วันนี้ดิฉันมีเรื่องจะมาปรึกษาเพื่อนๆเกี่ยวกับปัญหาชีวิตบางอย่างซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้และดิฉันกำลังเครียดกับสถานการณ์ในชีวิตช่วงนี้เป็นอย่างมาก ก่อนอื่นขอแนะนำเกี่ยวกับตัวเองและครอบครัวก่อนค่ะ ดิฉันอายุ24ปี ตอนนี้ยังไม่ได้ทำงานอะไรเพราะติด6วิชายากๆทำให้ยังจบปริญญาตรีไม่ได้สักทีเลยไปสมัครงานอะไรไม่ได้เลย ซึ่งดิฉันก็เริ่มเบื่ออยากจบๆไปทำงานสักที ดิฉันเก็บจะหมดอยู่แล้วเพราะวิชาเอกของคณะศิลปศาสตร์(อักษร) คณะของดิฉันก็เก็บหมดทุกวิชาเรียบร้อย เหลือแต่วิชาบังคับต้องเรียนทุกคณะซึ่งเป็นวิชาคำนวนซึ่งยอมรับว่าไม่ถนัดเลยและผ่านยากมากๆ ดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดีเพราะทำข้อสอบพวกคำนวนก็ได้คะแนนน้อยมากๆ อาจารย์ไม่ค่อยให้คะแนนเลย คือถ้าดิฉันไม่ผ่านวิชาคำนวนเหล่านี้ก็ยังไม่ต้องคิดเรื่องจบ ตอนนี้ดิฉันก็ถูกทางบ้านและญาติพี่น้องกดดันมาก ทุกคนเริ่มเป็นห่วงและไม่ไว้วางใจในตัวดิฉันซึ่งยอมรับว่าเครียดมากๆเพราะดิฉันเรียนวิชาเอกด้านภาษาก็ได้เกรดดีมาตลอด ไม่มีวิชาไหนได้ c หรือต่ำกว่าB+เลย เกรดเฉลี่ยตอนนี้ก็ไม่น้อยแต่น่าเป็นห่วงว่าวิชาคำนวนที่เหลือจะไปฉุดเกรดเฉลี่ยให้ต่ำลง ที่น่าน้อยใจก็คือพ่อและญาติๆเริ่มไม่ศรัทธาในตัวเราแล้ว คือเหมือนจะคิดแต่เรื่องดิฉันตลอดเวลา และดิฉันก็ถูกคำถามวนเวียนว่า "เมื่อไรจะจบ"? มาตลอด ผู้ใหญ่ที่รู้จักกับพ่อและน้าก็ถามพ่อว่า "ลูกสาวจบทำงานแล้วใช่ไหม"? เครียดไปหมด คนข้างนอกก็เริ่มมองว่าเราเป็นคนวัยทำงานตั้งแต่อายุ22แล้ว คือคนข้างนอกก็เรียก "พี่" มาตั้งแต่22 หมายถึงเวลาไปซื้อของหรือเจอคนแปลกหน้า
เรื่องที่2 ที่ตอนนี้เครียดเป็นพิเศษก็คือเรื่องของคุณพ่อ เพราะตอนนี้อายุมากแล้ว 66ปี เกษียณอายุแถมมีโรคประจำตัวและก็เดินไม่ค่อยไหว คุณแม่ดิฉันก็เสียไปตั้งแต่ดิฉันอายุได้16ปี ไม่มีพี่น้องเป็นลูกคนเดียว ดิฉันจึงอยู่กับคุณพ่อมาโดยตลอด แรกๆชีวิตก็โอเคพอหลังๆคุณพ่อมีปัญหาสุขภาพมันยิ่งทำให้ดิฉันหดหู่ใจเป็นอย่างมาก หลังคุณแม่เสียสถานการณ์ทางบ้านก็เปลี่ยนไป ฐานะทางบ้านก็ต้องประหยัดมากขึ้น คือพูดได้ว่าบางครั้งดิฉันก็ไม่มีความสุขเสียเลย ยิ่งตอนนี้สุขภาพคุณพ่อก็ยิ่งเสื่อมโทรมกว่าตอนแรกเสียอีกคือเดินไม่ค่อยไหวต้องใช้ไม้เท้าและมีปัญหาเรื่องกลั้นปัสสาวะ คือต้องใช้ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ดิฉันจึงไม่เข้าใจว่าทำไมในช่วงวัยสาวนี้ดิฉันต้องมาเจอปัญหาเช่นนี้ด้วย ทำไมสวรรค์จะไม่ให้ดิฉันใช้ชีวิตในวัยสาวเหมือนคนอื่นๆเลยหรอ? เพื่อนสนิทก็ไม่ค่อยมี ดิฉันยอมรับว่าไม่อยากให้วัยสาวผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิต ดิฉันควรจะทำไงดีถึงจะใช้ชีวิตในวัยสาวให้คุ้มค่าได้ในท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้?
