^
^
ผมไม่ใช่เจ้าของกระทู้ แต่ขอตอบคำถามย่อหน้าท้ายด้วยคนได้ไหมครับ ขอตอบด้วยงานของคุณเองสักบทหนึ่งแล้วกัน
ก่อนอื่น ผมอ่านญี่ปุ่นไม่ออก ผมดูอนิเมมาแล้ว และผมรับทราบว่าเรื่องหนุ่มสามัญกับสาวหลุดโลกนี้อ่านยากมาตั้งแต่ต้นฉบับแล้ว
มีการใช้คำขยายซ้อนกันหลายชั้น บางทีก็ใช้หลายๆ ประโยค เพื่อขยายประธานตัวเดียว ในภาษาไทยก็มีครับ เรียกว่าประโยคซับซ้อน
ซึ่งประโยคซับซ้อนนี้ ใครใช้เก่งจะยิ่งเหนือชั้น กลับกันถ้าใช้ไม่คล่องก็จะกลายเป็นย่อหน้ารกๆ ไปเลย เตือนให้ระวังไว้ จากนี้ต่อไปด้วย

ผมเห็นความตั้งใจของคุณ มีบางประโยคที่อยากชมเชย แล้วก็มีที่หลุดด้วย แต่จะเอาข้อบกพร่องไปหักลบส่วนที่เขียนดี หยวนๆ ไป ทำไม่ได้ครับ
ทำงานแบบมืออาชีพ ข้อผิดพลาดต้องใกล้เคียงกับ 0 ทำถูกต้องให้เป็นเรื่องปกติ ไม่จำเป็นต้องชม เพราะทำตามหน้าที่ ผิดพลาดคือความอับอาย
ผมไม่รู้จักคุณ ไม่มีเรื่องส่วนตัวอะไรกับคุณนะครับ แต่มีกับผลงานของคุณ และกองบก. โปรดเข้าใจตามนี้


เพื่อไม่ให้รก ขอเลือกมาบางส่วนที่น่าสนใจ ตามอ่านทั้งหมดได้ในสปอยล์ครับ


"มัน" เยอะไปแล้ว "มันสมอง" ไม่จำเป็นเลย ตัดออก เหลือ "สมอง" เฉยๆ ก็ได้ความหมายเท่าักัน
เปลี่ยนประโยคเป็นแบบนี้จะดีกว่าไหม
"ทั้งที่สองมือเคลื่อนไหวอยู่ แต่รู้สึกเลยว่าสมองไปคนละทิศละทางกัน ก็เลยลองให้มันทำงานบ้างน่ะ"



วางส่วนขยายได้ไม่ดีครับ "เมลแอดเดรสใหม่เอี่ยมของคุณอาที่เพิ่งบันทึกไว้" อะไรใหม่ คุณอามีเมลใหม่ หรือเมลของคุณอาเป็นของใหม่ในมือถือ
ถ้าเ็ป็นผมจะใช้ว่า ส่งข้อความ...(ละ)...ไปยังเมลแอดเดรสของคุณอาที่เพิ่งบันทึกไว้ใหม่เอี่ยม



จอดเทียบชานชาลาที่ของเมืองหลวง
"ของ" ไม่จำเป็น "จอดเทียบชานชาลาที่เมืองหลวง" ก็พอแล้ว



ท่อนนี้ทำไมถอดเสียงมาเฉยๆ ไม่ขยายความในวงเล็บครับ ผมว่ามุกนี้ฮามากเลยนะ เสียดาย


บทที่ 1 ทั้งหมดครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ประโยคนี้ผมอ่านไม่เข้าใจครับ จะป้องกันการเพิ่มคะแนนเพื่ออะไร ทำไมไม่อยากให้มันเพิ่มขึ้นล่ะ
เข้าใจนะว่าถ้าเกิดอีเวนท์ักับคนที่ได้เป็นแฟนกันแล้ว คะแนนจะไม่เพิ่ม เพราะงั้นเงื่อนไขที่ป้องกันการเพิ่มคะแนนคือแฟนต่างหากล่ะ
แต่ผมไม่รู้ว่าเนื้อความในประโยคนี้ จริงๆ มันว่ายังไง จึงไม่สามารถเรียบเรียงประโยคให้ได้ครับ


