เนื่องจากปีนี้ผมเป็นไซนัสอักเสบที่ค่อนข้างรุนแรงและผ่าตัดตาปลาที่เท้าไปสามครั้งออกจะเศร้าเป็นพิเศษไม่มีใครช่วยอะไรผมได้เลยพ่อแม่เพื่อนก็ช่วยไม่ได้งานก็ต้องทำอยู่คนเดียวตลอดบางทีขอหยุดงานพ่อแม่ไม่ให้หยุดก็ทะเลาะกันอีก เพื่อนบอกมีคนเป็นห่วงได้แต่ถามว่าใครล่ะ เขาก็เงียบ ยิ่งเป็นโรคทางจิตเวชอีกที่สุดแล้วผมตั้งปณิธานในชีวิตของผมว่า

ชีวิตเราจะไม่ขอให้ใครยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างเด็ดขาดในเมื่อช่วยไม่ได้ก็ไม่ต้องช่วยแม้ว่าเราจะเผชิญกับความหนาวเหน็บภายในจิตใจมากเท่าไหร่หรือครั้งแล้วครั้งเล่าเราจะไม่ขอให้ใครช่วยสิ่งที่แน่นอนสำหรับเราคือการเกิดมาเพียงคนเดียวและตายเพียงลำพังไม่ต้องบอกว่าเป็นห่วงก็ได้เราไม่ต้องความสงสาร เราจะไม่ยอมให้ใครปรามาสว่าเห็นไหมเขาเป็นออทิสติกที่สุดแล้วเขาก็มากราบกรานพวกเราอยู่ดีเขาต้องขอเป็นพวกเดียวกับเรา ฯลฯ ไม่มีวัน และแน่นอนผมจะประกาศไว้ในงานศพว่าไม่ต้องการให้ใครมางานด้วยแหละนะ

ทำไมนะเพื่อนหรือคนที่ผมเคยให้ความช่วยเหลือหรือทำดีด้วย รักเขา ถึงไม่คิดถึงเราบ้างเลย