มะตูมคร้าบบบบบบบ


ตอนนี้น้าอยู่ที่คูชิง (Kuching) เมืองหลวงของรัฐซาราวัค(Sarawak) ประเทศมาเลเซียค่ะ

แต่ว่าก่อนจะบินมาที่นี่ เวลาใครต่อใครถามว่าน้าจะไปเที่ยวที่ไหนอีกล่ะ น้าก็จะ ตอบแบบมั่นใจๆ ว่า
“จะไปบอร์เนียวค่า” มันดูเท่ ไงคะ คือน้ารู้สึกอย่างนั้นล่ะ อิอิ

สงสัยไหมคะ ว่า “ซาราวัค” นี่ มีอะไรให้เที่ยวมั่ง เพราะเป็นรัฐที่มีอาณาเขตดินแดนกว้างใหญ่ที่สุด ในจำนวนรัฐทั้งหมดของมาเลเซีย

บอร์เนียวนี่ เป็นดินแดนที่เป็นเกาะที่มีขนาดใหญ่เป็นอันดับ 3 ของโลกค่ะ พื้นที่รวมเรียกว่า “บอร์เนียว” นี้ไม่ได้ถูกครอบครองโดยมาเลเซียประเทศเดียว แต่ยังมีบางส่วน ที่ถือครองโดยประเทศ บรูไน และ ดินแดนของรัฐ กาลิมันตัน ประเทศอินโดนีเซียอยู่ทางตอนใต้ของเกาะ ล้อมรอบไปด้วยทะเลจีนใต้ ค่ะ และส่วนที่เป็นของมาเลเซีย ก็มีสองรัฐ อีกรัฐหนึ่งชื่อ “ซาบาห์” ที่มียอดเขาสวยๆชื่อ “คินาบาลู” ไงคะ

โดยสภาพรวมของซาราวัคนั้น ดูเขียวชอุ่มเมื่อมองลงมาจากเครื่องบิน ที่นี่ยังคงมีทรัพยากรป่าไม้อยู่อย่างสมบรูณ์ เป็นสวรรค์ของนักท่องไพร และคนที่ชอบศึกษาธรรมชาติวิทยา

ส่วนในตัวเมืองหลวงของรัฐอย่างคูชิง ก็เป็นเมืองที่มีเสน่ห์ค่ะ มีตึกรุ่นเก่า ซึ่งเป็นสไตล์โคโลเนียล และชุมชนชาวจีนเก่าแก่ ที่เข้ามาทำการค้าขายตั้งแต่สมัยที่การทำยางพารารุ่งเรืองเมื่อราวๆ เกือบ 100 ปี ที่ผ่านมา


น้ามาถึงคูชิงเมื่อวาน และจะมีเวลาท่องเที่ยวอยู่ที่นี่ ห้าวันเต็มๆ  วันนี้น้าออกจากโรงแรมแต่เช้าค่ะ เพราะตั้งใจว่า จะไปชมศูนย์อนุรักษ์ ลิงอุรังอุตัง ที่ Semenggoh Nature Reserve

และน้ารับประกันว่า เราจะหาดูลิงประเภทนี้ได้ไม่ง่ายเลย ยกเว้นในสวนสัตว์ แต่มะตูมก็รู้ น้าไม่ชอบเห็นใครถูกกักขังเลย ดังนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะได้เห็นสัตว์น่ารักๆที่อยู่ในธรรมชาติอย่างอิสระเสรี น้าจึงกระตือรือร้นมากค่ะ

ต้องตื่นแต่เช้า ขอคำปรึกษาเรื่องการเดินทางจากเจ้าหน้าที่โรงแรม ตั้งใจจะไปให้ทัน ช่วงเวลาการให้อาหารรอบเช้าที่เวลาประมาณ 09:00 นาฬิกา และมะตูมก็รู้ว่าน้าชอบเดินทางแบบที่ชาวบ้านทั่วๆไปเขาใช้กัน ไม่ใช่เอะอะอะไรก็เหมาแท็กซี่ แบบนั้นมันจืดชืด ไม่สนุก เห็นด้วยไหมคะ?


น้าก็เลย เดินย่ำต้อกไปรอรถเมล์ สาย 6  รถจะใช้เวลาวิ่งประมาณ ไม่ถึง1 ชั่วโมงตามที่คนในโรงแรมเขาบอก

ตอนนั้นเดินผ่านตลาดก็เลยซื้อขนมกับเห็นมีข้าวห่อใบตองอยู่ แง้มดูเห็นมีไข่เจียวชิ้นเล็ก กับ ปลาไส้ตันทอดตัวจิ๋วๆ กับน้ำพริกอีกถุง ก็เลยพกพา กะว่าจะไปหาที่นั่งปิกนิกเสียเลย แบบที่เราชอบทำกันเวลาขับรถไปเที่ยวไงคะ

แหม อย่าทำหน้าตูมสิ อิจฉาน้าเหรอไง อิอิ


รถเมล์เที่ยวแรกจะต้องออกตอน 07:00 นาฬิกาค่ะ แต่ว่า นั่งรอตั้งนาน กินขนมหมดไปสองถุงแล้ว คนขับก็ยังไม่มา ชาวบ้านแถวนั้นเริ่มกระสับกระส่าย น้ายิ่งใจไม่ดี กลัวต้องเหมาแท็กซี่ คงต้องจ่ายแพงน่าดู พอดีกับที่เห็นมีหนุ่มสาวสองคน ถือแผนที่ท่าทางเป็นนักท่องเที่ยว น้าบิ้กเบิร์ดเลยไปทาบทาม ปรากฏว่า เขาเป็นคนมาเลเซียค่ะ มาจากกัวลาลัมเปอร์ เขาเลย จะแชร์ค่ารถกับเรา

บังเอิญกับที่มีรถตู้คันหนึ่งมาจอดส่งผู้โดยสาร ตะโกนถามกันแล้วคนขับเขาบอกว่า จะไปส่งให้ คิดแค่คนละ 4 ริงกิต เท่านั้น แต่ให้เขามีโอกาสได้รับผู้โดยสารระหว่างทางด้วย โชคดีจัง เราเลยได้ไปทันเวลา และขากลับ เขาก็มารับนะ ค่าโดยสารก็เท่าเดิม ทำให้พวกน้าไม่ต้องรอรถหวานเย็น

ที่ Semenggoh นี่ เป็นสถานที่ที่เขาใช้ฝึกบรรดาลูกลิงอุรังอุตังกำพร้า ให้เรียนรู้การมีชีวิตอยู่ได้เองในธรรมชาติค่ะ

ดังนั้น การเข้าไปดูพวกเขา เราต้องพยามอย่างยิ่ง ที่จะไม่ไปรบกวน วิถีธรรมชาติ และเท่าที่รู้มา บางที นักท่องเที่ยวก็โชคไม่ดี เพราะพวกเขา ไม่ออกมาโชว์ตัว หรือถ้ามีนักท่องเที่ยวคนไหนเกเร ไม่ปฏิบัติ ตามกฎเกณฑ์ที่ทางศูนย์วางข้อกำหนดเอาไว้ เจ้าหน้าที่ก็มีสิทธิ์ทุกเมื่อที่เชิญให้กลับไป ไม่ต้องดูแล้วลิงน่ะ ไปดูกันเองก็แล้วกัน

น้าหวังว่าคงไม่โชดร้ายเจอคนเกเร นะคะ