การใช้คำซ้ำซ้อนในบริเวณใกล้เคียงกันทำให้การอ่านออกเสียง (ในใจ) ไม่ไพเราะ-ไหลลื่น
หลบได้ก็หลบ หลากเป็นคำอื่นได้ก็หลาก เว้นแต่จะจงใจเล่นคำเล่นเสียงสัมผัส
ครูผมสอนว่า ถ้าเห็น "ก็" เยอะๆ ให้ลองอ่านออกเสียงในใจ ครั้งแรกอ่านปกติ
ครั้งที่สองลองตัด "ก็" ออก ความหมายเปลี่ยนไหม ถ้าไม่เปลี่ยน ตัด "ก็" ออกไปเลย



"มัน" เยอะไปแล้ว "มันสมอง" ไม่จำเป็นเลย ตัดออก เหลือ "สมอง" เฉยๆ ก็ได้ความหมายเท่าักัน
เปลี่ยนประโยคเป็นแบบนี้จะดีกว่าไหม
"ทั้งที่สองมือเคลื่อนไหวอยู่ แต่รู้สึกเลยว่าสมองไปคนละทิศละทางกัน ก็เลยลองให้มันทำงานบ้างน่ะ"



เรื่องคำสะกดผิดผมไม่โทษคุณนะครับ แต่จะลงไว้ทุกคำที่เห็น ฝากไปถึงบก.และคนปรู๊ฟด้วย



ย่อหน้านี้ผมชอบนะ แต่มีหลุดนิดนึง เอาเป็นว่าชมมากกว่าติ
ใจความหลักของประโยคนี้คือ "วันนี้ไม่มีเพื่อนมาส่ง"
แทรกด้วยคำขยาย "ไม่มีอะไรให้กลายเป็นคดีลักพาตัว" ขยาย "วันนี้"
แค่ยืมกำลังของรถไฟสิ้นสุดการกล่าวอำลา...(ละ)...สิบห้าปี ขยาย "ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ"
ส่วนที่จะติคือ รถไฟ กับ สิ้นสุด ไม่เว้นวรรค เป็นส่วนเดียวกันครับ



ใช้ "กำจัด" ได้ยังไง กำจัดแล้วมันก็ต้องหายไป กลายเป็นศูนย์อยู่แล้ว แล้วจะ "ดึง" คะแนนติดลบมาจากไหนอีก



วางส่วนขยายได้ไม่ดีครับ "เมลแอดเดรสใหม่เอี่ยมของคุณอาที่เพิ่งบันทึกไว้" อะไรใหม่ คุณอามีเมลใหม่ หรือเมลของคุณอาเป็นของใหม่ในมือถือ
ถ้าเ็ป็นผมจะใช้ว่า ส่งข้อความ...(ละ)...ไปยังเมลแอดเดรสของคุณอาที่เพิ่งบันทึกไว้ใหม่เอี่ยม



จอดเทียบชานชาลาที่ของเมืองหลวง
"ของ" ไม่จำเป็น "จอดเทียบชานชาลาที่เมืองหลวง" ก็พอแล้ว



ตีความว่าชื่อ 1P คือ เมเมะ 2P คือ โจโจ แต่มีเส้นนี่คืออะไร เส้นกับใคร ทางการเหรอ ไม่ขยายความอีกหน่อยล่ะครับ หรือต้นฉบับก็มีแค่นี้



ลูกโป่งทำกริยา"พองฟู" ไม่ใช่มั้งครับ "พองลม" จะเหมาะกว่าไหม



คำซ้ำซ้อนอีกเช่นกัน "ให้" คำหน้า ไม่จำเป็นเลย
เข้าสู่พื้นที่ที่มีบ้านคนเพิ่มขึ้นพอดี แปลกครับ ใช้ เพิ่มขึ้นพอสมมควร จะดีกว่าไหม



อุปมา-อุปลักษณ์เหนือสามัญสำนึกของคนเขียน อุปลักษณ์ของคำพูดมันคืออะไรหนอ ทำไมเส้นลวดถึงทำให้แตกร้าวได้ แถมยังแผ่รังสีได้ด้วย



ซ้ำซ้อนอีกเช่นกัน วิ่งคำหลัง หลากเป็น มุ่ง ดีกว่าไหมครับ



ประโยคเริ่มบทสนทนา แต่ใช้ "จ้ะ" เปล่าๆ ซึ่งควรจะใช้เพื่อเป็นคำตอบ (ประโยคไม่เริ่ม)
จ้ะ จ๊ะ ผิด รับทราบคำชี้แจงแล้วครับ ฝากไปถึงบก.กับคนปรู๊ฟด้วย



