เราอยู่กับแฟนมา 6 ปีกว่า โดยที่แฟนมีลูกชายเป็นลูกติดอายุ 17 ปี 1 คน ตอนแรกลูกชายอยู่กับป้าที่ต่างจังหวัด พอจบ ป.6 แม่ของเด็กเอามาเรียนหนังสือในกรุงเทพ โดยการที่เอาเข้ามาอยู่กรุงเทพคือ ให้อยู่กับครอบครัวใหม่ของแม่ และให้เรียนจนถึง ม.3 พอใกล้จบ ม.3 ทางแม่เด็กสั่งให้ลูกชายติดต่อพ่อว่าจะไม่ส่งเสียให้เรียนแล้ว เพราะตัวเองไม่ได้ทำงาน ทางแฟนจึงคุยกับทางญาติที่ต่างจังหวัดว่าจะส่งลูกกลับ ทางญาติของแฟนปฎิเสธเพราะเห็นว่าเด็กโตแล้ว หากเด็กมาอยู่กับเขาแล้วเสเพลจะมาโทษเขา แฟนจึงตัดสินใจรับลูกเข้ามาอยู่ตั้งแต่จบ ม.3 และส่งให้เรียนวิทยาลัยอาชีวะแห่งหนึ่ง(จนถึงปัจจุบัน) เราอยู่กันโดยไม่มีปัญหาอะไรในช่วง 1-2 ปีแรก แต่พอมาหลังๆ การแสดงออกของเด็กเริ่มเปลี่ยน เช่น เดินสะดุดหรือเตะสิ่งของมาใส่เราแต่ไม่ขอโทษ กับข้าวไม่ถูกปากไปบ่นกับพ่อ กับข้าวถุกปากแต่ไม่พอกินไปบ่นกับพ่อ จะซักผ้า ซักไม่ได้ ไปบ่นกับพ่อ แล้วเวลาบ่นแต่ละครั้งต้องบ่นเสียงดังต่อหน้าเราเสมอ ซึ่งคิดว่าใจจริงเด็กน่าจะด่าเราแหละแต่ไม่กล้า ที่เรามาเริ่มไม่พอใจจริงๆคือ เมื่อวันที่ 31 ต.ค.ที่ผ่านมา เป็นวันเกิดเราเอง เลยพากันไปกินข้าวนอกบ้าน รอจนดึกกว่าจะได้ไป  มาถึงก็บ่นนู่น บ่นนี่ เรื่อยเปื่อย ตินู่นตินี่ พออาหารสั่งมากลับดึงเข้าไปมุมที่ตัวเองกับพ่อนั่ง อาหารเป็นอาหารประเภทกับข้าวร้านข้าวต้มค่ะ มันควรจะกินด้วยกัน นี่ลากไปเฉพาะให้ตัวเองกับพ่อเท่านั้น ส่วนพ่อก็ไม่พูดอะไร เงียบ  ซักพักเราเลยสั่งอาหารบ้าง พอสั่งเขาเอาข้าวมาเสริฟให้ก่อน แล้วมีคำถามมาจากลูกเลี้ยงว่า "นี่ใครสั่ง" เราก็เงียบ พอตักกินไปได้ซัก 3-4 คำ ได้ยินเสียง "พ่อกลับยัง ผมเหนื่อยแล้ว ง่วงจะตาย" ดิฉันวางช้อนเลยค่ะ แต่ไม่พูดอะไร เลิกกิน สั่งเชคบิลกลับ ทั้งตัวดิฉันทั้งแฟนตกลงไม่ได้กินทั้งคู พูดเลยว่าน้ำตาตกค่ะ กำมือแน่น โกรธค่ะ เลยพูดว่า ทีหลัง....ไม่ต้องพา...มากินอีกนะ ร้านนี้ จบประเด็นวันนั้นก็ทะเลาะกับแฟนเรื่องนี้ค่ะ เราไม่คุยกัน จนมาอีกวันทำกับข้าวกินที่บ้าน เราซื้อกับข้าวมาทำเอง แฟนนั่งทำงานจนถึง 3 ทุ่ม แล้วบอกลูกให้หากับข้าวมากิน รอซักพักเราก็รอดูว่าจะยกกกับข้าวมามั้ย? สรุปยกมาค่ะ แต่ชุดจาน ช้อน มีแค่ของตัวลูกเลี้ยงกับพ่อ ไม่มีของเรา แฟนมองแต่ไม่พูดอะไร แล้วเรียกเรากินข้าว ก็เลยพูดว่า" กินไปก่อนเลย " แต่เจ็บใจนะ คิดแต่ว่ากูไปทำอะไรให้หนักหนาวะ มันถึงต้องทำกันแบบนี้ ไม่ชอบก็อย่าแสดงออกแบบนี้ อีกอย่างอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน ข้าวปลาอาหารเราก็หาให้กินไม่เคยขาด ค่าเทอมบางเทอมยังออกให้เลย แถมที่อยู่หลับนอนก็ยังหาให้

เริ่มเบือกับพฤติกรรมที่ก้าวร้าวของเด็กที่เกิดขึ้น และการนิ่งเฉยไม่อบรมสั่งสอนของตัวผู้เป็นพ่อ
เราเริ่มเหนื่อย น้ำตาตกในอยู่หลายครั้ง มันอาจจะไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายมั้งแฟนก็เลยไม่พูด
เสียใจค่ะ เสียใจมาก มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อย สำหรับบางคน แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอกค่ะ