ผมยอมรับว่าพ่อแม่ปู่ย่าผมเกิดมาในสังคมเกษตรกร พ่อแม่ผมไม่ได้จบ ปริญญา พ่อแม่ผมตื่นตั้งแต่ตี 4 พ่อจูงควายไปนา แม่ทำอาหาร ใส่บาตร ที่เหลือก็เอาไว้ให้คนในครอบครัวกินกัน เราไม่ต้องตื่นตี4 เหมือนคนกรุงเพื่อไปทำงาน ต่างกันที่พ่อจูงควายแต่คนเมืองขึ้นรถ เวลาเราต้องการความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านเราไมต้องจ่ายเงินเค้าเรียกกันว่าช่วยกันลงแขก แต่คนเมือง เรียกหาโอที เวลามีการเลือกตั้งทุกระดับ เราไปใช้สิทธิ กันทุกคน แต่คนเมืองนอนหลับทับสิทธิ แต่คนเมืองเรียกหาประชาธิปไตยกันเหลือเกิน เรายอมรับว่าเราไม่มีสังคมแบบคนเมือง เราไม่มีเฟสบุค อินสตรแกรม เรามีเพียงเสียงตามสายของหมู่บ้าน ยามมีงานบุญ หรืองานศพ ทุกคนในหมู่บ้านจะพร้อมใจกันมาช่วยตามแต่กำลังของแต่ล่ะคน
เราอยากรู้เหลือเกินว่าคนเมืองที่มีเพื่อนในเฟสบุค หลักหลายๆพัน เวลาตายไปจะมีคนไปงานสักกี่คน
เรายอมรัยว่าเราต่างจากคนเมืองแต่เราก็ภูมิใจในสิ่งที่เราเป็น
ปล. ไม่ใช่คำพูดของผมน่ะเพราะผมก็เป็นคนเมือง ผมฟังเค้ามาอีกที จากเพื่อนของผมที่มาจากชนบท