ประโยคมาแค่นี้อ่านไม่เข้าใจครับ ลองเติมให้ไม่รู้จะตรงกับต้นฉบับหรือเปล่านะ



คำเชื่อมหาย คำว่าตรงซ้ำซ้อน การเรียบเรียงประโยคแปลกๆ ถ้าเป็นผมจะใช้ว่า
"รู้สึกว่าเส้นสตาร์ทที่ขึงไว้ตรงพื้นปลายเท้าเส้นหนึ่งบิดเบี้ยวหยุกหยิก



ทีแรกผมก็ว่าจะทักตามภาพครับ ปกติเขาจะใช้ "เส้นเลือดปูด" กันใช่ไหมล่ะ แต่อ่านซ้ำอีกที เห็นคำว่า "บนผิวหนัง" ผมเริ่มเชื่อว่าคุณแปลถูกแล้ว
เส้นเลือดดำงอกออกพ้นผิวหนังเป็นถั่วงอกขึ้นมาจากดิน เต้นระบำอยู่บนผิวหนังเลยทีเดียว คนเขียนช่างเปรียบเปรยได้นรกมาก


จบบทที่ 1 พอแล้วครับ


เดี๋ยวนะ...ขอแถมอีกนิด ข้ามไปบทอื่นกับเรื่องการแปล ส่วนนี้ไม่น่าเลยครับ


ท่อนนี้ทำไมถอดเสียงมาเฉยๆ ไม่ขยายความในวงเล็บครับ ผมว่ามุกนี้ฮามากเลยนะ เสียดาย



คุยกับ Hakuro อีกครั้ง ถึงคุณจะบอกให้ จขกท. จับคุณขึ้นบัญชีดำ แต่ส่วนตัวผมคงไม่ทำนะครับ จะอ่านงานของคุณต่อไป
โชคดีที่ผมอ่านไลทโนเวลน้อยมาก และโชคร้ายที่มาชอบเรื่องนี้พอดี
ผมไม่ได้อยากจะสับคุณนะครับ ไม่ได้สนุกกับการสับด้วย เวลาที่เอามาใช้เขียนก็เป็นเวลาที่ควรจะต้องเขียนอะไรเป็นการเป็นงานมากกว่า
เอาเป็นว่าเล่มต่อไปผมเอาใจช่วย อยากให้หนังสือออกมาดี การงานคุณประสบความสำเร็จ สนพ.ได้ชื่อเสียง ผมได้อ่านหนังสือดี มีความสุขทุกคน
ไม่เช่นนั้น ถ้าผมทุกข์ พวกคุณก็ต้องทุกข์ไปด้วยกัน ผมจะตามสับคุณและกองบก.ทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่ดีไม่เลิกแน่นอน

---

ส่วนคุณโทรล อย่างที่เห็นนี่แหละ ผมเก่งภาษาไทย ผมเห็นคุณแขวะคนนั้นคนนี้ ว่าดีแต่บ่นไม่ช่วยอะไร ผมก็อยากช่วยนะ
ผมอ่านญี่ปุ่นไม่ออก ทำได้แค่พิสูจน์อักษร หรือจะเรียบเรียงก็ทำได้ (แค่เรียบเรียงภาษาไทยเฉยๆ นะ แปลผิดผมไม่รู้ด้วย)
คุณไปบอกเซนชูให้หน่อย มาจ้างผมสิ เดี๋ยวผมไปทำให้ คุณท้ามาแล้ว ผมรับปากจะช่วย คุณก็ต้องช่วยผม อย่าดีแต่ปากนะ

เรื่องของการรู้ว่าเรื่องไหนแปลดีไม่ดี ไม่มีความจำเป็นต้องแปลเป็นด้วยหรอก
เพราะพวกเรากำลังพูดถึงภาษาไทยกันอยู่


