จู่ๆก็รู้สึกหมดไฟค่ะ
ตื่นเช้ามาแบบไม่สดใส โดยนิสัยเป็นคนชอบเรียนหนังสือ แต่การสอบครั้งล่าสุดกลับขี้เกียจที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านสอบ รู้สึกช่างหัวมันยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าอารมณ์แปรปรวนพอสมควร (คิดว่าแปรปรวนที่สุดในชีวิต) ตอนเช้าอาจจะสดใสแต่ตอนเย็นอาจจะกลับมาเศร้า ก็อยากจะโทษฮอร์โมนอยู่เหมือนกันนะคะ แต่คิดไปคิดมาแล้วมันไม่น่าจะใช่ ...หรือใช่หว่า
ต้นเหตุที่พอจะนึกได้ คิดว่าไม่ใช่เรื่องผลลัพท์การเรียน เพราะที่ผ่านมาทำได้ดี(พอควรเลย) เรื่องครอบครัว ก็เป็นครอบครัวธรรมดาๆ มีทั้งด้านดี ด้านไม่ดี สุขเคล้าทุกข์กันไป แต่ที่น่าจะเข้าเค้าที่สุดก็คือเรื่องเพื่อน มันมีเหตุที่ทำให้ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนสนิท เหมือนเก่า ซึ่งตรงนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ด้วยหน้าที่ก็เลยต้องแยกกัน ปกติเจอกันแทบทุกวัน เดี๋ยวนี้อาทิตย์ละครั้ง ไม่อยากจะรู้สึกอย่างงี้เลย ไม่เคยรู้สึกติดเพื่อนและงี่เง่าแบบนี้มาก่อน ปกติเป็นคนที่ค่อนข้างจะใช้เหตุผลกับทุกๆเรื่อง แต่ช่วงนี้ความรู้สึกมันฟุ้งมาก สมองไล่จับไม่ทัน ลึกๆแล้วคงรู้สึกกลัวที่เค้าจะไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าเรา... แต่ก็ยังมีอีโก้บ้าบอที่ไม่ชอบเป็นคนอ้อน คนร้องขอ เพราะกลัวการถูกปฏิเสธจับใจ เช่น บางทีถึงจะคิดถึงจับใจแต่ก็ไม่อยากจะถามว่าวันนั้นวันนี้ว่างมั๊ย ไปกินข้าวกัน กลัวว่าถ้าเค้าตอบว่าไม่ว่างแล้วเราจะเศร้าอีก (ซึ่งตรงนี้งี่เง่าสุดๆ คือเพื่อนเป็นคนที่น่ารักและคิดว่ามันก็แคร์เรา ถึงจะปฏิเสธก็ต้องมีเหตุผลที่ดี ... แต่เราก็ยังไม่กล้าอยู่ดี)
จากเรื่องที่ว่ามา ตอนนี้หมดพลัง อารมณ์ขึ้นๆลงๆ(ไม่ใช่แบบโมโหอะไรแบบนี้นะ เราไม่ใช่คนเหวี่ยงเลย แต่เป็นเศร้า ดาร์ก หรือไม่ก็มีความสุขแบบเรียบๆ) ไม่มีสมาธิกับอะไรนานๆเลย
หาข้อมูลจากเว็บต่างประเทศมาบ้าง พวกคอลัมน์จิตวิทยา ดูเหมือนมันจะเป็นอาการปกติที่ทุกคนต้องผ่านไปอย่างนั้นหรอคะ เข้าใจ แต่ความรู้สึกมันก็ไม่หายไปสักที เซงตัวเอง
ควรจะทำยังไงดีคะ T T
เปิดรับทุกคำวิพากษ์ และข้อแนะนำค่ะ
(ปล. ขออนุญาตแท็กห้องหว้ากอกับห้องสมุด ถึงมันจะไม่ค่อยเกี่ยวแต่อยากจะขอคำปรึกษากับพี่ๆ เพราะคิดว่าน่าจะมีวิถีชีวิตคล้ายๆกัน)
