ที่ทำงานเก่าเรามีแต่พวกลูกคุณหนูเข้ามาทำงาน รวยๆกันทั้งนั้น ดีกรีนักเรียนนอก โปรไฟล์หรู  

ส่วนตัวเราจบมหาวิทยาลัยรัฐในเมืองไทย จับพลัดจับผลูได้เข้าไปทำงานที่เดียวกะเค้าได้ยังไงก็ยังงงๆ

เพื่อนๆที่ทำงานในกลุ่มเดียวกัน สนิทกันก็เหมือนจะรวยๆกันทุกคน บ้านมีกิจการ จบมาหาประสบการณ์นอกบ้านก่อนอะไรทำนองนี้

เวลาพักกลางวัน ไปกินข้าวกันแบบธรรมดาของพวกเค้าก็ ฟูจิ เซน ร้านหรูแพงๆทั้งหลาย มื้อหนึ่งไม่ต่ำกว่าสามสี่ร้อย  ไอ้เราก็คิดว่า เค้าคงจะนัดกินมื้อพิเศษมั้ง ที่ไหนได้ ไปมันได้บ่อยๆแบบธรรมดาเลยชียว  ทุกครั้งที่เราไปด้วย เรานั่งนึกถึงพ่อแม่ที่บ้านนอก ว่ามื้อนี้ท่านจะกินอะไรนะ ดูลูกสิ นั่งกินมื้อละสี่ห้าร้อย  มื้อเดียวพ่อแม่คงกินได้หลายวันทีเดียว  

หลังจากที่ทนอึดอัดรับสภาพตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเงินเดือนมากพอจะกินแบบนั้นได้ทุกมื้อ เราก็ไม่สบายใจอยู่ดี มันไม่ใช่ตัวตนของเรา  เรามาจากบ้านนอก มาจากครอบครัวชาวนา  วันหนึ่งตอนเพื่อนมาชวนไปกินข้าว  เราก็เลยบอกเพื่อนๆไปว่า พรุ่งนี้เราจะไม่ไปกินด้วยแล้วนะ  เราจะเอาข้าวมากินเอง  เราเสียดายเงิน เรามีครอบครัวที่ต้องดูแล ไม่สบายใจที่ตัวเองใช้เงินเยอะคนเดียว  แต่ก็ไม่ได้ว่าใครนะคะว่าเค้าฟุ่มเฟือย เราเข้าใจดีว่าพื้นฐานชีวิตคนแตกต่างกัน นั่นอาจจะเป็นเรื่องปกติของเค้าก็ได้และที่สำคัญเค้าไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อน

แต่เชื่อมั้ยคะ  ว่าเพื่อนๆไฮโซเหล่านั้น น่ารักมาก  นางบอกว่า หรอ "โอเคๆๆ พรุ่งนี้เราจะเอาข้าวที่บ้านมากินด้วย"  หลังจากนั้นทุกวันเพื่อนๆเหล่านั้นจะเอาข้าวที่บ้านมากินกะเราที่แพนทรี่ แทบทุกวัน ยกเว้นวันศุกร์ซึ่งก็จะพากันออกไปกินข้างนอกซึ่งไม่ใช่ร้านแพงๆแล้ว จะเป็นพวก ก๋วยเตี๋ยว อะไรง่ายๆแทน   แถมมีการส่งข้อมความมาบอกด้วยนะว่า พรุ่งนี้ไม่ทำกับข้าวนะ ที่บ้านเราทำ โน่น นี่ บลาๆๆ จะเอามาเผื่อด้วย

ไม่มีใครแสดงออกว่าเราต่ำต้อยกว่าเลยซักคน ซึ่งในความเป็นจริง เราก็ไม่เคยคิดว่าเราต่ำต้อยกว่าใครเลย เราภูมิใจในบรรพบุรุษของเรา ถึงแม้ไม่ร่ำรวยอะไร แต่ไม่เคยแร้นแค้นน้ำใจ   ถามว่าเคยมีคนดูถูกไหม  มีค่ะ มองด้วยสายตาเหยียดหยาม เพราะเราเป็นคนบ้านนอก ที่บ้านทำนา

แต่เราไม่สนใจหรอก ไม่ให้ราคาด้วยสำหรับคนอย่างนั้น  ถ้าใครที่เข้ามารุ้จักแล้วดูถูกเรา ถึงแม้เราจะไม่เคยต่อว่ากลับไป แต่ให้รุ้เลยว่า คุณน่าสงสารมาก ที่วัดคุณค่าความเป็นคนไม่เป็น

คุณ จขกท อย่าได้น้อยเนื้อต่ำใจเลย เกิดมาเป็นคนนั้นยากยิ่งนัก เมื่อได้โอกาสนั้นแล้ว จงเลือกทางสว่างให้ตัวเองเถิด ไม่ว่าตอนเกิดเราจะมาแบบไหน จะมืดหรือสว่าง แต่เราเลือกทางไปให้สว่างได้ด้วยตัวเราเอง  คนเรานั้นจะได้อะไร จะมีอะไร ในชีวิตขึ้นมานั้น เป็นมาจากสิ่งที่เรากระทำมาทั้งสิ้น  อย่าไปเปรียบเทียบคนอื่นเลย เขาย่อมได้รับสิ่งที่เหมาะสมเนื่องจากผลแห่งการกระทำดีของเขา เขาจึงได้ จึงมีโอกาสนั้น   ถ้าเราไม่ได้ ไม่มีเหมือนเขา แปลว่าเรายังทำดีไม่พอ ต้นทุนเราอาจน้อยกว่าเขา  ดังนั้นจงหมั่นคิดดี ทำดี พูดดี ให้มากไว้  สิ่งเหล่านี้จะประกอบไปเป็นกุศลติดตาม จขกท ไปทุกหนทุกแห่งเอง อย่ามัวคิดน้อยใจในวาสนาของตัวเองอยุ่เลย มันทำให้จิตใจเราเศร้าหมอง มืดหม่นไปเปล่าๆนะคะ