...ยาว ถ้าไม่อยากอ่าน ไม่ต้องอ่านก็ได้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรื่องพวกนี้ ถ้าคนอ่านหนังสือมามากในระดับหนึ่งจะรู้เองว่าเรื่องไหนแปลดีไม่ดี เพราะการแปลสาระมันอยู่ที่การถอดคำ+การเกลาประโยค
- การถอดคำจากญี่ปุ่นเป็นไทย ไม่จำเป็นที่ผู้อ่านต้องแปลญี่ปุ่นออก เพราะกูลเกิลก็มี หรือเทียบกับบริบทก็ได้ หากแปลผิดจะรู้ว่ามันแปร่ง นั่นแหละคือการแปลไม่ดี
- ส่วนการเกลาประโยค เรื่องนี้ต้องใช้ความสามารถในระดับหนึ่ง... แต่ไม่ต้องฝึกหรือเรียนรู้เป็นพิเศษหรอก แค่อ่านมาก ๆ จะรู้ได้เองว่าใครเกลาประโยคดีไม่ดี
คนที่แยกพวกนี้ไม่ออกเห็นทีจะมีแต่เด็กเล่นเช่นอนุบาลเท่านั้นมัง ? แต่แน่นอนถ้าระดับสูงขึ้นไปอาจต้องพึ่งการอ่านมาก ๆ ขึ้นมาหน่อย
พวกที่ไม่ชอบอ่านหนังสือเป็นกิจวัตร ก็อาจแยกพวกนี้ไม่ออก แต่พวกที่อ่านบ่อย ๆ อย่างเช่นพวกที่ลงทุนซื้อ LN มาอ่านเนี่ย เราว่าน่าจะอ่านบ่อยจนถึงขั้นแยกแยะได้แล้วนะ
ดังนั้นถ้าการเกลาดีไม่พอ ไม่ลื่นไหล ก็ย่อมที่จะแยกแยะออกได้อยู่แล้ว หนำซ้ำยังมีเจ้าอื่นมาให้เปรียบเทียบอีก ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะแยกแยะออกได้โดยง่าย

แต่แน่นอน "การรู้ว่าเกลาประโยคได้ไม่ดี" กับ "การเกลาประโยคที่เขียนได้ดี" มันคนละเรื่องกัน
นักอ่านที่เก่งเวลามาเขียนใช่ว่าจะเขียนได้เก่งตามหรอกนะ เพราะทั้งสองอย่างมันเป็นคนละเรื่องกัน ต้องฝึกคนละแบบถึงจะทำในเรื่องนั้น ๆ เก่งขึ้นได้
การอ่านคือการที่เราเห็นผลลัพธ์แล้ว เราจึงสามารถดูภาพรวมได้ง่ายจึงสามารถพูดได้ว่าในภาพรวมแล้วมันดีหรือไม่ดี หรือมีจุดไหนที่ผิดรึโดดขึ้นมาอย่างแตกต่าง
ทว่าการเขียนคือการที่เรายังไม่เห็นผลลัพธ์แต่เราต้องใช้ความสามารถในหลายด้านเพื่อประดิษฐ์ประดอยในแต่ละส่วนให้สวยงามดูดีขึ้นมา ทุกอย่างต้องเริ่มจากศูนย์ ดังนั้นการเขียนจึงเป็นเรื่องที่ยากกว่า

กระนั้น นักเขียนก็ใช่จะวิจารณ์ได้ดีเท่านักอ่าน เพราะหลายครั้งนักเขียนรู้แค่ว่าจะต้องทำยังไง แต่ไม่ได้รู้ว่าจำอธิบายอย่างไร หรือมีหลักการเช่นไรเพื่อให้มีผลงานที่ดีออกมาได้
เพราะนักเขียนไม่ได้ใช้หลักการในการเขียนสักเท่าไหร่ ส่วนตัวมาจากการใช้ประสบการณ์และการลองผิดลองถูกสั่งสมความสามารถมาเสียมากกว่า
และเมื่อไม่มีหลักการมาเป็นไกด์นำทางตั้งแต่ต้น ดังนั้นจึงยากที่นักเขียนจะวิจารณ์ผลงานต่าง ๆ ได้ว่ามันดีไม่ดียังไงด้วยไม่ตระหนักถึงจุดนี้
ยังไม่รวมถึงนักเขียนมักจะสูญเสียการดูในภาพรวมแบบนักอ่านไป เพราะหลายครั้งนักเขียนมักจะมีสิ่งที่อยู่ในหัวเกี่ยวกับเรื่องนั้นมากกว่าที่เขียนลงไป จึงทำให้ดูสิ่งที่ตนเขียนดีกว่าความเป็นจริง ทว่านักอ่านจะไม่รู้ในส่วนนี้จึงทำให้เห็นแบบตรงไปตรงมาที่มากกว่า

