เปิดตอน ดอกไม้ไฟงานเทศกาลเริ่มจุดแล้ว ทางด้านพวกนางิทุกคนต่างกำลังดูดอกไม้ไฟไม่วางตา นอกจากนางิเท่านั้นที่ไม่คิดจะดูเลย พออายุมุชวนให้มาดูนางิก็บอกเหนื่อยก็เลยขอพัก อายุมุก็พอเข้าใจเพราะพึ่งขายโดจินเสร็จมาเอง

ด้านฮายาเตะ หลังจากลุกะไปจากฮายาเตะโดยทิ้งข้อความบอกลาไว้ ฮายาเตะก็ยังคงอยู่ที่เดิม นั่งจ้องข้อความของลุกะท่ามกลางดอกไม้ไฟที่อยู่ตรงหน้าโดยที่ไม่ได้ดูดอกไม้ไฟเลยสักนิด


จนสักพักฮายาเตะก็เริ่มเดินกลับ ฮายาเตะคิดถึงข้อความบอกลา คิดว่าตัวเขาและลุกะจะเป็นคนรักกัน แต่งงานกัน มีความสุขด้วยกัน อนาคตแบบนั้นฮายาเตะคิดว่าเป็นไปได้แน่ และนั้นเลยทำให้ฮายาเตะเริ่มนึกถึงเรื่องเกี่ยวกับคนรัก

พอเริ่มสนใจเรื่องคนรัก สายตาที่เคยมองข้ามไปตอนนี้ก็เริ่มสะดุดตาไปทั่วถึงคู่รักมากมายรอบตัว โดยเฉพาะยิ่งในงานเทศกาลแบบนี้แล้วยิ่งมีเยอะเป็นพิเศษจนฮายาเตะรู้สึกได้เลยว่ามีอยู่รอบตัวผิดกับเขาที่พึ่งทิ้งโอกาสไป ถึงฮายาเตะจะคิดว่าช่วยไม่ได้เพราะเป็นงานเทศกาลแต่ยิ่งเห็นแต่ละคู่ๆดูมีความสุขต่อหน้าแบบนี้แล้วก็เริ่มหมั่นไส้เริ่มอยากให้พวกนี้ไปตายให้พ้นๆเลย


ตอนนั้นเองก็มีคู่รักคู่หนึ่งมาขอให้ฮายาเตะช่วยถ่ายรูปให้หน่อย ฮายาเตะก็ยิ้มดีแบบไม่ได้คิดอะไร แต่พอเจอคู่นี้อวดใหญ่ว่าคบมา 3 ปีและกำลังแต่งงานพรุ่งนี้แล้วก็ทำเอาฮายาเตะคิดเลยว่าทำไมต้องมาบอกให้รู้เอาตอนนี้ด้วย แต่ฮายาเตะก็พยายามไม่คิดอะไรและพร้อมจะถ่ายรูปให้แล้ว แต่คู่รักคู่นี้ก็มัวแต่จู่จี้กันต่อหน้าต่อตาว่าจะโพสท่าคู่รักยังไงดีจนฮายาเตะหมั่นไส้เข้าไปอีก พอพร้อมแล้วฮายาเตะก็จะเริ่มถ่าย แต่พริบตาที่ถ่ายคู่รักคู่นี้ดันเปลี่ยนเป็นจูบกันกระทันหันให้ฮายาเตะถ่ายซะงั้น ถ่ายเสร็จยังมีพูดอีกต่างหากว่าอยากแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีความสุขขนาดไหน ถึงฮายาเตะจะตอบรับยินดีแต่เหนื่อยใจตัวเองไปเลย


หลังจากนั้นฮายาเตะก็กลับมาที่อพาร์ทเมนต์ แต่ก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่เลย พอดูมือถือก็เห็นข้อความของนางิที่ฮายาเตะไม่ทันเห็นบอกไปดูดอกไม้ไฟกับทุกคน พอรู้ว่าตอนนี้ต้องอยู่คนเดียวต่ออีกฮายาเตะเลยมานั่งที่ระเบียงมองท้องฟ้า แต่ในหัวนั้นมีแต่ภาพของลุกะที่ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกและเรื่องราวๆต่างๆเรื่อยมา ยิ่งมองดูข้อความบอกลาอีกครั้งแล้ว....

ฮายาเตะ: จริงๆเรา... น่าจะ...
???: ไม่ต้องจิตตกไปหรอก เจ้าหนุ่ม!
ฮายาเตะ: เอ๊ะ?
???: เวลาแบบนี้... ฉันจะให้กำลังใจขึ้นเป็น 100 เท่าเลย!!
???: เชื่อใจฉันคนนี้
???: จุดหมายชีวิต-จังได้เลย!!

