POGGHI Photo ตอน เดินชมตลาดเซจี เมืองมะละแหม่ง ประเทศพม่า

อุปกรณ์การบันทึกภาพ : Canon 60D ประกบคู่ 50 mm f1.8
.



แม้ว่าเป็นการย่างเข้าสู่อาณาเขตของประเทศพม่า เป็นครั้งที่ 3 ในชีวิต

แต่ทว่าสองครั้งแรก เป็นเพียงการแวะทักทายอย่างผิวเผิน
ผ่านด่านข้ามแดนในอำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย
ไปเดินชมวิถีชาวพม่า ในเมืองท่าขี้เหล็ก ในเวลาไม่นานนัก

แต่ … การเดินทางไปสู่พม่าครั้งล่าสุดของผม
ณ เมือง “มะละแหม่ง”

เป็นการเข้าไปสัมผัสกับความเป็นพม่ามากขึ้น
เพราะใช้เวลานานกว่า และได้เข้าไปทำความรู้จักกับวิถีชีวิตคนท้องถิ่นอย่างใกล้ชิดกว่าเดิม

ว่ากันว่า “การเดินตลาด” ไม่ว่าจะเป็นสถานที่แห่งใดในโลก
นับเป็นวิธีหนึ่งที่ดี .. สำหรับการอยากจะรู้จักว่า
วิถีชีวิตของคนในเมืองนั้นๆเป็นเช่นไร

และแน่นอน … มันยังคงใช้ได้ดีกับเมืองเล็กๆของพม่าแห่งนี้

.


.


เมืองมะละแหม่ง เป็นเมืองเก่าที่ “เคย” มีความเจริญ รุ่งเรือง และมีความสำคัญในอดีต
ชนิดที่ว่า เจริญกว่าเมืองล้านนา หรือเชียงใหม่ในปัจจุบันก็ว่าได้

แต่เมื่อกาลเวลาพัดพาความเปลี่ยนแปลง
ผลจากการปกครอง สงคราม และการขับเคลื่อนด้านวัฒนธรรม
ก็ค่อยๆขัดเกลาจนกระทั่งเป็นมะละแหม่งอย่างที่เห็นในปัจจุบัน
.

.

.

.


..

มะละแหม่ง ในวันนี้ จึงคล้ายกับ “หยุดเวลา” เอาไว้ในวันวาน

แต่นั่นล่ะ ..
ผมคิดว่าเสน่ห์ของความเป็นพม่า หรือความเป็นชาวมะละแหม่ง ก็อยู่ตรงนี้
… ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน

..

ตลาดใหญ่ประจำเมืองของที่นี่ มีชื่อว่า “ตลาดเซจี”

ตลาดเซจี เสมือนศูนย์กลางการค้าขายที่สำคัญ ไม่เพียงแค่มะละแหม่ง แต่ครอบคลุมไปยังเมืองรอบๆด้วย

โดยเป็นตลาดสดกลางวัน ที่ขายสินค้าหลากหลาย
ทั้งพืชผัก ผลไม้ เนื้อสัตว์ สินค้าอุปโภค บริโภค
ซึ่งก็จำนวนไม่น้อย ที่แปะป้าย เมด อิน ไทยแลนด์ หรือเป็นยี่ห้อที่เราคุ้นตา

แต่เอกลักษณ์บางอย่าง เช่น ใบพลู หรือ ซุ้มขายหมาก

ก็นับเป็นความโดดเด่น ที่ผู้มาเยือนย่อมอดไม่ได้ที่จะแวะเลียบๆเคียงๆ มองดูว่าเป็นอย่างไร
เพราะ “การเคี้ยวหมาก” ยังเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของคนที่นี่เลยก็ว่าได้

..


.


..

แม้ว่า “ตลาดสดเซจี” ก็คือ ตลาดสด … มันไม่ได้เลิศหรู หรือมีอะไรพิเศษไปกว่าตลาดสดทั่วไปนัก

แต่ “ความเป็นคนพม่า”
คือสิ่งที่ผมคิดว่าสร้างความแตกต่าง

และเป็นสิ่งที่ช่างน่าสนใจไปทุกจังหวะของการย่างเท้าไปสำรวจ

..

.

.


.
.

ความเป็นคนพม่านั้น

แบ่งแยกคนแปลกหน้าผู้มาเยือนอย่างผม ด้วยเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย การพูดจา ผิวพรรณ หน้าตา

แต่องค์ประกอบภายนอกทั้งหลาย
ยังไม่อาจกระทบใจได้มากเท่ากับสิ่งสำคัญที่สุดที่ทำให้คนพม่ามีเสน่ห์เหลือล้น
นั่นคือ ความมีมนุษยสัมพันธ์อันเป็นเลิศ

..


.

.

.


..
.

ระยะเวลาราวชั่วโมงเศษ ที่ผมลัดเลาะไปตามตรอกซอยซอยเล็กๆ

ก้าวไปตามทางเดินแคบๆที่ชุ่มแฉะไปจากสายฝน ซึ่งตกๆหยุดๆมาตลอดทั้งวัน

สิ่งที่ได้รับกลับมา .. นอกจากภาพถ่าย
.. คือ รอยยิ้มอย่างจริงใจ และเป็นมิตรของชาวพม่า

.

หน้าตาที่อาจดูดุไปบ้าง ภาษาที่เราไม่เข้าใจ

ถูกทลายกำแพงความกังวลที่จะปฏิสัมพันธ์ออกไป ด้วย “รอยยิ้ม”

จนอาจกล่าวได้ว่า เมืองมะละแหม่ง
เป็นประสบการณ์การเดินทางในการถ่ายภาพแนว “ไลฟ์” และ “ผู้คน”

ที่ผมสนุกและประทับใจมากที่สุดอีกครั้งหนึ่งในชีวิตเลยทีเดียว ~*

.

.


..