ซื้อ สมุดเปล่า อย่างหนามา หนึ่งเล่ม
+ ทุกครั้งที่คิดถึง "เขา" ให้เขียน ความในใจของตน
เขียน เขียน เขียนและเขียน  
อาจเขียนว่า คิดถึง สักพัน หรือหมื่นครั้ง
เขียน เขียน เขียนและเขียน
ไปเรื่อยเรื่อย
+ห้ามคิดถึงเพียงความคิด ให้เขียนลงไป
เขียน เขียน เขียนและเขียน
+ตั้งปฎิญาณกับตนเองว่า
              "เราจะเลิกเขียนก็ต่อเมื่อ  เบื่อที่จะคิดถึงเขาแล้ว"
เบื่อที่จะเขียน  เบื่อที่จะพร่ำเพ้อ เบื่อที่จะทำในสิ่งที่เขา "ไม่เคยรับรู้"
       จงรับรู้ความจริงอย่างหนึ่ง ว่า "ผู้ชายถ้าได้จากไปแล้ว ต่อให้คุณตายต่อหน้า เขาก็ไม่ย้อนกลับ"
           นักโทษที่แหกคุกออกมา สู่อิสรภาพได้แล้ว
       ไม่มีทางกลับสู่กรงขังอีก  มีเพียงวิ่งหนีให้ไกลที่สุด
ต่อให้คุณพร่ำเพ้อ เขียนกวีหมดไป แสนเล่ม เขาก็ไม่กลับมา
หรือจะเอาเลือดคุณมาทำเป็นหมึก เขายิ่งไม่กลับมา
         ผมเคยเป็นผู้ชายที่เลวมาก่อน
                 ผมรู้ดี
อยากร้องให้รีบร้อง อยากทำลายข้าวของรีบทำ อยากตะโกนก็เอาให้คอแตก
        จะทำอะไรรีบทำ
เพราะเวลาในชีวิตมีน้อย เรามีเรื่องสำคัญอื่นอีกมากที่ต้องทำในชีวิต
เรามีคนอื่นอีกมากที่เหมาะสมและคู่ควรให้ "คิดถึงและเป็นห่วง" ในชีวิต
เรามีหลายหลายทางเลือกที่จะเดิน ในชีวิต
        แต่เราไม่สมควรหยุดเวลา ในชีวิต "นานเกินไป"
คุณอาจจะ "รอ" เขา
แต่ เวลาและอายุของคุณ "ไม่เคยที่จะรอ"
เขาอาจ กลับมาหาคุณ "เพราะไม่มีทางเลือก"
       หรือ "เห็นคุณเป็นทางเลือกสุดท้าย หรือของตาย"
ผมรู้ว่า ทำใจยากและต้องเสียใจและเสียดาย
      เวลาสามารถลบทุกสิ่งออกไปได้
ผมอาจจะพูดแรง  แต่ "เป็นมะเร็งผ่าตัดย่อมดีกว่า ยาทา"
และผมไม่ได้เขียนให้ คุณ อ่านคนเดียว
ผมเขียนให้คนที่มีความรู้สึกเช่นคุณ "ทุกคนที่อ่าน"
เพราะเราก็ไม่ต่างกันเท่าไร
     หากคุณเริ่มเขียน ก็ดี เพราะเมื่อคุณ ตัดใจได้แล้ว
ลองย้อนกลับมาอ่านข้อความ เก่าเก่า
คุณก็จะบอกกับตนเองว่า
            "เราเคยโง่ขนาดนี้เลยหรือ"
ไม่มีใครฉลาดหรอกครับ มันคือบทเรียนชีวิต ที่จะทำให้เรา
              เข้มแข็งกว่า เมื่อวาน
         ผมรู้เพียงเท่านี้ครับ