ฮายาเตะเห็นคนๆนี้แล้วถึงจะใส่หน้ากากอยู่ก็รู้ได้เลยว่าเป็นนางิ นางิยังทำตัวเป็นจุดหมายชีวิต-จังบอกฮายาเตะไม่ต้องกังวลไป ถึงจะจิตตกแต่เธอก็จะช่วยให้กำลังใจจนกลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิมเอง ฮายาเตะเลยเหงื่อตกถามเลยว่าแล้วจะช่วยยังไง นางิเจอถามแบบนี้เข้าแถมเจ้าตัวก็ยังไม่ทันคิดก็เลยชะงักไปชั่วครู่จนตามน้ำไปว่า "ด้วยความประทับใจ" ฮายาเตะแปลกใจถามเลยว่าจะทำได้เหรอ นางิบอกได้อยู่แล้วคอยดูให้ดี ทันทีนั้นนางิก็เริ่มทำท่าร่ายมนต์แห่งดวงจันทร์แบบสั้นๆและนิ่งค้างจนฮายาเตะนิ่งอึ่งไปเลย ฮายาเตะก็ถามแค่นี้เองเหรอทำเอานางิช็อค นางิบอกก็งั้นสิฮายาเตะเลยรู้เลยว่านางิไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย นางิบอกเลยว่าไม่จริง


ว่าแล้วนางิก็บอกมีของขวัญสุดพิเศษมาให้ด้วย บอกแบบหัวเราะชอบใจเลยว่าสิ่งนี้จะช่วยเปิดใจได้แน่ นั้นก็คือ.... แผ่นลายเซ็นชื่อ ซังเซนอิง นางิ พร้อมรูปวาดฮายาเตะแบบการ์ตูน ฮายาเตะถึงกับเงิบไปเลยและบอกว่า "ลายมือห่วย" นางิเถียงเลยว่าไม่ใช่ นั้นมันลายเซ็นของนางิพร้อมรูปวาดต่างหาก พอฮายาเตะถามว่ารูปที่วาดหมายถึงเขางั้นเหรอก็ตกใจใหญ่ นางิถามเลยหมายความว่าไง ดูก็เหมือนออก ฮายาเตะก็พูดอีกว่าปกติลายเส้นของนางิไม่ใช่แบบนี้ นางิก็บอกให้เงียบไปเลยบอกเคยวาดภาพเหมือนซะทีไหนกัน

แต่นางิก็เริ่มถอดหน้ากากพร้อมกับบอกว่ายังไงนั้นก็เป็นลายเซ็นแรกของ นักเขียนซันเซนอิง นางิ ผู้ที่จะขายการ์ตูนได้ร้อยล้านเล่ม ในตอนนี้อาจจะดูห่วยจนเหมือนของไม่มีค่าสักเยน แต่ในอีก 100 ปีมันจะต้องเป็นสมบัติล้ำค่าหาค่ามิได้แน่

นางิ: เพราะงั้น... รักษาไว้ให้ดีจนถึงตอนนั้นล่ะ!!
ฮายาเตะ: ฮะๆ นั้นสินะครับ
ฮายาเตะ: ผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ คุณหนู
นางิ: ดี!!

ฮายาเตะก็ได้รู้สึกถึงความสุขที่ต่างออกไปมากมาย รู้ว่าไม่มีความสุขใดจะดีหรือแย่ไปกว่าความสุขอีกอย่าง และรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่เป็นไรแล้ว


จากนั้นฮายาเตะมานั่งคุยกับนางิ ถามเรื่องโดจินว่าขายไปได้เท่าไร นางิบอกเลยว่าเกลี้ยง ฮายาเตะรู้ด้วยว่านางิปั่นงานด้วยเวลาไม่กี่วันด้วย นางิบอกนั้นเพราะมีคนคอยช่วยด้วย...

ฮายาเตะ: ถึงอย่างนั้น... คุณหนูก็พยายามอย่างหนักจริงๆ
ฮายาเตะ: ทำได้ดีมากเลยครับ... คุณหนู
[นางิเขินจนหน้าแดง]
นางิ: อะ..อืม แน่สิ
นางิ: ถึงไงฤดูร้อนยังไม่จบนะ ไว้ไปชายหาดกันดีกว่า ฮายาเตะ
ฮายาเตะ: ครับ คุณหนู!


จบตอน