกรรมของผมหรือเปล่าที่ต้องมาเจอกับความรู้สึกอะไรแบบนี้ เวลาดีมันก็ดีนะ แต่พอถึงเวลาที่จู่ๆ ก็เหงาขึ้นมา ผมได้แต่โทษตัวเองตลอดเลยว่าทำไม ทำไมกันนะ

ทำไมผมถึงได้เกลียดตัวเองจัง