สวัสดีค่ะ หนูอายุ18 อีกสามเดือนกำลังจะเข้ามหาลัย ตอนนี้อยู่บ้านร่วมกับพ่อและแม่เลี้ยง ส่วนตัวมีปัญหากับทางบ้านบ่อยมาก คือการไม่พูดจากัน เดือนนี้ร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ บางวันไม่มีปัญหาอะไรก็ร้องไห้เพราะคิดมาก รู้สึกว่าที่อยู่มันไม่มีความสุข มันต้องอดทน อึดอัด ตอนนี้มีเงินเก็บอยู่10,000ถ้วน  คิดว่าที่ตรงนี้ไม่เหมาะกับเรา ไม่ใช่ที่ของเรา รู้สึกขาดความรักจากครอบครัว ขาดความอบอุ่น  ขอยกตัวอย่างเรื่องนึงนะคะ คือพ่อและแม่เลี้ยงมีแพลนจะมีลูก  มีแพลนจะไปเที่ยวต่างประเทศ จะสร้างอนาคตกันสองคน โดยที่ในแพลนไม่มีเรา เรามีพี่สาว1คน(เรียกว่า ม) แม่เลี้ยงมีลูกชาย1คน(เรียกว่าก) เรียนจบแล้วทั้งคู่ อยู่ตจว. รู้สึกว่าเราเป็นคนเดียว ที่ไม่ได้อะไรเหมือนเขาเลย เหมือนพี่สาวเราจะได้รถ และพี่ก.ก็ได้ ทุกคนได้ทุกอย่างที่อยากได้ ยกเว้นเราที่เป็นคนเล็กสุด ไม่เคยได้อะไรเหมือนเขา ยอมรับว่ารู้สึกน้อยใจ เวลาขออะไรพ่อ พ่อจะบอกว่าไม่มีเงิน ทั้ง ๆ ถ้าแม่เลี้ยงขอพ่อจะให้ทุกอย่าง แถมยังมีแพลนจะมีลูกคนอีกคน มันเลยเป็นเหตุผลที่เราไม่ได้มองเห็นว่าเค้าไม่มีเงิน แต่มันมองเห็นถึงการละเลยลูกตัวเอง และไม่ให้ความสำคัญเท่ากับคนก่อนหน้าหรือคนในแพลน เลยรู้สึกว่าบางทีเราอาจจะเป็นตัวกีดกันในการสร้างอนาคตสองคนของพ่อ อยากให้พ่อมีอนาคตที่ดี เราควรไปจากตรงนี้ไหมคะ  พิมพ์ไปร้องไห้ไป หลายคนอาจจะคิดส่าเรื่องเล็ก ๆ แต่เราทนอยู่กับการละเลยมา7ปีแล้วค่ะ ไม่อยากทนแล้ว มันเหนื่อย