วันนี้ผมเสนอธรรม และคำกลอนดังนี้

   เมื่อคนเรามีตัณหา ก็ย่อมสร้างอัตตา เป็นตัวตนโดยที่ไม่รู้ จึงเข้าใจผิดว่าสิ่งที่ตนได้ทำได้แสดงไปนั้น ถูกต้องตามอัตตาของตนแล้วนั้นเอง


           อันตัณหานั้นเปรียบเหมือนยางเหนียว    จะโน้มเหนี่ยวใจไปทางอกุศล
           เมื่อหลงติดปรุงแต่งย่อมสับสน              ใจมืดมนสร้างกรรมขาดปัญญา
     

     และผู้ที่ขาดปัญญา ยามติดอยู่ในข่ายของ ราคะ โทสะ โมหะ  จะหลุดจากขายย่อมเป็นไปได้ยาก

     อันคนเขลาเมื่อนำตนติดข่าย        ย่อมสัดส่าย แสดงกรรมมากมาย
ราคะ โทสะ โมหะ ฟุ้งกระจาย             แม้ วอดวายก็หารู้สนใจไม่
เปรียบดังคนติดอยู่ดงเพลิงทุกข์          แต่ยังสนุก มืดมั่วไม่สดไส
แล้วสร้างกรรมเรื่อยไปตามใจ             ยังหลงไหลว่าตนนั้นถูกต้อง