สวัสดีค่ะพี่ๆเพื่อนๆชาวพันทิป
เรื่องของเรามีอยู่ว่า...
ตั้งเเต่เราเรียนจบมา
เราก็มาอยู่กับน้าที่กรุงเทพ
เพื่อมาทำงานเเละเรียนต่อ
เเต่ที่เรามีปัญหาก็คือเรารู้สึกอึดอัดเเละสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง
เพราะเราเป็นคนที่เรียนโรงเรียนประจำมาตั้งเเต่ม.1
พอเรียนมหาลัย เราก็อยู่หอในมาโดยตลอด
เราใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาโดยตลอด
เเม้เเต่ตอนที่เราอยู่ที่บ้าน พ่อกับเเม่ก็เข้าใจในตัวเรา
เพราะเรารับผิดชอบตัวเองได้เเละทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี
เเต่พอมาอยู่กับญาติ (น้าสาวของเรา)
เนื่องจากเราเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของครอบครัว
น้าเราจึงดูเเลเราดีเป็นพิเศษ
ซึ่งเป็นความพิเศษที่เราไม่ต้องการ
น้าชอบบังคับให้เราใส่ชุดกระโปรง ไม่ให้ใส่กางเกงขาสั้น
ชอบให้กินผักผลไม้เยอะๆ ไม่ให้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ(เพื่อนสนิทเราเป็นเพื่อนที่เรียนวิศวะ)
น้าบอกว่าเพื่อนเราไม่น่าไว้ใจ ทั้งที่เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งเเต่ปี1
น้าชอบให้ดื่มนมทุกวันรวมทั้งไม่ให้นอนเกิน4ทุ่ม
รวมไปถึงห้ามคุยกับเพื่อนผู้ชาย
เรารู้ว่าทั้งหมดคือความรัก ความปรารถณาดี เเต่เราไม่มีความสุขเลย
เราเลยโทรไปหาเเม่ที่ต่างจังหวัด ปรึกษาเเม่ เเล้วหาวิธีเเก้ปัญหา
จนได้ข้อสรุปว่า เราไปสมัครงานที่บล.เเห่งหนึ่ง ซึ่งสามารถทำงานที่หาดใหญ่ได้
เราจะได้ไปทำงานอยู่ใกล้ๆบ้าน ตอนนี้เราไปสัมภาษณ์มา2 ครั้งเหลือการสัมภาษณ์ครั้งสุดท้าย
ก็จะไปเข้าร่วมงาน เราดีใจมากที่จะได้กลับไปทำงานที่ต่างจังหวัด
เราเชื่อมาเสมอว่า ชีวิตที่มีความสุขคือการที่เราได้ทำงานที่เรารักอย่างเต็มที่
ควบคู่ไปกับการได้ใช้ชีวิตกับคนที่เรารักอย่างมีความสุข เราคิดว่าครอบครัวเป็นเเรงผลักดันให้เราประสบความสำเร็จ
เราอยากมีเวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ไปดูเเลพ่อเเม่รวมถึงคุณยาย ช่วยทำบัญชีให้ที่บ้าน มันเป็นความสุขของเรา
เเต่น้าก็ไม่ยอมให้ไป บอกให้สมัครป.โทที่นี่เลย
ไม่ยอมให้เราไปถึงขนาดพูดจาน้อยใจตัดพ้อคุณเเม่เรา
รวมทั้งพูดจาหว่านล้อมเราให้เราอยู่ต่อ
อาจเป็นเพราะน้ามีความสุขที่เราอยู่ที่นี่
เนื่องจากน้าของเราเลิกกับสามี
น้าของเรามีลูกชาย1คนอายุ10ขวบ
น้องดูมีความสุขมากที่เราอยู่ด้วย น้องอาจจะรู้สึกอบอุ่น
หรืออะไรก็เเล้วเเต่ เรารู้สึกว่าทุกคนมีความสุข
