เมื่อวันพ่อที่ผ่านมาเห็นใครๆเค้าก็โพสต์รูปตัวเองกับพ่อ เราเห็นแล้วก็รู้สึกอิจฉาอยากจะมีรูปตัวเองกับพ่อลงเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง
แต่สุดท้ายความอิจฉาที่ว่าก็จบด้วยความรู้สึกเศร้าๆเสมอ

พ่อไม่อยู่กับเรามาปีนี้เป็นปีที่สิบเอ็ดแล้ว เรายังจำถึงวันที่ท่านจากไปต่อหน้าต่อตาได้เป็นอย่างดี
สายตาที่พ่อมองมาที่เราก่อนที่ท่านจะหมดลมไป มันเต็มไปด้วยความห่วงใยในแบบที่เราคงหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว



บ่อยครั้งที่เราย้อนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ที่ชวนให้ตระหนักถึงความหมายของคำว่า "สายเกินไป"
เราก็ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้วและทุกอย่างก็พิสูจน์ว่านี่แหละ "ความเสียใจ"
เราอาจเคยเสียใจเพราะสอบตก เพราะทะเลาะกับเพื่อน เพราะเลิกกับแฟน เพราะงานไม่ออกมาเหมือนอย่างที่หวัง
แต่ที่สุดของคำว่าเสียใจของเรากลับกลายเป็นเรื่องที่เราไม่ยอมซื้อไส้กรอกไม้นั้นไปฝากพ่อทั้งๆที่เดินผ่านมันทุกวัน

และอีกครั้งกับการจากไปของเพื่อนรักคนหนึ่ง เราสนิทกันทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน
ไม่มีเหตุผลที่เพื่อนคนนั้นจะพูดกับเราว่า "ชั้นจะคบแกคนเดียวนี่แหละ ไม่สนิทกับใครแล้วทั้งคณะแค่แกก็พอและ"
แต่มันก็เป็นแบบนั้นตลอดมาจนวันนึง...

"ต่อไปนี้ชั้นจะไม่หยุดเรียนเพราะไปทำคีโมอีกแล้ว แกจะได้ไม่ต้องนั่งเหงาคนเดียวอีก ดีมั้ย"
เพื่อนเราป่วยด้วยโรคลูคิเมียแต่ก็ต่อสู้กับมันจนถึงการทำคีโมครั้งสุดท้าย

"วันนี้ชั้นนั่งกับแกได้มั้ย ไม่รู้ทำไมถึงอยากนั่งเรียนกับแกจัง"
มันเป็นคาบเรียนรวมและอาจารย์ก็ฟิกที่นั่งไว้แล้ว เราเลยปฏิเสธเพื่อนไปด้วยความไม่คิดอะไร "ไม่ได้หรอกแกเดี๋ยวโดนด่า"
เพื่อนทำหน้าเศร้าแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่ ตกมาอีกวันเพื่อนก็จากเราไปอย่างไม่มีวันกลับ

เราเฝ้าคิดถึงแต่ประโยคขอร้องของเพื่อน แล้วก็คิดว่า ทำไมถึงไม่ยอมแลกที่กับใครสักคนเพื่อให้เราได้นั่งด้วยกัน??
ทำไมเราถึงไม่ทำ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ทำไมถึงไม่คิดจะทำ??


ทั้งหมดที่เล่ามามันก็เป็นความคิดถึงของเราค่ะ คิดถึงคนที่เรารักที่เค้าไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว
แล้วเพื่อนๆล่ะคะ เคยคิดถึงคนๆนั้นบ้างหรือเปล่า?