ดิฉันยอมรับว่าอยากไปทำงานแต่ก็ยังทำไม่ได้และดิฉันก็กลัวการทำงานด้วย คือหมายถึงดิฉันเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ทะนุถนอมมาตลอด จนหลายๆคนมองว่าทำอะไรไม่เป็น เป็นคุณหนูอะไรประมาณนั้น คือฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ยากจนแต่ก็สั่นคลอนเหมือนกันโดยเฉพาะดิฉันเรียนอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดัง ดิฉันยอมรับว่าเวลาไปมหาลัยมีความสุขแต่ตอนนี้อยู่บ้านไม่มีความสุขเลย ไม่ได้มีเพื่อนสนิทนะแต่ยังรู้สึกดีกว่า เวลาปิดเทอมถ้านานเกินไปก็ไม่ไหวเพราะเวลาอยู่กับพ่อนานๆจะทะเลาะ เพราะดิฉันจะทะเลาะกับพ่อเป็นประจำด้วยความคิดเห็นที่ไม่ลงรอย คือแกมีความคิดแบบเก่าๆเป็นคนรุ่นเก่าแต่ดิฉันเป็นคนรุ้นใหม่
อยากบอกว่าอยากออกจากสถานการณ์เช่นนี้มาก อยากทำงานแต่ก็ทำไม่ได้ต้องใช้วุฒิ อยากใช้ชีวิตในวัยสาวของดิฉันบ้าง แต่เพื่อนสนิทก็ไม่มี ไม่มีใครแนะนำ เพื่อนๆคิดว่าควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์เช่นนี้
ชีวิตแบบนี้เครียดมากควรทำอย่างไรดี?
เรื่องที่2 ที่ตอนนี้เครียดเป็นพิเศษก็คือเรื่องของคุณพ่อ เพราะตอนนี้อายุมากแล้ว 66ปี เกษียณอายุแถมมีโรคประจำตัวและก็เดินไม่ค่อยไหว คุณแม่ดิฉันก็เสียไปตั้งแต่ดิฉันอายุได้16ปี ไม่มีพี่น้องเป็นลูกคนเดียว ดิฉันจึงอยู่กับคุณพ่อมาโดยตลอด แรกๆชีวิตก็โอเคพอหลังๆคุณพ่อมีปัญหาสุขภาพมันยิ่งทำให้ดิฉันหดหู่ใจเป็นอย่างมาก หลังคุณแม่เสียสถานการณ์ทางบ้านก็เปลี่ยนไป ฐานะทางบ้านก็ต้องประหยัดมากขึ้น คือพูดได้ว่าบางครั้งดิฉันก็ไม่มีความสุขเสียเลย ยิ่งตอนนี้สุขภาพคุณพ่อก็ยิ่งเสื่อมโทรมกว่าตอนแรกเสียอีกคือเดินไม่ค่อยไหวต้องใช้ไม้เท้าและมีปัญหาเรื่องกลั้นปัสสาวะ คือต้องใช้ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ดิฉันจึงไม่เข้าใจว่าทำไมในช่วงวัยสาวนี้ดิฉันต้องมาเจอปัญหาเช่นนี้ด้วย ทำไมสวรรค์จะไม่ให้ดิฉันใช้ชีวิตในวัยสาวเหมือนคนอื่นๆเลยหรอ? เพื่อนสนิทก็ไม่ค่อยมี ดิฉันยอมรับว่าไม่อยากให้วัยสาวผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิต ดิฉันควรจะทำไงดีถึงจะใช้ชีวิตในวัยสาวให้คุ้มค่าได้ในท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้?
ดิฉันยอมรับว่าอยากไปทำงานแต่ก็ยังทำไม่ได้และดิฉันก็กลัวการทำงานด้วย คือหมายถึงดิฉันเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ทะนุถนอมมาตลอด จนหลายๆคนมองว่าทำอะไรไม่เป็น เป็นคุณหนูอะไรประมาณนั้น คือฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ยากจนแต่ก็สั่นคลอนเหมือนกันโดยเฉพาะดิฉันเรียนอยู่มหาลัยเอกชนชื่อดัง ดิฉันยอมรับว่าเวลาไปมหาลัยมีความสุขแต่ตอนนี้อยู่บ้านไม่มีความสุขเลย ไม่ได้มีเพื่อนสนิทนะแต่ยังรู้สึกดีกว่า เวลาปิดเทอมถ้านานเกินไปก็ไม่ไหวเพราะเวลาอยู่กับพ่อนานๆจะทะเลาะ เพราะดิฉันจะทะเลาะกับพ่อเป็นประจำด้วยความคิดเห็นที่ไม่ลงรอย คือแกมีความคิดแบบเก่าๆเป็นคนรุ่นเก่าแต่ดิฉันเป็นคนรุ้นใหม่
อยากบอกว่าอยากออกจากสถานการณ์เช่นนี้มาก อยากทำงานแต่ก็ทำไม่ได้ต้องใช้วุฒิ อยากใช้ชีวิตในวัยสาวของดิฉันบ้าง แต่เพื่อนสนิทก็ไม่มี ไม่มีใครแนะนำ เพื่อนๆคิดว่าควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์เช่นนี้