สวัสดีค่ะ เราเป็นโรควิตกกังวลมาสองปีกว่าแล้วตอนนี้เราเรียนอยู่ปีสองเราเริ่มเป็นโรควิตกกังวลหลังจากแอดมิชชันเข้ามหาวิทยาลัย แต่เราเพิ่งรักษาเมื่อประมาณตุลาคมปีที่แล้วตอนแรกรักษาไปได้สามเดือนอาการก็เริ่มดีขึ้นจนนับว่าเกือบหายเป็นปกติหลังจากนั้นอาการก็เป็นๆหายๆ จนกระทั่งเมื่อสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาเรามีอาการแบบปวดหัวมากเวลาวิตก เราควบคุมความวิตกไม่ได้ เราวิตกทุกเรื่องทั้งเวลาเรียน กิน เดินทาง อ่านหนังสือ คือเราแทบใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นเค้าเลย เราพยายามตั้งสมาธิ ฟังธรรม ทำทุกอย่างแต่เราก็ไม่สามารถเอาชนะความวิตกได้ ใครที่ไม่เป็นโรคนี้จะไม่มีทางรู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหน มันยิ่งกว่าตายทั้งเป็น คือแทบไม่มีสมาธิจะทำอะไรเลยกลายเป็นคนโง่เรื่องเรียนนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแทบเรียนไม่ได้ เวลาวิตกมันจะปวดหัวแบบบีบขมับมากปวดแบบมากๆหนักหัว ปวดบ่า ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่รู้จะทำอย่างไรดี เราพยายามทำทุกอย่างตามที่เค้าแนะนำ กินยาตามหมอสั่งแต่อาการมันกลับไม่ดีขึ้นเลย อาทิดหน้าเราก็ต้องสอบมิดเทอมแล้ว ตอนนี้หนังสือสักเล่มยังไม่ได้อ่าน พยายามอ่านมาแล้วหลายครั้งแต่ทุกครั้งที่อ่านมันจะปวดหัวมากจนอ่านไปก็ไม่เข้าหัว ตอนนี้เรียนในห้องเรียนยิ่งไม่เข้าใจเลยเพราะไม่มีสมาธิฟังที่อาจานสอนเลย เรารู้สึกเครียด เบื่อหน่ายทำไมเราต้องเป็นแบบนี้เราอยากหายแต่เราทำไม่ได้ ถ้าเราเป็นอย่างนี้ไม่หายเราจะเรียนไม่ได้เลยแล้วถ้าเราเรียนไม่ได้เราจะเอาความรู้อะไรไปทำงาน อนาคตข้างหน้าในสังคมที่กว้างขึ้นต้องเจอคนมากมายทั้งดีและไม่ดีเราคิดว่าเราจะยิ่งไม่วิตกไม่เครียดมากกว่านี้หรอ แล้วเราจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไรบนโลกใบนี้ อยากบอกกับทุกคนว่าเรารู้สึกทรมานกับโรคนี้มาก รู้สึกทุกข์เพราะมันส่งผลกระทบต่อชีวิตในทุกๆด้านโดยเฉพาะเรื่องความรู้เรื่องการเรียน บางทีเราก็อยากที่จะตายแต่เรากลัวเรากลัวบาปตอนนี้ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วจริงๆไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคน หมอที่รักษาเราก็บอกว่าเราต้องพยายามปรับความคิดเราพยายามอย่างนี้มาหลายปีแล้วแต่มันก็ไม่สามารถเอาชนะความวิตกกังวลได้สักที เราอยากร้องไห้แต่มันก็ร้องไม่ออก