เราไม่ได้ขอความเห็นอะไรมาก แต่อยากขอกำลังใจมากกว่า เราเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้ ที่เป็นอยู่สุดๆๆ ทั้งท้อ ทั้งเครียด ไม่รู้เครียดสะสมมั้ย แต่รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน เราย้ายมาอยู่กับพ่อ และย่า ย่าเราเป็นคนแก่ที่ขี้บ่น(เราเข้าใจ เรื่องปกติของคนมีอายุ) แต่บางเรื่องคือนิดๆหน่อยๆก็บ่น เลิกงานมา เราต้องไปแวะบ้านแม่ ซื้อกับข้าวไปให้แม่ก่อน ทำงานบ้านช่วยแม่เล็กน้อย (แม่เราสายตาไม่ดี มองเห็นได้แค่ลางๆเท่านั้น และแม่เราอยู่คนเดียว) เสร็จแล้วต้องรีบกลับมาบ้านพ่อ หากับข้าว ทำงานบ้านต่อ เราไม่สามารถกลับบ้านมาแล้วพักได้เลย เพราะย่าก็จะบ่นว่ากลับมาถึงไม่ทำงานบ้านอะไรเลย ส่วนพ่อเราเป็นคนนิ่งๆ ไม่ทำงานบ้านเลย งานบ้านทั้งหมด เลยตกมาอยู่ที่เรา เราต้องอยู่กับย่าจนถึงประมาณ 2ทุ่มกว่า ถึงจะขึ้นห้องไปพักได้ เวลาเราอยากออกไปเดินเล่น ซื้อของตลาดนัดอะไรบ้าง ก็ต้องรีบไปรีบกลับ เพราะไม่มีคนอยู่ดูย่า  ยิ่งวันหยุดเทศกาล ไม่ต้องพูดถึง ไปไหนไม่ได้เลย ญาติพี่น้องคนอื่นๆ ที่แยกตัวออกไป ไปเที่ยวกันสบายใจ เวลาไปไหนไม่ต้องมานั่งห่วงหน้าพะวงหลัง ทุกวันเราต้องตื่นเช้ามืดมาทำกับข้าว แล้วแต่งตัวไปทำงานต่อ เย็นกลับบ้านไปบ้านแม่ก่อน มาบ้านตัวเอง แบบนี้วนไปทุกวัน ใจเราอยากย้ายไปอยู่กับแม่ แต่ย่าก็คิดแต่ว่าเราทิ้งเขา เราเคยเกริ่นพูดกับญาติพี่น้องว่าเราอาจจะสอบบรรจุไปลง ตจว. แล้วใครจะดูแลย่า เขากลับบอกให้เราสละสิทธิ์ เราเหนื่อยเราท้อแท้กับการใช้ชีวิตในแต่ละวันมากๆ เครียดสุดๆ เหมือนทุกอย่าง เราทำอยู่คนเดียว เราจะไม่ไหวอยู่แล้ว