บ้านเรา ไม่ได้คุยหวาน ไม่เคยบอกรักกัน พ่อไม่เคยกอด ไม่เคยหอม
เราเชื่อว่า แต่ละคน แสดงออกถึงความรักไม่เหมือนกัน
สำหรับเราแล้ว ไม่มีคำว่า พ่อคะ พ่อขา หนูรักพ่อ (ซึ่งถ้ามี ก็คงจะดีมากๆ)
เรียกสั้นๆ ง่ายๆ "พ่อ" บางทีพ่อเรียก เรา ฉบับพ่อขุน (บ้านเราลูกทุ่งค่ะ)

แต่ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อคนนี้แหละ ที่ชอบบ่น ชอบเสียงดัง ไม่ค่อยฟังเหตุผลใคร
ทั้งภรรเมีย และลูกๆ แต่สิ่งนึงที่ทำให้คนในครอบครัวเห็นคือ พ่อรักลูกมาก
ไม่ว่าจะทำงานดึกๆ ดื่นๆ ยังไม่ได้นอน แต่ถ้าลูกโทรให้พ่อมารับ
ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน พ่อก็จะมารับ ตี 3 ตี 4 พ่อก็มา
แค่คำพูดว่า "เออ เดี๋ยว Koo ไปนะ รอแปบนึง"

บทสนทนา ในไลน์ เกิดขึ้นเมื่อคืน เช้านี้นั่งอ่าน
มาคิดๆ ดู เราเจอเรื่องเจ็บปวดในชีวิต จากผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นใครไม่รู้
วันที่เสียใจที่สุด เราเอาน้ำล้างเท้าพ่อ เช็ดเท้าให้พ่อ ขอโทษพ่อ
ที่ทำให้พ่อเสียใจมาตลอด พ่อพูดด้วยน้ำตาว่า ช่างมันเถอะ เริ่มต้นชีวิตใหม่
ขอให้ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เห็นน้ำตาคนเป็นพ่อ...

ที่ผ่านมาชอบคิดว่าทำไมพ่อเรา พูดไม่ดี เหมือนพ่อคนอื่น ทำไมชอบดุ ชอบเสียงดัง
แต่วันนี้พอโตขึ้นมากกก เข้าใจแล้ว ว่าพ่อรักลูกๆแค่ไหน
พิมพ์ไปน้ำตาซึมเบย
แค่เข้ามาบ่นๆๆ ก่อนทำงาน 555
ไม่ต้องไปหาความรักจากผู้ชายที่ไหนหรอก
ผู้ชายในบ้านเราคนนี้นะแหละ ที่รักเราสุดหัวใจ

ปล.แต่จริงแล้ว คนเราก็อยากมีครอบครัวของตัวเราเอง
อยากมีผู้ชายที่ดูแลเรา หมายถึงเป็นครอบครัวของเรา
แต่ถ้ายังหาไม่เจอ หาไม่ได้ ก็อย่าคิดมาก
มาดูแล ผู้ชายที่รักเราคนแรกในชีวิตก่อนดีกว่าเนอะ
คิดถึงพ่อจัง
(อย่าหมั่นไส้เราน๊าา แค่เราอ่านไลน์ของเรากับพ่อแล้วรู้สึกอยากแชร์ แหะๆ
ในมุมการแสดงออกความรักของเรา อาจไม่เท่าเสี้ยว ความน่ารักๆ ของเพื่อนๆ)