.          มนุษย์นั้นมากด้วยอารมณ์.....ความรู้สึก ไม่มีแบบแผนแน่นอนตายตัว
และไม่มีใครสามารถควบคุมได้ โดยเฉพาะตัวเองแล้ว.....ยิ่งเกินจะควบคุม
ท่านพยายามให้ตนเองไม่คิด.....เช่นนี้    แต่มันกลับคิด.....เช่นนี้

          ท่านพยายามไม่ให้ตนเองคิดถึง.....คนคนนั้น
แต่ในสมองของท่าน กลับปรากฏร่างเงาของคนคนนั้นอยู่.....ทุกเวลา..ทุกนาที
ความรู้สึกเช่นนี้ แม้จะมิใช่.....คมดาบ แต่กลับเหมือนมี..คมดาบ.....เชือดเฉือนจิตใจ
แม้นทรมานเพียงไร ก็มิอาจบังคับมันได้.....มิอาจถอยห่างได้...มิอาจจะลืมเลือนได้
กระทั่งหัวใจใกล้แตกสลาย ร่างกายคล้ายเป็นผุยผง เงาร่างนั้นก็ยังคง....ครอบคลุม...กดทับ
จนกระทั่งไม่อาจเรียก......มโนสำนึก...ส่วนอื่นใดมาใช้ได้

           ท่านยังไม่ตาย ร่างกายยังมิได้เป็น....ผุยผง
หัวใจก็ยังคงเต้น หากแต่มิได้เต้นเป็นจังหวะ เป็นเพียงการสั่น มิใช่การเต้น...ไม่เป็นจังหวะ
ใช่แล้ว...เป็นเพียงการสั่น จากการหนาวสั่น จากความกลัว จากความพรั่นพรึง.....ต่อเงาร่าง
ที่กดทับ...ครอบคลุม คุ้มตั้งแต่ศรีษะถึง...ปลายเท้า ผิวหนังชั้นนอกยัน.....กระดูกชั้นใน
ดั่งมีดร้อยเล่ม...กรีดหัวใจ แม้กระทั่งหมดสติ..ท่านก็ยังทำไม่ได้
ท่านทำได้แค่เพียง ขาดสติ จนสั่นเร้าปานหัวอกจะระเบิด.....เท่านั้นเอง