ยกเว้นเรา เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตามากขึ้นทุกวัน
นอกจากนี้เราต้องมานั่งฟังความเครียดเเละทัศนคติในเเง่ลบของน้า
น้าชอบพูดเรื่องน้าผู้ชายให้ฟัง พูดวนไปวนมา
เรื่องเครียดจากที่ทำงานโน่นนี่นั่น
อาจเป็นเพราะทัศนคติที่ไม่ตรงกัน
หรือเราอาจจะผ่านโลกมาน้อยกว่า
เราไม่ได้มองว่าโลกใบนี้มันเป็นสีดำขนาดนั้น
เพราะรู้สึกว่าอะไรที่มันผ่านมาเเล้วก็ปล่อยไป
เมื่อทัศนคติหลายๆอย่างไม่ตรงกัน
เเละเราไม่ได้พูดมันออกไป เราคิดว่าพูดไปอาจจะไม่มีประโยชน์
เพราะน้าเราตัดสินให้ปัญหามันเป็นสีดำไปเเล้ว
ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจจะกลับไปอยู่กับพ่อเเม่
เเต่น้ากับน้องคงเสียใจมาก
เเต่ถ้าให้เราทนอยู่ต่อไป เราก็อึดอัดจนทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ
ถ้าเป็นเราเพื่อนๆจะทำยังไงค่ะ
เเท๊กพี่สินธรกับสีลมเพราะอยากได้ไอเดียจากพี่ๆวัยทำงานอ่ะค่ะ
คิดว่าพี่บางคนอาจจะเคยผ่านช่วงเวลาเเบบนี้
ปล.1 ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านจนจบค่ะ เราเขียนระบายเยอะไปหน่อย
ปล.2เราอยากถามเผิ่อจะได้ทางในการเเก้ปัญหาที่ดีกว่านี้ ชี้เเนะได้เลยนะค่ะ
ปล.3ขอบคุณสำหรับคำเเนะนำล่วงหน้าค่ะ ^_^
ปรึกษาหน่อยค่ะ เพื่อนๆพี่ๆคนไหนมาอาศัยอยู่กับญาติเเล้วรู้สึกอึดอัดบ้างค่ะ
เรื่องของเรามีอยู่ว่า...
ตั้งเเต่เราเรียนจบมา
เราก็มาอยู่กับน้าที่กรุงเทพ
เพื่อมาทำงานเเละเรียนต่อ
เเต่ที่เรามีปัญหาก็คือเรารู้สึกอึดอัดเเละสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง
เพราะเราเป็นคนที่เรียนโรงเรียนประจำมาตั้งเเต่ม.1
พอเรียนมหาลัย เราก็อยู่หอในมาโดยตลอด
เราใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาโดยตลอด
เเม้เเต่ตอนที่เราอยู่ที่บ้าน พ่อกับเเม่ก็เข้าใจในตัวเรา
เพราะเรารับผิดชอบตัวเองได้เเละทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี
เเต่พอมาอยู่กับญาติ (น้าสาวของเรา)
เนื่องจากเราเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของครอบครัว
น้าเราจึงดูเเลเราดีเป็นพิเศษ
ซึ่งเป็นความพิเศษที่เราไม่ต้องการ
น้าชอบบังคับให้เราใส่ชุดกระโปรง ไม่ให้ใส่กางเกงขาสั้น
ชอบให้กินผักผลไม้เยอะๆ ไม่ให้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ(เพื่อนสนิทเราเป็นเพื่อนที่เรียนวิศวะ)
น้าบอกว่าเพื่อนเราไม่น่าไว้ใจ ทั้งที่เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งเเต่ปี1