กลับกันนักอ่านเอง แม้อาจจะไม่มีการเรียนรู้หลักการมา และไม่ถนัดที่จะเขียนเพราะพวกเขาไม่เคยฝึกฝนในด้านนี้ สมองของเขายังไม่ได้ถูกฝึกมาเพื่อการเลือกคำที่เหมือนจะมีมานับอนันต์เพื่อทำให้รูปประโยคดูดีได้
แต่สิ่งที่เหนือกว่านักเขียนคือการที่พวกเขาได้สละเวลากับการอ่านหนังสือต่าง ๆ มาในช่วงที่นักเขียนสมควรจะได้อ่าน ทำให้พวกเขาสามารถที่จะเปรียบเทียบได้ว่าหนังสือต่าง ๆ มีความแตกต่างกันอย่างไร และที่ดีไม่ดีนั้นสมควรจะเป็นเช่นไร
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มที่วิจารณ์อยู่บ่อยครั้ง ก็จะพยายามหาเหตุผลหรือหลักการมารองรับว่าทำไมหนังสือเล่มนั้นดีหรือไม่ดี จนท้ายที่สุดก็สั่งสมประสบการณ์และความสามารถเข้าเรื่อย ๆ จนสามารถรู้ได้มากกว่านักเขียนว่าทำไมเรื่องนั้นเรื่องนี้หรือจุดนั้นจุดนี้ดีไม่ดีได้ในที่สุด

อย่างไรก็ตาม จริงอยู่ที่นักอ่านอาจไม่สามารถเขียนได้ดีเท่านักเขียน แต่ยังไงด้วยการที่พวกเขารู้ว่ามันดีหรือไม่ดีได้มากกว่านักเขียน จึงสามารถแนะนำนักเขียนได้ว่าสมควรจะทำยังไงให้เขียนได้ดีกว่าเดิม
ด้วยเหตุนี้การมีอยู่ของนักอ่านที่ทำการวิจารณ์จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ หากต้องการให้ผลงานของนักเขียนทำออกมาได้ดียิ่งขึ้น


และที่สำคัญ ยิ่งมีฝีมือมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งแยกแยะได้ว่าเรื่องไหนดีไม่ดีได้มากยิ่งขึ้น
ซึ่งไม่แปลกที่หากหนังสือมีจุดบกพร่อง คนกลุ่มนั้นก็ยิ่งสามารถตระหนักและแยกแยะได้ว่าจุดบกพร่องที่มี หรือที่ต่ำมาตรฐานมันมีมากแค่ไหน
เมื่อมีเยอะเกิดไปก็ย่อมแน่นอนที่คนกลุ่มนี้ย่อมที่อยากจะมาท้วง

เวลามีกระทู้แบบนี้ ผมมักโพสต์ไปด้วยเสมอว่า ตำหนิคนแปลแล้ว อย่าลืมตำหนิบรรณาธิการด้วย

ในเมื่อหนังสือไม่ได้มาตรฐาน แม้จะมาจากการแปลที่ไม่ได้มาตรฐาน แต่จะโยนให้เป็นความผิดของผู้แปลฝ่ายเดียวไม่ได้ บก.ต้องรับผิดชอบด้วย
เมื่อคนแปลส่งงานแล้ว ก็เป็นหน้าที่บก.ต้องตรวจทาน เจออะไรผิดพลาด จะแก้เองหรือส่งคืนให้คนแปลแก้ไขก็ตาม ต้องแก้ให้เรียบร้อยก่อนทำเล่ม
บก.คือกฎของสำนักพิมพ์ คือผู้กำหนดมาตรฐานของหนังสือ บก.กลับผิดเป็นถูกได้ (ในสำนักพิมพ์-แต่จะผิดในสากลหรือเปล่าค่อยว่ากันอีกเรื่องหนึ่ง)
แ้ล้วก็เป็นบก.เองที่มีอำนาจสั่งทำเล่มได้ ทำไมถึงสั่งพิมพ์ทั้งที่งานไม่เรียบร้อย ชวนให้สงสัยว่า บก.ทำงานเป็นหรือเปล่า? ไม่ก็ ทำงานหรือเปล่า?

เห็นหลายๆคนเก่งกันจังเลย ทำไมไม่เป็นนักแปลกันซะเองเลย จะได้ผลิตงานคุณภาพออกสู่ตลาด หรือเพราะว่าค่าตอบแทนมันน้อย ไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับคนเก่งๆอย่างพวกท่าน? ก็เลยปล่อยคนอื่นทำ แต่พอใครแปลไม่ถูกใจพวกท่านก็ออกมานั่งบ่นนั่งติกัน โชว์พาวรึ? หรือว่าโชว์ภูมิทักษะภาษาญี่ปุ่นของตัวเองกัน ?