สวัสดีค่ะ ฉันมีความสงสัยมากๆ ว่าฉันมีนิสัยแบบนี้คนเดียวหรือป่าว คือฉันได้แยกห้องมาตั้งแต่ม.4-5 ปกติฉันเป็นคนร่าเริงสนุกสดใสมากๆ แต่เมื่อฉันได้แยกห้องมาอยู่คนเดียวฉันกลับเอาแต่ล็อคห้อง เก็บตัว ไม่พูดไม่คุยกับใคร ตอนค่ำก็ปกติ แต่พอตกดึกฉันกลับนอนร้องไห้ทุกครั้ง บางครั้งฉันเครียด ฉันเหนื่อย ฉันเข้าใจ แต่บางครั้งฉันปกติมากๆ ร่าเริง แต่กลับไปนอนน้องไห้เหมือนเดิม ฉันนอนร้องไห้ทุกวัน ฉันมีอารมณ์ที่แปรปรวน ดีก็ดีมากๆ ร้ายก็ร้ายมากๆ ฉันสงสารผู้คนที่อยู่รอบตัวฉัน คนรัก หรือทุกๆคน แต่ฉันกลับปรับปรุงตัวเองไม่ได้เลย ฉันเหมือนกำลังเป็นโรคซึมเศร้าขั้นหนัก แต่ฉันไม่อยากไปที่รพ. ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ฉันก้ต้องการคนคุย ต้องการคนเอาอกเอาใจฉัน แต่พอมีจริงๆ ฉันกลับโมโหร้ายใส่ ฉันเศร้ามากๆ เพื่อนสนิทก็ไม่มีใครเลย ฉันเหมือนอยุ่คนเดียวบนโลก กลางวันฉันเป็นคนปกติ สนุกตลอดเวลา ยิ้มทุกครั้ง หัวเราะบ่อย แต่พอฉันกลับมา ฉันเศร้า ฉันโดดเดี่ยวมาก ฉันอยากมีอารมณ์ที่ปกติบ้าง ฉันรู้สึกเบื่อทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไร อยากนอนทังวัน มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ ต้องแก้ยังไงดี