น้าชอบให้ดื่มนมทุกวันรวมทั้งไม่ให้นอนเกิน4ทุ่ม
รวมไปถึงห้ามคุยกับเพื่อนผู้ชาย
เรารู้ว่าทั้งหมดคือความรัก ความปรารถณาดี เเต่เราไม่มีความสุขเลย
เราเลยโทรไปหาเเม่ที่ต่างจังหวัด ปรึกษาเเม่ เเล้วหาวิธีเเก้ปัญหา
จนได้ข้อสรุปว่า เราไปสมัครงานที่บล.เเห่งหนึ่ง ซึ่งสามารถทำงานที่หาดใหญ่ได้
เราจะได้ไปทำงานอยู่ใกล้ๆบ้าน ตอนนี้เราไปสัมภาษณ์มา2 ครั้งเหลือการสัมภาษณ์ครั้งสุดท้าย
ก็จะไปเข้าร่วมงาน เราดีใจมากที่จะได้กลับไปทำงานที่ต่างจังหวัด
เราเชื่อมาเสมอว่า ชีวิตที่มีความสุขคือการที่เราได้ทำงานที่เรารักอย่างเต็มที่
ควบคู่ไปกับการได้ใช้ชีวิตกับคนที่เรารักอย่างมีความสุข เราคิดว่าครอบครัวเป็นเเรงผลักดันให้เราประสบความสำเร็จ
เราอยากมีเวลาช่วงเสาร์อาทิตย์ไปดูเเลพ่อเเม่รวมถึงคุณยาย ช่วยทำบัญชีให้ที่บ้าน มันเป็นความสุขของเรา
เเต่น้าก็ไม่ยอมให้ไป บอกให้สมัครป.โทที่นี่เลย
ไม่ยอมให้เราไปถึงขนาดพูดจาน้อยใจตัดพ้อคุณเเม่เรา
รวมทั้งพูดจาหว่านล้อมเราให้เราอยู่ต่อ
อาจเป็นเพราะน้ามีความสุขที่เราอยู่ที่นี่
เนื่องจากน้าของเราเลิกกับสามี
น้าของเรามีลูกชาย1คนอายุ10ขวบ
น้องดูมีความสุขมากที่เราอยู่ด้วย น้องอาจจะรู้สึกอบอุ่น
หรืออะไรก็เเล้วเเต่ เรารู้สึกว่าทุกคนมีความสุข
ยกเว้นเรา เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตามากขึ้นทุกวัน
นอกจากนี้เราต้องมานั่งฟังความเครียดเเละทัศนคติในเเง่ลบของน้า
น้าชอบพูดเรื่องน้าผู้ชายให้ฟัง พูดวนไปวนมา
เรื่องเครียดจากที่ทำงานโน่นนี่นั่น
อาจเป็นเพราะทัศนคติที่ไม่ตรงกัน
หรือเราอาจจะผ่านโลกมาน้อยกว่า
เราไม่ได้มองว่าโลกใบนี้มันเป็นสีดำขนาดนั้น
เพราะรู้สึกว่าอะไรที่มันผ่านมาเเล้วก็ปล่อยไป
เมื่อทัศนคติหลายๆอย่างไม่ตรงกัน
เเละเราไม่ได้พูดมันออกไป เราคิดว่าพูดไปอาจจะไม่มีประโยชน์
เพราะน้าเราตัดสินให้ปัญหามันเป็นสีดำไปเเล้ว
ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจจะกลับไปอยู่กับพ่อเเม่
เเต่น้ากับน้องคงเสียใจมาก
เเต่ถ้าให้เราทนอยู่ต่อไป เราก็อึดอัดจนทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ
ถ้าเป็นเราเพื่อนๆจะทำยังไงค่ะ
เเท๊กพี่สินธรกับสีลมเพราะอยากได้ไอเดียจากพี่ๆวัยทำงานอ่ะค่ะ
คิดว่าพี่บางคนอาจจะเคยผ่านช่วงเวลาเเบบนี้
ปล.1 ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านจนจบค่ะ เราเขียนระบายเยอะไปหน่อย
ปล.2เราอยากถามเผิ่อจะได้ทางในการเเก้ปัญหาที่ดีกว่านี้ ชี้เเนะได้เลยนะค่ะ
ปล.3ขอบคุณสำหรับคำเเนะนำล่วงหน้าค่ะ ^_^