[เด็กมหา'ลัย] เบื่อ ชีวิตเหมือนมีอะไรขาดหายไป มีใครเคยรู้สึกอย่างนี้บ้างไหมคะ แล้วผ่านมันมาได้ยังไง ขอคำปรึกษาค่ะ
ตื่นเช้ามาแบบไม่สดใส โดยนิสัยเป็นคนชอบเรียนหนังสือ แต่การสอบครั้งล่าสุดกลับขี้เกียจที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านสอบ รู้สึกช่างหัวมันยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าอารมณ์แปรปรวนพอสมควร (คิดว่าแปรปรวนที่สุดในชีวิต) ตอนเช้าอาจจะสดใสแต่ตอนเย็นอาจจะกลับมาเศร้า ก็อยากจะโทษฮอร์โมนอยู่เหมือนกันนะคะ แต่คิดไปคิดมาแล้วมันไม่น่าจะใช่ ...หรือใช่หว่า
ต้นเหตุที่พอจะนึกได้ คิดว่าไม่ใช่เรื่องผลลัพท์การเรียน เพราะที่ผ่านมาทำได้ดี(พอควรเลย) เรื่องครอบครัว ก็เป็นครอบครัวธรรมดาๆ มีทั้งด้านดี ด้านไม่ดี สุขเคล้าทุกข์กันไป แต่ที่น่าจะเข้าเค้าที่สุดก็คือเรื่องเพื่อน มันมีเหตุที่ทำให้ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนสนิท เหมือนเก่า ซึ่งตรงนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ด้วยหน้าที่ก็เลยต้องแยกกัน ปกติเจอกันแทบทุกวัน เดี๋ยวนี้อาทิตย์ละครั้ง ไม่อยากจะรู้สึกอย่างงี้เลย ไม่เคยรู้สึกติดเพื่อนและงี่เง่าแบบนี้มาก่อน ปกติเป็นคนที่ค่อนข้างจะใช้เหตุผลกับทุกๆเรื่อง แต่ช่วงนี้ความรู้สึกมันฟุ้งมาก สมองไล่จับไม่ทัน ลึกๆแล้วคงรู้สึกกลัวที่เค้าจะไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าเรา... แต่ก็ยังมีอีโก้บ้าบอที่ไม่ชอบเป็นคนอ้อน คนร้องขอ เพราะกลัวการถูกปฏิเสธจับใจ เช่น บางทีถึงจะคิดถึงจับใจแต่ก็ไม่อยากจะถามว่าวันนั้นวันนี้ว่างมั๊ย ไปกินข้าวกัน กลัวว่าถ้าเค้าตอบว่าไม่ว่างแล้วเราจะเศร้าอีก (ซึ่งตรงนี้งี่เง่าสุดๆ คือเพื่อนเป็นคนที่น่ารักและคิดว่ามันก็แคร์เรา ถึงจะปฏิเสธก็ต้องมีเหตุผลที่ดี ... แต่เราก็ยังไม่กล้าอยู่ดี)
จากเรื่องที่ว่ามา ตอนนี้หมดพลัง อารมณ์ขึ้นๆลงๆ(ไม่ใช่แบบโมโหอะไรแบบนี้นะ เราไม่ใช่คนเหวี่ยงเลย แต่เป็นเศร้า ดาร์ก หรือไม่ก็มีความสุขแบบเรียบๆ) ไม่มีสมาธิกับอะไรนานๆเลย
หาข้อมูลจากเว็บต่างประเทศมาบ้าง พวกคอลัมน์จิตวิทยา ดูเหมือนมันจะเป็นอาการปกติที่ทุกคนต้องผ่านไปอย่างนั้นหรอคะ เข้าใจ แต่ความรู้สึกมันก็ไม่หายไปสักที เซงตัวเอง
ควรจะทำยังไงดีคะ T T
เปิดรับทุกคำวิพากษ์ และข้อแนะนำค่ะ
(ปล. ขออนุญาตแท็กห้องหว้ากอกับห้องสมุด ถึงมันจะไม่ค่อยเกี่ยวแต่อยากจะขอคำปรึกษากับพี่ๆ เพราะคิดว่าน่าจะมีวิถีชีวิตคล้ายๆกัน)